Thiruvonum's Weblog

ஸ்ரீ மகாயாம் மகரே மாஸே சக்ராம்சம் பார்கவோத்பவம்
மஹீ சார புராதீசம் பக்திசாரம் அஹம் பஜே

ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வார்
தொண்டை நாட்டில் உள்ள திருமழிசையில் தை மாதத்தில் மகம் நட்சத்திரத்தில் அவதரித்த
ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வார் 216 பாசுரங்களை அருளியவர்.
அவை நான்முகன் திருஅந்தாதி (96 பாசுரங்கள்), திருச்சந்த விருத்தம் (120 பாசுரங்கள்) என்று அழைக்கப் படுகின்றன.

ஸ்ரீ முதல் ஆழ்வார்களும், ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வாரும் தொண்டை நாட்டினர். நால்வரும் அந்தாதி பாடி அருளியவர்கள்; சமகாலத்தவர்கள்.

தொண்டை நாட்டில் உள்ள ஸ்ரீ திருமழிசை என்ற ஊரில் பிறந்தவர். கடலுக்கு மேற்கில் காஞ்சிபுரத்துக்குக் கிழக்கில் உள்ள ஊர்.
“தொண்டை நன்னாடு சான்றோருடைத்து” என்கிறார் ஒளவையார்.
இவரது பிறப்பும் கண்ணனின் அவதாரத்தை ஒத்தது.
தேவகியின் மகனாகப் பிறந்து, யசோதையின் அரவணைப்பில் வளர்க்கப் பெற்றது போல ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வார் வளர்ந்தார்.
ஸ்ரீ திருமாலின் அடியவராகத் திகழ்ந்த பார்க்கவ முனிவருக்கும், கனகாங்கி என்னும் தேவமங்கைக்கும்,
ஸ்ரீ திருமழிசை என்ற திருத்தலத்தில் பெருமானின் ஸ்ரீ சுதர்சனச் சக்கரத்தின் அம்சமாய் அவதரித்தவர் ஸ்ரீ திருமழிசையாழ்வார்.
கை, கால்கள் இன்றிப் பிறந்ததால் பெற்றோர் இக்குழந்தையை ஒரு பிரம்புப் புதரின் கீழ் போட்டுவிட்டுச் சென்றதாகக் கூறப்படுகிறது.
பின்பு பிரம்பு அறுக்கும் தொழில் செய்யும் திருவாளன், அவரது மனைவி பங்கயச் செல்வி என்பவர்களால்
வளர்க்கப் பெற்றதாக குருபரம்பரை கூறுகிறது.

இவர் ஸ்ரீ திருமழிசையில் பிறந்ததால் ஸ்ரீ திருமழிசையாழ்வார் என்றும், ஸ்ரீ பக்திசாரர், ஸ்ரீ திரு மழிசைப் பிரான் என்றும் அழைக்கப்பட்டார்.
ஆழ்வார் என்ற பெயரை பெருமாள் ஏற்றுக் கொண்டதாக ஸ்ரீ ஆராவமுதாழ்வார் என்று கூறுவர்.

இவர் மங்களாசாசனம் செய்த திருத்தலங்கள் 17.
1) திரு அரங்கம் 2) திரு அல்லிக்கேணி 3) திரு அன்பில் 4) திரு ஊரகம் (காஞ்சிபுரம் அருகில்) 5) திரு எவ்வுள் (திருவள்ளுர்)
6)திரு கபிஸ்த்தலம் 7) திருக் குடந்தை 8) திருக் குறுங்குடி9) திருக் கோட்டியூர்10) திருத் துவாரபதி 11) திருக் கூடல்
12) திருப் பரமபதம் 13) திருப் பாடகம் 14) திருப் பாற்கடல் 15) திரு வடமதுரை 16) திரு வெக்கா 17) திரு வேங்கடம் ]

————-

நான்முகனை நாராயணன் படைத்தான் நான்முகனும்
தான்முகமாய்ச் சங்கரனைத் தான்படைத்தான் – யான்
அந்தாதி மேலிட் டறிவித்தேன் ஆழ்பொருளை
சிந்தாமல் கொண்மின்நீர் தேர்ந்து–(3484)

பிரமனை நாராயணன் படைத்தான்; பிரமன் சங்கரனைப் படைத்தான். எனவே நாராயணனே முதற்பொருள் என்பதை நான்
இவ்வந்தாதியின் மூலம் அறிவிக்கிறேன்; நீங்கள் இதனைக் குறைவற மனத்தில் கொள்ளுங்கள் எனத் தன் நோக்கத்தை விளக்கி,
ஸ்ரீ நான்முகன் திருவந்தாதியைத் தொடங்குகின்றார், ஸ்ரீ திருமழிசைப்பிரான்.

அடுத்தே, எப்படி இருப்பினும் எத்தவம் செய்தாருக்கும் ‘அருள் முடிவது ஆழியானிடம்’ என்கின்றார் (3485).

மெய்ப்பொருள்-ஸ்ரீ நான்முகன் திருவந்தாதியில் ‘எல்லாப் பொருள்களுக்கும் சொல்லாகி நின்றவனைத் தொகுத்துச் சொல்வேன்’ (3487) என்பர்.
அவனை ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வார் அறிந்தது போல் யாரும் அறியவில்லையாம்.

பாலிற் கிடந்ததுவும் பண் டரங்கம் மேயதுவும்
ஆலில் துயின்றதும் ஆரறிவார் – ஞாலத்
தொருபொருளை வானவர்தம் மெய்ப்பொருளைஅப்பில்
அருபொருளை யானறிந்த வாறு?– (3486)

ஆல்இலை மேல் துயின்றவனை வழிபட,
வாழ்த்துக வாய்;காண்க கண்;கேட்க செவி மகுடம்
தாழ்ந்து வணங்குமின்கள் தண்மலராய் -(3494:1-2)

இருகரம் கூப்பி, வாய் அவன் புகழ்பாட, கண் அவன் திருஉருவைக் காண, செவி (காது)யில் அவன் அவதாரத்தைச் சொல்லும்
பாசுரங்கள் ஒலித்துக் கொண்டே இருக்கவேண்டும் என்பர்.
ஏனென்றால் ‘நாக்கொண்டு மானிடம் பாடேன்’ (3558) எனச் சொன்னவர் ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வார்.

செவிக்கின்பம் ஆவதுவும் செங்கண்மால் நாமம்
புவிக்கும் புவியதுவே கண்டீர் – கவிக்கு
நிறை பொருளாய் நின்றானை நேர் பட்டேன் பார்க்கில்
மறைப் பொருளும் அத்தனையே தான் (3552)

(புவி = பூமி, புவி = இடம்) என யாதுமாகி நின்ற மாயனை மீண்டும் மீண்டும் கவிப்பொருளாக்கிக் கைகூப்பி வணங்குகின்றார்.

வீடுபேறு அடையும் வழி அறியாது உடலை வருத்தி, எலும்புக்கூடு போலத் தோற்றம் உருவாகும்படி தவம் புரிந்து வாழவேண்டாம்.
வீடுபேற்றைக் கொடுக்க வல்லவன், வேத முதற் பொருளான நாராயணன் தான் (3496) என வீடுபேறு பெறும் வழி காட்டுகின்றார்.

பூதங்களும் புனிதனும்
‘வானும் தீயும் கடலும், மலையும் கதிரும் மதியும் கொண்டலும் உயிரும், திசை எட்டும், இந்த உலகமும்
திருமாலின் வெளிப்பாடுதான்’ (3520) என இயற்கை அனைத்தையும் அவனாகவோ
அல்லது அவன் படைப்பாகவோ காண்கின்றார் ஆழ்வார்.

குலங்களாய ஈரிரண்டி லொன்றிலும் பிறந்திலேன்
கலங்களாய நற்கலைகள் நாலிலும் நவின்றிலேன்
புலன்களைந்தும் வென்றிலேன், பொறியிலேன்,புனித! நின்
இலங்குபாத மன்றி மற்றோர் பற்றிலேனெம் ஈசனே!– (841)

மேற்குலங்களில் பிறத்தலும் கலைகளில் சிறத்தலும் ஐம்பொறிகளை வெல்லுதலும் ஆகிய சிறப்புகள் ஏதும் எனக்கு இல்லை.
உன் திருவடிகளைத் தவிர வேறு ஒன்றையும் நான் அறியேன் என்று தம் இயலாமையையும் அளவில்லாத பக்தியையும்
ஸ்ரீ ஆழ்வார் தம் ஸ்ரீ திருச்சந்த விருத்தத்தில் குறிப்பிடுகிறார்.

பாம்பணையில் துயில் கொண்டிருக்கும் நாதன் தமக்குக் கண்ணாக இருந்து நெறிப்படுத்துபவன் எனச் சொல்லும் திருமழிசை ஆழ்வார்,

ஊனில்மேய ஆவிநீ; உறக்கமோடு உணர்ச்சிநீ
ஆனில்மேய ஐந்தும்நீ: அவற்றுள்நின்ற தூய்மைநீ
வானினோடு மண்ணும்நீ; வளங்கடற் பயனும் நீ
யானும்நீ, அதன்றி எம் பிரானும் நீ; இராமனே! (845)

(ஊனில் = உடம்பில், ஆனில் மேய ஐந்தும் = பசுதரும் பயன்கள்-பால், தயிர், நெய், கோமியம், சாணம்,
கடற்பயன் = அமுதம், பவழம் போன்றன) என்று பாடி ‘உன்னை என்னிலிருந்து பிரித்து விடாதே’ என வேண்டுகிறார்.

பேசு, கேசனே!–காட்டில் நடந்து கால்களும், ஏனமாய் உலகைச் சுமந்து உடலும் நொந்ததால்
ஸ்ரீ திருக்குடந்தையில் துயில் கொண்டாயோ என வினாவுகின்றார்.

நடந்த கால்கள் நொந்தவோ? நடுங்க ஞான மேனமாய்
இடந்தமெய் குலுங்கவோ? இலங்குமால் வரைச்சுரம்
கடந்தகால் பரந்தகாவி ரிக்கரைக் குடந்தையுள்
கிடந்தவாறு எழுந்திருந்து பேசுவாழி கேசனே! (812)
(ஏனம் = வராக அவதாரம்) எனத் திருமாலின் அருளிச் செயல்களுக்குக் காரணம் கற்பிக்கின்றார் ஆழ்வார்.

எல்லாம் நெஞ்சுள்ளே-
ஸ்ரீ திருமழிசை பிறக்கும் முன்பு ஸ்ரீ திருவூரகத்தில் நின்றும்,ஸ்ரீ திருப்பாற்கடலில் இருந்தும், ஸ்ரீ திருவெஃகாவில் கிடந்தும்
அருளிய ஸ்ரீ திருமால், பிறந்தபின் தம் நெஞ்சிலே எல்லாக் கோலமும் கொண்டருளினார் என்கிறார் அவர். எப்படி?

அன்றுநான் பிறந்திலேன்; பிறந்தபின் மறந்திலேன்
நின்றதும் இருந்ததும் கிடந்ததுமென் நெஞ்சுளே (815)
என்பர். பிறந்த உயிர் அழிவது தெரிந்திருந்தும் இந்த உலகத்தில் உள்ள மக்கள் ஏன் இறைவனை எண்ணி
வாழ முடியாமல் உள்ளனர் என வினவுகின்றார் (817).

கால் வலையில்படுதல்
வீடுபேறு அடையும் வழி தெரியாது உடலை வருத்தி, தவம்புரிந்து அலைந்து திரிய வேண்டாம்.
வீடுபேறு கொடுக்கவல்ல மெய்ப்பொருளும் வேதமுதற் பொருளும் விண்ணவர்க்கு நற்பொருளும்
நாராயணன் தான் (நான்முகன் திருவந்தாதி – 3496) என வழிகாட்டுகின்றார். அந்த வழி மிக எளிது.
பல மலைகளைப் பற்றிக் குறிப்பிடும்போது ஸ்ரீ திருவேங்கடமலையைச் சொன்னேன்.
இதனால் வீடுபேறு உறுதி என்னும் நிலையை அடைந்தேன். அதை இப்போது எண்ணிப் பார்க்கிறேன்.

வெற்பென்று வேங்கடம் பாடினேன் வீடாக்கி
நிற்கின்றேன் நின்று நினைக்கின்றேன் – (3523)

அவதாரம்
‘ஆமையாகி ஆழ்கடல் துயின்ற ஆதி தேவன்’ எனக் கூர்ம அவதாரத்தைப் (765, 771) போற்றும் ஸ்ரீ ஆழ்வார்
ஒவ்வொரு அவதாரத்திற்கும் உள்ள பெருமையாகக் கூறுவனவற்றுள் சில:

ஸ்ரீ வாமனன் அடியினை வணங்கினால் ‘ஞானமும் செல்வமும் சிறந்திடும்! ஸ்ரீ திருமாலைப் போற்றினால் தீவினைகள் நீங்கும் (825),
அவன் ‘விண் கடந்த சோதி, ஞான மூர்த்தி, பாவநாச நாதன்’ (778), விண்ணின் நாதன் (798), கடல் கிடந்த கண்ணன் (844),
வேதகீதன் (868), சாம வேத கீதன் (765) எனப் போற்றிப் புகழ்கின்றார்.
காளிங்கன் என்னும் பாம்பின்மேல் நடனம் ஆடியவன்; குடக்கூத்தாடிய கொண்டல் வண்ணன்,
கோவர்த்தன மலையைக் குடையாய்ப் பிடித்தவன். விளங்கனி வடிவில் வந்த அரக்கனைக் கொன்றவன் (789).

ஆய்ச்சிபாலை யுண்டு மண்ணை யுண்டு வெண்ணெயுண்டு,பின்
பேய்ச்சிபாலை யுண்டு பண்டொ ரேனமாய வாமனா! (788:3-4)
என ஸ்ரீ வாமன அவதாரத்தைச் சொல்லும் ஆழ்வார் ஸ்ரீ வராக அவதாரத்தைச் சுட்டி விளிக்கின்றார்.
‘உரத்தில் (மார்பு) கரத்தை (கை) வைத்து நகத்தால் கீறியவன், ஸ்ரீ வாமனன் ஆகி மண் இரந்தவன் (776) என
ஸ்ரீ நரஸிம்ஹ அவதாரத்தையும் ஸ்ரீ வாமன அவதாரத்தையும் ஒரு பாசுரதத்தில் சுட்டுவர்.

ஸ்ரீ திருமால் உள்ளங்கையில் ஆழி (சக்கரம்), சங்கு, தண்டு, வில், வாள் ஏந்தியவன் (775, 848, 857).
கூனியின் முதுகின் மீது வில்லுண்டை எறிந்த நாதன் வாழ்கின்ற ஊர் ஸ்ரீ திருவரங்கம்.

கொண்டை கொண்ட கோதைமீது தேனுலாவு கூனிகூன்
உண்டைகொண் டரங்கவோட்டி உள்மகிழ்ந்த நாதனூர் (800)
‘இலங்கை மன்னன் சிரங்கள் பத்தும் அறுத்து உதிர்த்த செல்வர்’ வாழும் இடம் ஸ்ரீ திருவரங்கம் ஆகும்.
அரங்கமென்பர் நான்முகத் தயன்பணிந்த கோயிலே(802)
இலங்கையை அழித்த ஆழியானை நான்முகன் வந்து பணிந்த ஊர் அரங்கம் எனப் பாசுரம் செய்கின்றார்
ஸ்ரீ திருமழிசையாழ்வார், ஸ்ரீ திருச்சந்தவிருத்தில்.

திவ்ய தேசங்களின் புகழ்பாடும் அடியார் பழைய புராணக் கதைகளைப் பொதிந்து புதிய விளக்கம் கொடுக்கின்றார்.

கூடல் இழைத்தல்
தலைவனைப் பெற விரும்பும் தலைவி கூடல் இழைத்தல் அகப்பொருள் மரபாகும்.
இங்கு ஸ்ரீ நான்முகன் திருவந்தாதியில் ஸ்ரீ திருமழிசையாழ்வார் நாயகி நிலையில் நின்று,

அழைப்பன் திருவேங் கடத்தானைக் காண இழைப்பன் திருக்கூடல் கூட (3522)
எனப் பாடுவது, மானுடக் காதல் இறைவன் மீது கொண்ட காதலாக மாற்றம் செய்யப் பெற்றதைக் காட்டுகின்றது.

நிலையாமை
வாள்களாகி நாள்கள்செல்ல நோய்மைகுன்றி மூப்பெய்தி
மாளும்நாள்அது ஆதலால் வணங்கிவாழ்த்தென் நெஞ்சமே! (863)

எனப் பிறப்பு இறப்பு நீங்க, உடம்பின் நிலையாமையைச் சொல்லி மனத்தை மாயன்பால் வைக்க வேண்டுகிறார்.
வீடுபேறு தருபவன்; வெற்றி அளிப்பவன்; ஞானம் ஆனவன், அத்தலைவன்.

அத்தனாகி, யன்னையாகி யாளுமெம்பி ரானுமாய்
ஒத்தொவ்வாத பல்பிறப் பொழித்துநம்மை ஆட்கொள்வான் (866:1-2)
அச்சம், நோய், அல்லல் (துன்பம்), பல்பிறப்பு, மூப்பு (முதுமை) ஆகியவற்றை அகற்றி வான் ஆளும் பேறு கொடுப்பான்.
நாகணையில் (பாம்பணை) கிடந்த நாதன் என்பர்.

பலபிறவிகள் எடுத்த தம் உடம்பை, அவனே உய்யக் கொள்வான்.
‘என் ஆவி தான் இயக்குஎலாம் அறுத்து அறாத இன்பவீடு பெற்றதே’ (871) எனத் திருச்சந்த விருத்தத்தின் இறுதிப் பாசுரம்
ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வாரின் பற்று அறுத்த நிலையைக் காட்டுகின்றது.

ஒன்று சாதல், நின்றுசாதல், அன்றியாரும் வையகத்து
ஒன்றிநின்று வாழ்தலின்மை கண்டுநீச ரென்கொலோ
அன்று பாரளந்த பாத போதை யுன்னி வானின் மேல்
சென்று சென்று தேவராய் இருக்கிலாத வண்ணமே? (812)

என்னும் பாசுரம் தம்முயிர் போலவே பிற உயிரும் உய்திபெறும் வழியை நாட வேண்டும் என
ஏங்கும் ஆழ்வாரின் விழைவைக் காட்டுகின்றது.

மறம்துறந்து வஞ்சமாற்றி யைம்புலன்க ளாசையும்
துறந்துநின் கண் ஆசையே தொடர்ந்துநின்ற நாயினேன் (849)

எனப் பாடி மீண்டும் பிறவாமல் இருக்கும் பேறும், உன்னை மறவாதிருக்கும் பேறும் வேண்டும் என்பர்.

——————

சிவவாக்கியம்

இரண்டுமொன்று மூலமாய் இயங்கு சக்கரத்துளே
சுருண்டு மூன்று வளையமாய் சுணங்கு போல் கிடந்ததீ
முரண்டெழுந்த சங்கினோசை மூல’நாடி ஊடுபோய்
அரங்கன் பட்டணத்திலே அமர்ந்ததே சிவாயமே!–98

நாலொடாறு பத்து மேல் நாலு மூன்றும் இட்டபின்
மேலு பத்து மாறுடன் ஊமேதிரண்ட தொன்றுமே
கோலி அஞ்செழுத்துடே குருவிருந்து கூறிடில்
தோலி மேனி நாதமாய்த் தோற்றி நின்ற கோசமே–174

ஆறும் ஆறும் ஆறுமாய் ஓர் ஐந்தும் ஐந்தும் ஐந்துமாய்
ஏறு சீர் இரண்டு மூன்றும் ஏழும் ஆறும் எட்டுமாய்
வேறு வேறு ஞானமாகி மெய்யினோடு பொய்யுமாய்
ஊறும் ஓசையாய் அமர்ந்த மாயமாயம் மாயனே–270

எட்டும் எட்டும் எட்டுமாய் ஓர் ஏழும் ஏழும் ஏழுமாய்
எட்டும் ஒன்றும் மூன்றுமாகி நின்ற ஆதி தேவனே
எட்டுமாய் பாதமோடு இறைஞ்சி நின்ற வண்ணமே
எட்டெழுத்தும் ஓதுவார்கள் அல்லல் நீங்கி நிற்பரே–271

பத்தினோடு பத்துமாய் ஓர் ஏழினோடும் ஒன்பதாய்
பத்து நாற்திசைக்கு நின்ற நாடு பெற்ற நன்மையாய்
பத்துமாய் கொத்தமோடும் அத்தலம்மிக் காதிமால்
பத்தர்கட்கலாது முத்தி முத்தி முத்தி யாகுமே–272

திருச்சந்த விருத்தம்

ஆறும் ஆறும் ஆறுமாய் ஓர் ஐந்தும் ஐந்தும் ஐந்துமாய்
ஏறு சீர் இரண்டு மூன்றும் ஏழும் ஆறும் எட்டுமாய்
வேறு வேறு ஞானமாகி மெய்யினோடு பொய்யுமாய்
ஊறொடாசை ஆய ஐந்தும் ஆய ஆய மாயனே -2 (சிவவாக்கியர் 270)-

எட்டும் எட்டும் எட்டுமாய் ஓரேழும் ஏழும் ஏழுமாய்
எட்டு மூன்றும் ஒன்றுமாகி நின்ற ஆதிதேவனை
எட்டினாய பேதமோடு இறைஞ்சி நின்று அவன்பெயர்
எட்டெழுத்தும் ஓதுவார்கள் வல்ல வானம் ஆளவே –77 (சிவவாக்கியர் 271)

பத்தினோடு பத்துமாய் ஓரேழினோடு ஓர் ஒன்பதாய்
பத்தினால் திசைக்கண் நின்ற நாடு பெற்ற நன்மையாய்
பத்தினாய தோற்றமோடு ஓராற்றல் மிக்க ஆதிபால்
பத்தராம் அவர்க்கல்லாது முத்தி முற்றலாகுமே? –79 (சிவவாக்கியர் 272)

இதுபோல் நிறைய ஒற்றுமைகளைப் பார்க்க முடிந்தது. ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வார் 4700 ஆண்டுகள் உயிர் வாழ்ந்ததாகவும்,
ஆரம்பத்தில் சிவ வாக்கியராக இருந்தவர் கடைசியில் ஸ்ரீ திருமழிசை யாழ்வாராகினர்

ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வார் இவ்வுலகத்தில் இருந்தது 4700 ஆண்டுகள்.
அதிலே துவாபர யுகத்திலே 1100 ஆண்டுகளும், கலியுகத்திலே 3600 ஆண்டுகளுமாக வாழ்ந்திருக்கிறார்
என்று “பன்னீராயிரப்படி” வியாக்யானம் தெரிவிக்கிறது.
தனது காலத்திலே, ஆழ்வார் சமணம், பௌத்தம், சைவம் என பல்வேறு சமயங்களையும் கற்று,
அந்த சமயத்தின் கோட்பாடுகள், அவற்றைச் சார்ந்த நூல்கள் ஆகிய அனைத்திலும் புலமை பெற்றவராய் இருந்தார்.

“சாக்கியம் கற்றோம் சமணமும் கற்றோம் அச் சங்கரனார்
ஆக்கிய ஆகமநூலும் ஆராய்ந்தோம்” என்று உரைத்தார்.

சைவ மதத்தில் புகுந்து, சிவ வாக்கியராய் இருந்து சிவனைப் போற்றித் துதிகள் பாடி, அதிலும் தான் காணவேண்டிய வஸ்து கிடைக்காமல்,
பின்னர் ஸ்ரீ பேயாழ்வாரால் திருத்தப்பட்டு, எம்பெருமானே சிறந்த தெய்வம் என்று உணர்த்தப்பெற்று, ஸ்ரீ வைஷ்ணவரானார் .

—————-

ஸ்ரீ திருமழிசையார்வார் பற்றி பல கதைகள் உண்டு; கணி கண்ணனைப் பற்றிய கதை முக்கியமானது.

ஆடவர்கள் எங்கன் அன்று ஒழிவார் வெக்காவும்
பாடகமும் ஊரகமும் பஞ்சரமா நீடிய மால்
நின்றான் இருந்தான் கிடந்தான் இது வன்றோ
மென்றார் பொழில் கச்சி மாண்பு –ஸ்ரீ கனி கண்ணன் மன்னனிடம் பாடிய பாடல்

இவரது சீடனான ஸ்ரீ கணி கண்ணன் என்பவன் பல்லவ மன்னனின் ஆணைப்படி, ஸ்ரீ கச்சியை விட்டு வெளியேறிய போது,
ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வாரின் பாட்டுக்கு ஏற்ப ஸ்ரீ திருவெஃகாவில் பள்ளி கொண்டிருந்த பெருமான்,
தன் பைந்நாகப் பாயைச் சுருட்டிக்கொண்டு இவர் பின் சென்றாராம். பிறகு மனம் வருந்தி மன்னன் மன்னிப்புக் கோரியவுடன்,
இவரது வேண்டுகோளுக்கு இணங்க மீண்டும் ஊர் திரும்பித் தன் பைந்நாகப் பாயை விரித்துப் பள்ளி கொண்டதாகக் கூறுவர்.
இந்தக் கதையின் ஆதாரம் ஸ்ரீ திருமழிசை பாடியதாக சொல்லப்படும் இரண்டு தனிப் பாடல்கள்:

கணிகண்ணன் போகின்றான் காமரு பூங்கச்சி
மணிவண்ணா நீகிடக்க வேண்டா துணிவுடைய
செந்நாப் புலவனும் செல்கின்றேன் நீயும் உன்றன்
பைந்நாகப் பாய் சுருட்டிக் கொள்.–என்று முதல் பாட்டுக்கு ஸ்ரீ பெருமாள் எழுந்து செல்ல, சமாதானமானதும் அதைச் சற்றே மாற்றி

கணிகண்ணன் போக்கொழிந்தான் காமருபூங்கச்சி
மணிவண்ணா நீ கிடக்க வேண்டும் துணிவுடைய
செந்நாப் புலவரும் செலவொழிந்தான் நீயுமுன்றன்
பைந்நாகப் பாய் படுத்துக்கொள்.–என்று முடியுமாறு பாட, திரும்ப வந்து விட்டாராம்.

அதே போல் பெற்ற தாயின் பாலை இவர் அருந்தாது, வளர்த்த தாயின் பாலையும் மறுத்து,
தன்பால் பரிவுடன் நின்ற உழவர்குல முதியவர் ஒருவர் கொடுத்த பாலை அருந்தி வளர்ந்தார் என்பதை

எந்தையே வினையேன், தந்த இந்தத் தொள்ளமுதினை அமுது செய்க என்று,
சிந்தையோடு அவன் பரவிட, அவன் அருள் செய்தே
அந்த நற்சுவை அழிழ்தினை அமுது செய்தனனால்–என்று திவ்வியசூரி சரிதம் ( பாடல் 57 ) சொல்கிறது.

———–

ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வார், ஸ்ரீ திருக்குடந்தை ஸ்ரீ ஆராவமுதனை ஸேவிக்க விரும்பி, ஸ்ரீ திருக்குடந்தை செல்லும் வழியில்,
பெரும்புலியூர் என்ற இடத்தில் ஓய்வெடுக்க தங்கினார். அங்கு சில அந்தணர்கள் வேதம் ஓதிக்கொண்டிருந்தனர்.
வேற்று மனிதர் ஒருவர் வந்து அமர்ந்ததைக் கண்ட அந்த அந்தணர்கள் வேதம் ஓதுவதை நிறுத்திக் கொண்டனர்.
இதனை உணர்ந்து கொண்ட ஆழ்வாரும் அவ்விடத்தை விட்டு கிளம்ப, அந்தணர்கள் மீண்டும் வேதம் ஓத விழைந்தனர்.

ஆனால் அவர்கள் எந்த இடத்தில் தாங்கள் நிறுத்திய வேத மந்திரத்தை தொடங்குவது என்பது புரியாமல் விழித்துக் கொண்டிருந்தனர்.
இதனை கண்ட ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வார், அவர்கள் தொடங்க வேண்டிய
ஸ்ரீ கிருஷ்ணாநாம் வரீஹீனாம் நக நிர்ப்பின்னம் -மந்திரத்தை
உணர்த்த ஒரு விதையை எடுத்து அதனை உரித்து காண்பித்து,
பூடகமாக எந்த இடத்தில் அவர்கள் வேத மந்திரத்தை தொடங்க வேண்டும் என்று சைகை காட்டினார்.
தங்கள் தவறினை புரிந்து கொண்ட அந்த அந்தணர்கள் , ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வாரிடம் மன்னிப்பு கேட்டு,
அவரையும் வேத கோஷ்டியில் கலந்து கொள்ள வேண்டினர்.

பெரும்புலியூர் வேதியர் யாகம்
ஸ்ரீ திருமழிசையாழ்வார் அவ்வூரில் பிட்சை பெறும் பொருட்டு சென்று கொண்டிருந்தார்.
அப்போது அவ்வூரில் கோயில் கொண்டிருந்த ஸ்ரீ திருமால் விக்கிரகத்தின் முகம் அவர் செல்லும் திசைகளில் எல்லாம்
திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. அதைக் கண்டு அர்ச்சகர்கள் பெரும் வியப்பெய்தினார்கள்.
வேதியர் சிலரிடம் அதைப் பற்றிக் கூறினார்கள். அவர்களுக்கு அது வியப்பை அளித்தது.
அவர்கள் யாகசாலைக்குச் சென்று அங்கு வேள்வித் தலைவராக யாகம் தொடங்கும் பெரும்புலியூர் அடிகளிடம் எடுத்துரைத்தார்கள்.
பெரும்புலியூர் அடிகள் பெருமான் இவ்வாறு செய்வதன் காரணத்தை உணர்ந்தார்.
யாகசாலையை விட்டுச் சென்று ஸ்ரீ திருமழிசையாரை அடைந்து, அவருடைய காலில் விழுந்து வணங்கினார்.
அவரை யாகசாலை, உன்னதமான பீடத்தில் அமரச் செய்து உபசரித்தார். யாகம் தொடங்கியது.
வேள்வித் தலைவர் முதலாவதாகச் செய்ய வேண்டிய பூஜையை ஸ்ரீ திருமழிசையாருக்குச் செய்தார்.
அப்போது வேள்விச் சடங்குகள் செய்வதற்கு அமர்ந்திருந்த வேதியர் சிலர், “நான்காம் வருணத்தானுக்கு அக்கிர பூஜை செய்வதா?”
என்று ஆத்திரப்பட்டார்கள். பெரும்புலியூர் அடிகள் அதைக் கண்டு மனம் வருந்திக் கண்ணீர் விட்டார்.

இதைக் கண்ட ஸ்ரீ திருமழிசையாழ்வார், அவர்களுக்கு புத்தி புகட்ட எண்ணி, ஸ்ரீ திருமகள் நாதனை நோக்கி,
“சக்கரத்தைக் கையில் ஏந்திய ஸ்ரீ திருமாலே, இக் குறும்பை நீக்கி, என்னையும் உன்போல் ஓர் ஈஸ்வரனாக்க முடிந்தால்,
இவ்வேள்விச் சடங்கர் வாய் அடங்கிட என் உள்ளத்தினுள்ளே நீ கிடக்கும் வண்ணமே என் உடம்புக்கு வெளியேயும்
உன் உருவப் பொலிவை காட்டிவிடு” என்று வேண்டி பின்வரும் பாடலைப் பாடினார்:

அக்கரங்கள் அக்கரங்கள் என்றுமாவது தம் கொலோ?
இக் குறும்பை நீக்கி என்னை ஈசனாக்க வல்லயேல்
சக்கரம் கொள் கையனே, சடங்கர் வாயடங்கிட
உட் கிடந்த வண்ணமே புறம் பொசிந்து காட்டிடே!

இப்படிப் பாடியவுடனேயே, பாற்கடலில் பாம்பணையில் தன் திருவடிகளை ஸ்ரீ திருமகளும் ஸ்ரீ பூமகளும் வருடிட,
தான் பள்ளி கொண்ட காட்சியை அனைவரும் காணும் வண்ணம் ஸ்ரீ திருமழிசையாரின் உடல் மீது காட்டியருளினார்.
அந்த அற்புதத்தைக் கண்டு அனைவரும் வியந்தார்கள். தங்கள் குற்றத்தை உணர்ந்து அவரைப் பணிந்தார்கள்.
பிறகு ஸ்ரீ திருமழிசையார் அவர்களிடமும் பெரும்புலியூர் அடிகளிடமும் நன்மொழிகளைக் கூறி விடைபெற்று
ஸ்ரீ திருக்குடந்தை புறப்பட்டுச் சென்றார்.

————

உலகத்தின் பார்வையாலும், வேதத்தின் பார்வையாலும், பக்தியின் பார்வையாலும்,
எம்பெருமான் தானே தன்னைக் கொண்டுவந்து காட்ட,
முதலாழ்வார்கள் மூவரும் எம்பெருமானைக் கண்டு அனுபவித்தார்கள்.
அதாவது, இவர்கள் மூவருக்கும் பகவான் நேரே ஞானத்தை வழங்கி,
தானே பரம்பொருள் என்பதையும் உணர்த்த, அவர்களும் அவனை மனமாரத் தரிசித்து, அவன் புகழைப் பாடினார்கள்.

நான்காமவரான திருமழிசை ஆழ்வார் முதலில் நெடுங்காலம் பிற சமயங்களில் இருந்து விட்டு,
பின்னர் எது உண்மையான பரம்பொருள் என்பது பேயாழ்வாரால் காட்டப்பட்டு,
அதன்பின் இவரும் முதலாழ்வார்களைப் போலவே, அந்த நிலையை அடைந்த போது, தானும் அனுபவித்து மகிழ்ந்தார்.

ஆனால், வேதத்தின் அடிப்படையில், நியமிப்பவன் எம்பெருமான்; நியமிக்கப்படுபவர்கள் ஜீவாத்மாக்கள்
என்கின்ற உண்மைத் தன்மை உலகில் வெளிப்படாமல் மறைந்திருப்பதைக் கண்டு,
இப்படி, எது உண்மையான பரம்பொருள் என்று உலகோர்கள் அறியாமல் இருப்பதைக் கண்டு,
அப்படி அஜ்ஞானத்துடன் இருப்பவர்கள் மீது பரிவு (இரக்கம்) கொண்டு,
அனைத்து வேதங்களின் ரகசியங்களையும் உபதேசித்து அருளினார் (அறிவுறுத்தினார்) தனது திவ்யப் பிரபந்தங்களின் மூலம்.

பெருமான் மீது எத்தனையோ பிரபந்தங்களைப் பாடியுள்ளார் திருமழிசைபிரான்.
ஆனால், இன்று நமக்குக் கிடைத்துள்ளது இரண்டே இரண்டு.
அதாவது,
ஆழ்வார் தானும், தான் இயற்றிய அபாரமான ப்ரபந்தங்கள் அத்தனையையும் காவிரி ஆற்றினில் போட,
இரண்டே இரண்டு பிரபந்தங்களை மட்டும் இந்தக் காவிரி ஆறு அவரிடத்திலே மீண்டும் கொண்டுவந்து சேர்த்ததாம்!
உடனே திருமழிசை ஆழ்வார் நினைத்தார் – இந்த ரெண்டு போதும்,
“ஸ்ரீமன் நாராயணனே பரதெய்வம் என்று உலகத்தாருக்கு அறிவிக்க!
இன்னும் அவர் இயற்றிய அத்தனையும் இருந்திருந்தால் மற்ற சமயங்கள் என்ன பாடுபடுமோ தெரியாது!
இந்த ரெண்டை வைத்துக் கொண்டே இவரை “உறையிலிடாதவர்” என்று நாம் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறோம் என்றால்,
அவர் பாடினது அத்தனையும் நம் கைக்கு வந்திருந்தது என்றால், எப்படி இருக்கும் என்பதை நாம் அறியோம்.
நமக்குக் கிடைத்த அந்த இரண்டு பிரபந்தங்கள் :
நான்முகன் திருவந்தாதி மற்றும்
திருச்சந்தவிருத்தம் ஆகியவை ஆகும்.

நான்முகன் திருவந்தாதியின் முதல் பாடலிலேயே “நான்முகனை நாராயணன் படைத்தான்”
(பிரமனைப் படைத்தவன் நாராயணன்) என்று சொல்லி,
அவனே ஜகத்காரணன் – அதாவது,
இந்தப் பிரபஞ்சமானது அவனிடத்தில் இருந்துதான் உருவாகிறது என்பதால்,
அப்படிப் பட்டவனே முழுமுதற்கடவுள் ஆவான் என்று உணர்த்தி, இதை “சிந்தாமல் கொண்மினீர் தேர்ந்து” –
நாராயணனே பரம்பொருள் என்பதை நான் உணர்ந்தேன்; அதை உங்களுக்கும் அறிவிக்கிறேன்;
நீங்களும் நன்கு ஆராய்ந்து, கை நழுவவிடாமல் இதைக் கொள்ளுங்கள்” என்றும் உணர்த்தினார்.

அடுத்து, நான்.திரு.2ஆவது பாடலில்,
“தேருங்கால் தேவன் ஒருவனே என்றுரைப்பர், ஆரும் அறியார் அவன் பெருமை,
ஓரும் பொருள் முடிவும் இத்தனையே” என்று உபதேசித்தார்.
இதன் அர்த்தம், “ஆராய்ந்து பார்த்தால் பரதேவதை ஒருவனே என்று ஞானிகள் கூறுவார்;
யாரும் அவன் பெருமையை (வேதத்தில்) உள்ளபடி யாரும் அறியமாட்டார்கள்.
வேதங்களில் ஆராயப்படும் அர்த்தத்தின் முடிவும் இவ்வளவே” என்பதாகும்.
“ஓரும் பொருள்” – வேத வாக்கியங்களின் அர்த்தம்.
“வேதைஸ்ச ஸர்வை: அஹமேவ வேத்ய:” (கீதை, அத்யாயம் 15, ஸ்லோகம் 15) –
“வேதங்கள் எல்லாவற்றாலும் நானே அறியப்படுகிறேன்” – என்று
கண்ணன் எம்பெருமான் கீதையில் உரைத்துள்ளான்.
ஆழ்வார் இதை நேரே தமிழ்படுத்திக் காட்டினார் “ஓரும் பொருள் முடிவும் இத்தனையே” என்று!

“பரம்பொருள்” (முழுமுதற்கடவுள்) தானே என்பதை கீதை முழுவதும் உபதேசித்துள்ளார் கண்ணன் எம்பெருமான்.
“மாமேகம் சரணம் வ்ரஜ:” – என் ஒருவனையே சரணடை;
அதுமட்டுமே உன் துன்பங்களைத் தீர்க்கும் என்று கீதையின் இறுதியில் வெளியிட்டு,
தன் பரத்வத்தை (தானே பரம்பொருள் என்னும் தத்துவத்தை) உறுதிபடுத்துகிறார்.

மேலும் கண்ணன் எம்பெருமான்,
“யோ மாமேவமஸம்மூடோ ஜாநாதி புருஷோத்தமம், ஸ ஸர்வவித்பஜதி மாம் ஸர்வபாவேந பாரத” (கீதை, அத்.15, ஸ்லோ.19) –
எவன் புருஷோத்தமனான என்னைக் கலக்கமில்லாமல் அறிகிறானோ, அவன் என்னை அடைவதற்குரிய வழி அனைத்தையும்
அறிந்தவனாகிறான்; என்னை எல்லாப் பிரகாரங்களாலும் (வழிகள்) பக்தி செய்தவனாகிறான்” என்று உரைத்துள்ளார்.

இப்படி கண்ணன் எம்பெருமான் கீதையில் உரைத்துள்ளதை நன்கு உணர்ந்து, தேர்ந்தால் நல்லது நடக்கும்;
அப்படி உணராமல் இருப்பவர்களை மிகவும் தாழ்ந்தவர்கள் என்று சாடுகிறார் இவ்வாழ்வார்.
“மாயன் அன்று ஓதிய வாக்கு அதனைக் கல்லார் உலகத்தில் எதிலராய் மெய்ஞானம் இல்” (நான்.திரு., 71) –
“எம்பெருமான் பாரத யுத்தம் நடந்தபோது அருளிய சரம ச்லோகமாகிய வாக்கைக் கற்காதவர்கள்
எதுவும் இல்லாதவர்களாய் மெய்யான அறிவும் இல்லாதவர்கள் ஆவர்” என்று சாடியுள்ளார்.

இவ்வாழ்வார் அருளியுள்ள ரெண்டு பிரபந்தங்களாலே, தேறின பொருள் எதுவென்று பார்த்தால்,
நாராயணனே பரதெய்வம்! மற்றபேரைப் (மற்ற தெய்வங்கள், தேவதைகள்) பற்றி
நாம் பேசுவதற்குக் கூட யோக்கியதை கிடையாது! என்பது தெளிவாகும்.
இவர் அருளிய “திருச்சந்த விருத்தம்” பிரபந்தத்தில் ஒரு பாடலை ஆராய,
ஆழ்வார் கூற வந்தது என்ன என்பது இன்னும் நன்கு விளங்கும்.

“காணிலும் உருப்பொலார் செவிக்கினாத கீர்த்தியார்
பேணிலும் வரம்தர மிடுக்கிலாத தேவரை
ஆணமென்றடைந்து வாழும் ஆதலால் எம்மாதர்காள்
பேணி நும் பிறப்பெனும் பிணக்கறுக்ககிற்றிரே!” (திருச்.விரு., 69)

மேற் பாசுரத்தின் (பாடல்) சுருக்கமான அர்த்தம்:
மற்ற தேவதைகள் காண்பதற்குச் சகியாதவர்களாய் இருக்கிறார்கள்;
அவர்கள் சரித்திரமோ கேட்பதற்குச் சகியாமல் உள்ளது;
அவர்கள் கேட்கும் வரங்களைக் கொடுக்க முடியாதவர்களாய் இருக்கிறார்கள்;
கம்பீரம் அற்றவர்களாய் இருக்கிறார்கள்; இப்படிப் பட்ட பலவீனமான தேவதைகளைத் தேடிப்போய் பற்றி,
ஆதரவாகக் கொள்பவர்கள் “குருடர்கள்” (ஆதர்காள் – குருடர்கள்) ஆவார்கள்.
குருடர்களே! இனியும் அவர்களிடத்தில் சிக்கி உழலாமல், எது பரம்பொருளோ,
எவன் காணக் காண அழகாக இருக்கிறானோ, எவனது சரித்திரம் கேட்கக்கேட்க திகட்டாமல் இருக்கிறதோ,
எவன் கேட்கும் வரம் எதுவாக இருந்தாலும் கொடுக்கக் கூடியவனோ, எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக,
எவன் நம் பிறவி என்னும் துயர்க்கடலை வற்றச் செய்து “மோக்ஷம்” என்னும் நற்கதி அளிப்பவனோ,
அவனையே பற்றி உய்யுங்கள் (நல்ல கதியை அடையுங்கள்) என்று அறிவுறுத்துகிறார். இது மேலோட்டமான அர்த்தம்.

இதற்கு “பெரியவாச்சான் பிள்ளை” – இவர் ஆழ்வார்கள் பாடிய நாலாயிர திவ்யப் பிரபந்தப் பாடல்கள்
அத்தனைக்கும் அற்புதமான விளக்க உரை அருளியுள்ளார் (எழுதியுள்ளார்).
கண்ணன் எம்பெருமானே, ஆழ்வார்களின் பாடல்களுக்கு விளக்கம் தருவதற்காக “பெரியவாச்சான் பிள்ளை” என்னும்
மகானாக அவதரித்தார் என்று வைணவப் பெரியோர்கள் இவரைப் போற்றுகின்றனர்.
ஏனென்றால், கண்ணன் எம்பெருமானும் ஆவணி மாதம் ரோகிணி நட்சத்திரத்தில் பிறந்தார்;
பெரியவாச்சான் பிள்ளையும் ஆவணி மாதம் ரோகிணி நட்சத்திரத்தில் பிறந்தார்.
இனி, இவ்வாசாரியர் (பெரியவாச்சான் பிள்ளை) மேற்பாசுரத்திற்கு அளித்துள்ள விரிவான உரையைக் கீழே அனுபவிப்போம்.

அதாவது, மற்ற தேவர்கள் “பேணிலும் வரம்தர மிடுக்கிலாத தேவர்களே” என்கிறார்.
மேலும், “காணிலும் உருப்பொலார்” என்கிறார்.
மற்ற தேவர்களை (தெய்வங்களை) அப்படியே போய் ஆஸ்ரயித்தாலும் (பற்றினாலும்),
அவர்கள் பார்ப்பதற்கும் அழகாக இல்லை;
பகவான் புண்டரீகாஷன் (தாமரைக் கண்ணன்) – மற்றொருத்தன் (சிவன்) விரூபாக்ஷன்.
பகவான் சந்தனத்தைத் தன் திருமார்பிலே ஈஷிக்கொண்டவன்; சிவனோ சாம்பலை எடுத்து திருமார்பிலே பூசிக்கொண்டவன்.
பகவானுக்கு இருப்பதோ சிறந்த கேஸ வாசம்; சிவனுக்கு இருப்பதோ சடைமுடி!
பகவான் தலையில் இருப்பதோ உயர்ந்த புஷ்பஹாரம்; சிவன் தலையில் இருப்பதோ வெறும் கங்கா தீர்த்தம்!
இவன் ஏறுவது கருடன்மீது; அவன் ஏறுவது ரிஷபமான தாழ்ந்த வலிய பந்தமான ஜந்துவைப் படைத்திருக்கிறான்!
இவனுக்கு அடியார்கள் அத்தனைபேரும் நித்யஸுரிகள்; அவனது அடியார்களோ பேய்க்கணங்களும் பூதகணங்களும்!
இவன் பிடித்திருப்பதோ சிறந்த சங்க சக்கரங்களை; அவன் பிடித்திருப்பதோ ஒண்மழுவான ஆயுதத்தை!

எப்படிப் பார்த்தாலும் இருவருக்கும் ஒருநாளும் ஒத்துவரப்போவது கிடையாது.
ஆகவே “காணிலும் உருப்பொலார்” என்று பாடியுள்ளார் ஆழ்வார்.
சிவனது காட்சி ஒருநாளும் உருப்பெறுவது முடியாது.

“செவிக்கினாத கீர்த்தியார்” -செவிக்கு இனிய கீர்த்தி என்றால்,
பகவானுடைய திரிவிக்கிரம அவதாரமா – வாமன மூர்த்தியாய் உலகளந்தானே –
அந்தப் புகழைக் கேட்பதா அல்லது ந்ருசிம்ஹ மூர்த்திக்காகவா?
ஒவ்வொன்றும் அடியார்க்காக அடியார்க்காக என்று அவன் புகழ் செவிக்கு இனியதான கீர்த்தியாக இருக்கிறது.

“ஸ்தவ்ய: ஸ்தவப்ரிய: ஸ்தோத்ரம்” என்பது விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம அத்தியாயத்திலே தெரிவித்ததார்.
“ஸ்தவ்ய: ஸ்தவப்ரிய:” – “ஸ்தவ்ய:” என்றால் ஸ்தோத்ரம் என்று பண்ணணும்னா, பகவான் ஒருத்தன்தான்;
அதற்கு அருகதை என்றும், மற்ற யாருக்கும் அதற்கு அருகதையே கிடையாது என்று அர்த்தம்.
ஆக, பகவான் ஸ்தவ்யன்! ஆனால், சிவனை என்னவென்று சொல்லி ஸ்தோத்ரம் செய்வது?
இவர் தானும் சுடுகாட்டிலே பஸ்பதாரியாய் சுற்றித் திரிகிறார்;
தன் தகப்பனார் பிரமனின் தலைகளில் ஒன்றைக் கிள்ளித் தன் கையில் வைத்துக் கொண்டிருந்தவர்;
பத்மாசுரனைக் கண்டு பயந்து ஓடிவிட்டார்;
வாணாசுரனையும் கண்டு பயந்து ஓடிவிட்டார்; தன் சிஷ்யனிடத்திலேயே அவர்
“பிள்ளைக்கறி கொண்டுவா என்று! தலையை அறுத்து தனக்கு யாகயஞ்ஞம் செய்” என்று கூறினார்.
இவற்றை எல்லாம் பாடினால் அது கீர்த்தி (புகழ், தோத்திரம்) ஆகுமோ?
அப்படியே இவற்றைப் பற்றிப் பாடினாலும், அது செவிக்குத்தான் இனியதாக இருக்குமா?
இத்தனையும் உங்களுக்குத் தெரிந்திருந்தாலும், மறுபடியும் நீங்கள் அவனைத்தான் விடாமல் பிடித்துக் கொள்வோம் என்று
பிடிவாதம் பிடித்தாலும் பிடிக்கலாம்! அவர்களுக்கும் ஆழ்வார் சமாதானம் சொல்லிவிட்டார் –

“பேணிலும் வரம்தர மிடுக்கிலாத தேவரை” என்று பாடி!
அதாவது, இத்தனையும் தாண்டி நீங்கள் அவனையே ஆஸ்ரயிக்க (பற்ற) நினைத்தாலும்,
நீங்கள் கேட்கப் போவதைக் கொடுக்கிற சக்தி மட்டும் அவனுக்குக் கிடையாது!
அது இருக்குன்னாலும் அவனிடத்தில் போய் நீங்கள் ஆஸ்ரயிப்பதில் அர்த்தமுண்டு.
அதுவும் இல்லாதவனைப் போய் ஆஸ்ரயிப்பதில் ஏதானும் இலாபம் உண்டா?
அவனே லக்னனாகத் திரிய, அவனிடத்தில் போய் வேஷ்டி தானம் வேணும்னு கேட்டா தருவானா?
ஒரு கடையில் நிறைய வேஷ்டிகள் அடுக்கப்பட்டிருக்க, அவனிடத்தில் ஒரு வேஷ்டி தானமாகக் கேட்டால் ,
அவன் கொடுத்துவிடுவான். ஒருத்தன் இடுப்பில் ஒன்று ஒன்று கொடியில் மாட்டிவைத்திருக்க,
அவனிடம் ஒரு வேஷ்டி தானமாகக் கேட்டாலும் ஒன்றைக் கொடுத்துவிடுவான்;
இன்னொருத்தன் ஒரே ஒரு வஸ்திரத்தை இடுப்பில் அணிந்து கொண்டிருக்க,
அவனிடம் தானம் கேட்டாலும் அவன் அதையும் கழற்றிக் கொடுத்துவிடுவான்!
ஆனால், சிவனோ, லக்னனாக, அவனே வேஷ்டி இல்லாதவனாக இருக்க,
அவனிடம் போய் வஸ்திர தானம் வேணும்னு கேட்டா, கொடுக்கமுடியலை என்றுமட்டுமில்லை;
அவனும் கொடுக்கபோறதில்லை; நமக்கும் கிடைக்கப் போறதில்லை!
ஐயோ! என்னிடமே ஒன்றுமில்லை; என்னிடத்தில வந்து கேட்கிறாயே! என்று வருத்தமும் படுவான்.
இதனால்தான், ஆழ்வார் தெரிவித்தார்: “அப்படி உங்கள் சிவனுக்கு வருத்தம் ஏற்படும்படி நீங்கள் இருக்கவேண்டாம்!
நீங்கள் ஒவ்வொரு நாளும் அவனிடத்தில் போய் கேட்கக்கேட்க, கொடுக்கமுடியாத ஸ்ரமத்தாலே அவர் துடிக்கபோறார்!
ஏன் வீணாக அவனையும் சிரமப்படுத்திண்டு, உங்களுக்கும் கிடைக்காமால்….!
ஆகையால், சிரமப்படவேண்டாம் என்று தவிர்க்கிறார் ஆழ்வார்.

ஏதோ, ஆழ்வார்கள் வேதங்களைத் தமிழ்படுத்திப் பாடிவிட்டுச் சென்றுவிட்டார்கள்;
அத்தோடு அவர்கள் வேலை முடிந்துவிட்டது என்று இல்லாமல், அவர்கள் மனதில் இருந்த ஆதங்கம் என்ன
என்பதை அணு அணுவாக ஆராய்ந்து, ஏன் இப்படி ஆழ்வார்கள் பாடியுள்ளார்கள் என்பதை அறிய,
அவர்களுக்கும் மேலே ஒருபடி ஏறி, அவர்கள் பாடிய பாடல்களுக்கு உரை அளித்துள்ளார் பெரியவாச்சான் பிள்ளை என்னும் பெரியவர்.
இவர் மட்டும் பிறக்காமல் இருந்திருந்தால், ஆழ்வார்களின் தேனிலும் இனிய பாடல்களின் அர்த்தம் என்ன என்றே தெரியமாமல் போயிருக்கும்.

வெறுமே ஆழ்வார்கள் பாடலுக்கு உரை அளித்ததோடு நின்றுவிடாமல்,
வேதங்களிலிருந்தும், இதிகாசங்களிலிருந்தும், புராணங்களிலிருந்தும் ஆழ்வார்களின் பாடல்களுக்கு ஏற்ப
என்னென்ன மேற்கோள்கள் (உதாரணங்கள்) காட்ட வேண்டுமோ காட்டித்தான்,
உரை நூலை அருளிச் செய்துள்ளார் பெரியவாச்சான் பிள்ளை.
மேலே உள்ள பாடலுக்கு வேத அர்த்த ரீதியாகவும் இவர் மேற்கோள்கள் காட்டியுள்ளார்.

“திவுக்ரீடாயாந் தாது; ||
திவு விஜிஹீஷாந் தாது; ||
திவு வியவஹாரந்: தாது; ||
திவு த்யுதீந்: தாது; ||
திவு ஸ்துதிந்:தாது; ||
திவு மோதாந்: தாது; ||
திவு மதாந்: தாது; ||
திவு காந்தீந்:தாது; ||
திவு கதீந்:தாது.”
இந்த வேத வாக்கியங்களின் விரிவான அர்த்தங்களையும், மேலே உள்ள “காணிலும் உருப்பொலார்” பாசுரத்தின்
விரிவான அர்த்தங்களையும் ஒன்றுசேர்த்து அனுபவித்தால்தான் ஒரு பாடலுக்கான உரை
(வியாக்யானம், explanations) எவ்வளவு அழகாக அமைந்துள்ளது என்பது புரியும்.

ஏன் உரைநூல் எழுதுபவர் இவ்வளவு சிரமப்படவேண்டும் என்றால், அது நம் பயனுக்காக என்று புரிந்துகொள்ளவேண்டும்.
ஏனென்றால், ஆழ்வார்கள் எம்பெருமானைப் பற்றிய மெய்ஞானத்தைப் பெற்றபின், இதுபோதும் என்று இருந்திருக்கலாம்;
ஆனால், நாம் பெற்ற இன்பம் பெருக இவ்வையகம் என்ற உயர்ந்த எண்ணம் கொண்டு,
பகவான் அருளிய ஞானத்தைக் கொண்டு, நாமும் அவற்றை அறிந்து, இன்பம் பெறவேண்டும் என்பதாலேயே
பகவானின் திருக்குணங்களைப் போற்றிப்பாடி, அவற்றை நாமும் அறியும்படி பரப்பினார்கள்.

மேலும், ஆழ்வார்கள் பாடிய பாடலின் அர்த்தங்களை நன்கு புரிந்துகொண்டார்கள் முன்பு வாழ்ந்திருந்த வைணவப் பெரியோர்கள்.
சரி; அவர்களுக்குப் புரிந்து அவர்கள் நன்மை பெற்றார்கள் என்று அதை அப்படியே விட்டுவிடாமல்,
அந்த உயர்ந்த, மங்களகரமான பாடல்களின் அர்த்தங்கள் எல்லோரையும் சென்று அடைந்து,
எல்லோரும் நன்மை பெறவேண்டும் என்று அவர்கள் நல்லெண்ணம் கொண்டார்கள்;
அதனால், ஆழ்வார்களின் பாடல்களுக்கு மேலே சொன்னபடி
வேதங்களிலிருந்தும், இதிகாசங்களிலிருந்தும், புராணங்களிலிருந்தும் உதாரணங்களைக் காட்டி,
உரைநூல் (Explanations அண்ட் Commentaries) அருளினார்கள்.
வைணவப் பெரியோர்களால், அவை அனைத்தும் இன்றும் நன்று பாதுகாக்கப்பட்டு,
அனுதினமும் பல இடங்களில் சொற்பொழிவுகளின் மூலமும் பரப்பபடுகின்றன என்றால்,
ஒருபோதும் இவ்வுலகத்தார் உண்மையை அறியாமல் சீரழிந்துவிடக்கூடாது என்ற நன்னோக்கே ஆகும்.

ஏற்கனவே தெரிவித்தபடி, தெய்வம்னு ஒருத்தன் இருக்கிறான் என்றால்,
அவன் “கல்லாதவர் இலங்கை கட்டழித்த காகுத்தனே! (இராமபிரான்) (நான்.திரு.53) –
அவன் ஒருத்தன்தான் தெய்வமே தவிர, மற்ற அனைவரும் பொல்லாத தேவரே” என்றும்,
அதனால் “திருவில்லாத் தேவரைத் தேறேன்மின் தேவு” – எவனுக்குத் திருமகள் சம்மந்தம் இருக்கிறதோ அவனே பரதெய்வம்;
அப்படிப்பட்ட சம்மந்தம் இல்லாதவர்கள் தெய்வம் அல்லர்;
ஆகையால், அவர்களை வணங்குவதில் எந்தப் பயனும் இல்லை என்று அற்புதமாகத் தன் பாசுரத்தில் காட்டினார் திருமழிசை ஆழ்வார் .

இவருக்கும் பரமசிவனாருக்கும் நடந்த வாக்குவாத யுத்தத்தின் முடிவில்தான் பரமசிவன் இவர் பக்தியை மெச்சி,
இவருக்கு “பக்திஸாரர்” என்ற திருநாமத்தையும் கொடுத்தார் பரமசிவனார்.

அதன்பின்,திருமழிசைப்பிரான் திருக்குடந்தையிலே பல ஆண்டுகள் யோகத்தில் அமர்ந்து உலகத்தோர் இனிதுடன் வாழ அருளி,
திருநாட்டுக்கு எழுந்தருளினார் (எம்பெருமான் திருவடியில் முக்தியை அடைந்தார்) திருமழிசை ஆழ்வார்.

திருமழிசைப்பிரான் அவதரித்தது திருமழிசையில்.
பரமபத கதியை (முக்தி) அடைந்தது திருக்குடந்தை என்னும் திவ்யதேசத்தில்.
ஆழ்வாரது “திருவரசு” (முக்தி அடைந்த இடம்)திருக்குடந்தையில் உள்ளது.
ஆழ்வாரை ஸ்தூலமாக திருமழிசையிலும் மற்ற தேசத்துக் கோயில்களிலும் ஸேவிக்கலாம்;
சூஷ்ம ரூபமாகவும் அவரை, திருக்குடந்தையில் உள்ள அவரது திருவரஸில் ஸேவிக்கலாம்.
ஸேவித்து, ஆழ்வார் பெற்றிருந்த ஞான வைராக்யத்தை எளிதில் அடையலாம்.

“தையில் மகம் இன்று தாரணியீர் ஏற்றம் இந்தத்
தையில் மகத்திற்குச் சாற்றுகின்றேன் – துய்யமதி
பெற்ற மழிசைப்பிரான் பிறந்த நாளென்று
நற்றவர்கள் கொண்டாடும் நாள்”

என்று திருமழிசைப்பிரானின் அவதாரத்தைப் போற்றிப் பாடியுள்ளார் மணவாள மாமுனிகள் (உபதேச இரத்தினமாலை, பா.12).
ஸ்ரீமன் நாராயணனே பரதெய்வம் என்ற தூய்மையான அறிவைப் பெற்றிருந்ததனால்,
“துய்யமதி பெற்ற” மழிசைப்பிரான் என்று போற்றியுள்ளார் மாமுனிகள்.
இப்படித் தூய்மையான மதியுடன் திகழ்ந்த திருமழிசைப்பிரானின் திருவடிகளிலேயே தன்னைப் புகுத்திக் கொண்டவர்,
இந்த உலகோர் உய்ய பகவானால் அருளப்பட்ட ஆசார்யரான பகவத் இராமானுசர்.

“ஆழ்வார்கள் வாழி அருளிச்செயல் வாழி” என்றும்,
“ஏழ்பாரும் உய்ய அவர்கள் உரைத்தவைகள் தாம் வாழி” என்றும் – அதாவது,
அவர்கள் அருளிச்செய்த திவ்யப்பிரபந்தங்களுக்கு அற்புதமான உரைகள் (வியாக்யானம் – Explanations)
இட்ட ஆசார்யர்களையும் வணங்குகிறேன் என்று சொல்வதற்குத் துளியும் அருகதை இல்லாதவனாய் அடியேன் இருந்தாலும்,
அவர்கள் அனுக்ரஹத்தைப் பெறும் பாக்கியம் திருமழிசை ஆழ்வார் அருளியுள்ளபடி இன்று இல்லாவிட்டாலும் சரி;
நாளை இல்லாவிட்டாலும் சரி; அல்லது இன்னும் சிறிது நாட்கள் கழிந்தாலும்
அது கிடைக்காமல் போகாது என்ற நம்பிக்கையுடன் இருந்து, ஆன்மீக எழுத்துப் பணியைத் தொடரும்
பாக்கியத்தையாவது அவர்கள் அருளுவார்கள் என்று இருக்கக் கடவேன்.

——————–

மாற்று சமயக் கருத்துகளைவிட திருமாலே பரம்பொருள் என்னும் பேருண்மையை நிலைநாட்டுவதில்
மற்ற ஆழ்வார்களைக் காட்டிலும் இவர் அழுத்தமாகச் சொல்லுவதால், ஸ்ரீ ஆழ்வாரை, ஸ்ரீ அழகிய மணவாள பெருமாள் நாயனார்,
“உறையில் இடாதவர்” என்று அழகிய ஆசாரிய ஹ்ருதயத்தில் போற்றியுள்ளார்.
( என்றும் பகை அழிக்க ஆயத்தமாய் இருப்பவர் என்று பொருள், இங்கே பகை என்பது மாற்றுச் சமய கருத்துகளைக் குறிக்கும் )

மற்றைச் சமயங்கள் பல தெரிந்து, மாயோன்
அல்லால், தெய்வம், மற்று இல்லை என உரைத்த
வேதச் செழும் பொருள்–என்று ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகன் ஸ்ரீ தேசிக பிரபந்ததில் இதைக் குறிப்பிடுகிறார்.

வேதச் செழும்பொருள் நான்முகன் தொண்ணூற்று ஆறு பாட்டும்
மெய்ம்மிகுந்த திருச்சந்த விருத்தப் பாடல் விளங்கிய நூற்று இருபதும் என்றும்
எழில் மிசைப் பிரான் இருநூற்று ஒரு பத்தாறும் என்று தேசிக பிரபந்ததில் வேதாந்த தேசிகன் குறிப்பிடுகிறார்.
“ஆழ்பொருளை அறிவித்தேன், சிந்தாமல் கொண்மின் நீர்தேர்ந்து”–என்று தொடங்கி,
“இனி அறிந்தேன் ஈசற்கும் நான்முகற்கும் தெய்வம்
இனி அறிந்தேன், எம்பொருமான் உன்னை”–என்று ஸ்ரீ திருமாலே பரம்பொருள் என்ற கருத்தினைக் கூறி முடிக்கிறார்.

ஸ்ரீ மணவாள மாமுனிகள் “துய்மதி பெற்ற மழிசை பிரான்” ( உபதேசரத்தினமாலை 4 ) என்றும்
இவர் அவதரித்த திருநாளை “நல்லவர்கள் கொண்டாடும் நாள்” ( உபதேசரத்தினமாலை 12 ) என்றும் சிறப்பித்துக் கூறுகிறார்.
இன்று ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வார் திருநட்சத்திரம் நாமும் அதைக் கொண்டாடலாம்.

இப்பூவுலகிலே நாலாயிரத்து எழுநூறு ஆண்டுகள் வாழ்ந்தவர் திருமழிசை ஆழ்வார்.

“தையில் மகம் இன்று தாரணியீர் ஏற்றம் இந்தத்
தையில் மகத்திற்குச் சாற்றுகின்றேன் – துய்யமதி
பெற்ற மழிசைப்பிரான் பிறந்த நாளென்று
நற்றவர்கள் கொண்டாடும் நாள்”

அன்புடன் அந்தாதி தொண்ணூற்றுஆறு உரைத்தான் வாழியே!
அழகாரும் திருமழிசை அமர்ந்த செல்வன் வாழியே!
இன்பமிகு தையில் மகத்து இங்கு உதித்தான் வாழியே!
எழில் சந்த விருத்தம் நூற்றிருபது ஈந்தான் வாழியே!
முன்புகத்தில் வந்து உதித்த முனிவனார் வாழியே!
முழுப் பெருக்கில் பொன்னி எதிர் மிதந்த சொல்லோன் வாழியே!
நன்புவியில் நாலாயிரத்து எழுநூற்றான் வாழியே!
நங்கள் பத்திசாரன் இரு நற்பதங்கள் வாழியே!

—————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருமழிசை பிரான் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

நடந்த கால்கள் நொந்தவோ நடுங்க ஞாலம் ஏனமாய்
இடந்த மெய் குலுங்கவோ விலங்கு மால் வரைச் சுரம்
கடந்த கால் பரந்த காவிரி கரைக் குடந்தையுள்
கிடந்தவாறு எழுந்து இருந்து பேசு வாழி கேசனே –61-

பதவுரை

நடந்த கால்கள் நொந்தவோ-உலகு அளந்த திருவடிகள் நொந்ததாலோ
வடிவிணை இல்லா மலர் மகள் மற்றை நிலா மகள் பிடிக்கும் மெல்லடியாலே அளந்து அருளினாய்

நடுங்க ஞாலம் ஏனமாய்-
பூமிப் பிராட்டி தம்மை எடுக்க வல்லவர் யாரும் இல்லை என்று பாதளத்தில் உரு மாய்ந்து இருந்த காலத்தில்
மகா வராஹ மூர்த்தியாய்

இடந்த மெய் குலுங்கவோ -பூமியை விடுவித்த சிரமம் தீரவோ
திருவடிகளைப் பிடிக்கவும் திருமேனியைப் பிடிக்கவும் பாரிக்கிறார்-

விலங்கு மால் வரைச் -நீர் பெருக தடையாய் இருந்த பெருத்த மலைகளையும்
சுரம்-பாலை நிலம் போன்ற ஆறு வழிகளையும்
கடந்த கால் பரந்த -வேகத்தால் கடந்து கொண்டு வருகிற விஸ்தாரமான வாய்க்கால்களை உடைய
சீதோ உபசாரம் பண்ணவே திருக்காவேரி பாரித்து ஓடி வருகிறாள் –

காவிரி கரைக் குடந்தையுள்- காவேரி கரை மீது
கிடந்தவாறு எழுந்து இருந்து பேசு வாழி கேசனே-

வடிவிணை இல்லா மலர் மகள் மற்றை நிலம் மகள் பிடிக்கும் மெல்லடி
உலகளந்த விடாய் தீரவோ -அல்லது என்னமாய் உலகு இடந்த விடாய் தீரவோ -எதனால் வந்த ஆயாசம்-
மலைகளையும் நிலங்களையும் கடந்து காவேரி சீதோ உபசாரம் பண்ண ஓடி வருகிறாள்

எழுந்து இருக்கும் போது உண்டாகும் சேஷ்டிதங்கள் காணவும்
அருளிச் செய்யும் போது ஸ்வரத்தை கேட்கவும் ஆசை

சித்ர கூடத்தில் சீதா பிராட்டி எழுப்பிய பின்பு அனுதாபப் பட்டது போலே இவரும் உணர்ந்து வாழி என்கிறார்

ஆராவமுதன் எழுந்து இருந்து பேச முயலும் போது ஆழ்வார் அர்ச்சாவதார சமாதி குலைய கூடாது என்று வாழி என்கிறார் –
உத்தான சயனம் –

இப்படி ஆரவாமுதாழ்வார் திருவடிகளிலே அநுபவிக்க இழிந்த இவ்வாழ்வாரை நோக்கி

அப்பெருமான் வாய்திறந்து ஒரு வார்த்தை யருளிச் செய்யாமலும்

கைகோவி அணைத்தருளாமலும் ஏகாகாரமாகக் கண்வளர்ந்தருளக் காண்மையாலே

‘இது அர்ச்சாவதாரஸமாதி’ என்று இவர் திருவுள்ளம் பற்றாமல், ஏதோ அளவற்ற ச்ரமத்தினால் இப்படி

திருக்கண் வளர்ந்தருள்கிறாரென்று அதிசங்கை பண்ணி,

“வடிவினையில்லா மலர்மகன் மற்றை நிலமகள் பிடிக்கும் மெல்லடி” என்கிறபடியே

பரமஸுகுமாரமான திருவடிகளைக்கொண்டு உலகங்களை அளந்ததனாலுண்டான ஆயாஸத்தாலோ?

அன்றி, பூமியைப் பாயாகச்சுருட்டி எடுத்துப் போன ஹிரண்யாக்ஷனை மஹா வராஹமூர்த்தியாய்க் சொன்று

அப்பூமியைக் கொணர்ந்து பழையபடி விரித்ததனாலுண்டான ஆயாஸத்தாலோ

இங்ஙனே தேவரீர் ஆடாது அசங்காது திருக்கண்வளர்த்தருள்கிறது?;

இதை எனக்குத் தெரியவருளிச் செய்யவேணும் என்கிறார்.

உலகளந்த ச்ரமமாகில் திருவடிகளைப் பிடிக்கவும் உலகிடந்த ச்ரமமாகில் திருமேனியைப் பிடிக்கவும் பார்க்கிறார்போலும்.

(விலங்குமால் இத்யாதி.) பல மலைகளையும் பல பாலை நிலங்களையும் கடந்துகொண்டு,

பெருமாளுக்கு கீதோபசாரம் பண்ணவேணுமென்னும் அபிநிவேசத்தாலே காவேரி ஓடி வருகின்றானென்க.

எழுந்திருந்து போசு = கண் வளர்ந்த***யின் காரணத்தை சயனித்துக் கொண்டே அருளிச் செய்யலாகாது;

என்னுடைய அச்சம் தீரும்படி எழுந்திருந்து அருளிச்செய்யவேணும் என்கிறார்.

எழுந்திருக்கும்போது உண்டாகக்கூடிய சேஷ்டிதங்களைக் காணவும் அருளிச் செய்யும் போதை ஸ்வரத்தைக்கேட்கவு>ம் விரும்புகிறபடி.

வாழி – ***-***-***- என்று- சித்ரகூடத்திலே திருக்கண்வளர்ந்தருளின இராமபிரானைப் பிராட்டி தட்டி யுணர்த்தி

யெழுப்பினதற்காகப் பின்பு அநுதாபப்பட்டாற்போல், ஆச்சரியமான இந்த சயாத்திருக்கோலத்தைக் குலைத்து

அடுத்த க்ஷணத்திலே நாமும் அநுதாபப்படும்படி நேர்ந்துவிடுமோ வென்றஞ்சின ஆழ்வார் வாழியென்று

அந்த சயனத்திருக்கோலத்துக்கே உகந்து மங்களாசாஸகம் செய்தருள்கிறார்.

ஒரு தீங்கு இல்லாமே கண்வளர்ந்தருளுகிற இவ்வழகு நித்யமாய்ச் செல்லவேணுமென்கிறார்.

திருமழிசைப்பிரான் ஆராவமுதாழ்வாரைநோக்கி “கிடந்தவாறெழுந்திருந்து பேசு” என்று பிரார்த்திக்க,

பெருமாளும் பந்தபாரதீகனாகையாலே அப்படியே எழுந்திருக்கப்புக அது கண்ட ஆழ்வார்

அர்ச்சாவதாரஸமாகி குலைய வொண்ணாதென்று திருவுள்ளம்பற்றி வாழிவாழி என்று மங்களாசாஸநமுகத்தால்

அப்படியே கிடந்தருளும்படியை விரும்ப,

ஆராவமுதாழ் வாரும் அவ்வண்ணமே தன்னுடைய எழுச்சிமுயற்சியை நிறுத்திக்கொண்டாரென்றும்,

இப்போதைய அர்சாவதார நிலைமையில் இவ்வம்சம் விளங்குமாறு உதாந†யியாக ஸேவைஸாதிப்பதும்

இதுபற்றியேயென்றும் பெரியோர் ஐதிஹ்யங்கூறக்கேட்டதுண்டு.

——————————————————

கரண்ட மாடு பொய்கையுள் கரும் பனைப் பெரும் பழம்
புரண்டு வீழ வாளை பாய் குறுங்குடி நெடும் தகாய்
திரண்ட தோள் இரணியன் சினம் கொள் ஆகம் ஒன்றையும்
இரண்டு கூறு செய்து உகந்த சிங்கம் எனபது உன்னையே –62-

பதவுரை

கரண்ட மாடு பொய்கையுள்
நீர் காக்கைகள் இருக்கும் பொய்கையுள்
கரும் பனைப் பெரும் பழம் புரண்டு வீழ
கரிய பெரிய பனம் பழங்கள் விழுந்து புரள
அத்தைப் பார்த்து நீர்க் காக்கைகள் என்று என்று பிரமித்து மீன்கள் அஞ்சின
அஸ்தாநே பய சங்கை பண்ணுவதும் உப லக்ஷணம்

வாளை பாய் குறுங்குடி நெடும் தகாய்
மீன்கள் துள்ளி ஓடி ஒளிகின்ற திருக் குருங்குடியில் எழுந்து அருளும் மஹானுபாவனே
திரண்ட தோள் இரணியன் சினம் கொள் ஆகம் ஒன்றையும் இரண்டு கூறு செய்து உகந்த சிங்கம் எனபது உன்னையே
ஸூகுமாரமான உன்னை முரட்டு சிம்ஹம் என்னலாமா
கடுமையில் அத்விதீயமான சரீரம்
சினம் விம்முதலுக்கும் வாசகமாய் விம்ம வளர்ந்த சரீரம் என்றுமாம்

இப்போதும் இங்கே பொய்கையின் பெயர் கரண்ட மாடு பொய்கை –
அதன் கரையில் திரு பனை மரம் நம்பியின் கடாஷமே தாரகமாக கொண்டு இன்றும் உண்டே

—————————

நன்று இருந்து யோக நீதி நண்ணுவார்கள் சிந்தையுள்
சென்று இருந்து தீ வினைகள் தீர்த்த தேவ தேவனே
குன்று இருந்து மாட நீடு பாடகத்தும் ஊரகத்தும்
நின்று இருந்து வெக்கணைக் கிடந்தது என்ன நீர்மையே –63-

பதவுரை

நன்று இருந்து
யோக பயிற்சிக்கு உரியது போலே ஆசனத்தில் முறைப்படி நன்று இருந்து
யோக நீதி நண்ணுவார்கள் சிந்தையுள் சென்று இருந்து தீ வினைகள் தீர்த்த

தேவ தேவனே குன்று இருந்து மாட நீடு பாடகத்தும்
மலைகளைக் கொண்டு சேர்த்து வைத்தது போலே மாடங்கள் உடைய திருப் பாடகத்திலும்

ஊரகத்தும் நின்று இருந்து வெக்கணைக் கிடந்தது என்ன நீர்மையே
பிரகலாதனுக்கு என்று முரட்டு சிங்கமாக வந்தது பொருந்தலாம்
சர்வ பிரகாரத்தாலும் விமுகரான சம்சாரிகளுடைய விமுகத்தை கூட கணிசியாமல்
ஆபிமுக்யத்தை எதிர்பார்த்து உன்னுடைய மேன்மையைப் பாராதே திருக் கோயில்களில்
சம்சாரிகளை கடைத்தேற
இப்படி நின்றும் இருந்தும் கிடக்கிறாய் என்கிறார்

வெக்கணை-வெக்கா-யதோத்தகாரி சந்நிதி

ஊரகம் -உலகளந்த பெருமாள் சந்நிதி-

தேவரீர் ஸௌகுமார்யத்தைக் கணிசியாமல் பக்த சிகாமணியாகிய ப்ரஹ்லாதன் திறத்திலுள்ள

வாத்ஸல்யமே காரணமாக முரட்டவதாரமெடுத்து இரணியனை அழியச் செய்தது பொருந்தலாம்;

ஸர்வப்காரத்தாலும் விமுகரான ஸம்ஸாரிகளுடைய அபிமுக்யத்தை எதிர்பார்த்து

உம்முடைய மேன்மையைப் பாராதே கோயில்களிலே நிற்பது இருப்பது கிடப்பதாகிற விது

அந்தோ! என்ன நீர்மை! என்று ஈடுபடுகிறார்.

ஊரகம் – ஆதிசேஷனென்னும் பொருளையுடைய ** மென்ற வடசெல் ஊரகமென்று நீண்டு கிடக்கிறது;

பெருமாள்கோயிலில் உலகளந்த பெருமாள் ஸந்நிதி ஊரகமென வழங்கும்.

அங்கே திருவனந்தாழ்வானுடைய ஸரப்ரஸாதித்வம் ப்ரஸித்தம்.

வெஃகணை- வேகவணை’ என்பது வெஃகணையென்று கிடக்கிறது. **  என்று வடசொல் வழக்கம்; ஸ்ரீயதோக்தகாரி ஸந்நிதி

————-

நின்றது எந்தை ஊரகத்து இருந்தது எந்தை பாடகத்து
அன்று வெக்கணைக் கிடந்தது என்னிலாத முன்னெலாம்
அன்று நான் பிறந்திலேன் பிறந்த பின்பு மறந்திலேன்
நின்றதும் இருந்ததும் கிடந்ததும் என் நெஞ்சுளே –64-

பதவுரை

நின்றது எந்தை ஊரகத்து இருந்தது எந்தை பாடகத்து அன்று வெக்கணைக் கிடந்தது என்னிலாத முன்னெலாம்
நான் பிறவாத முன் காலத்திலே
அன்று நான் பிறந்திலேன்
அப்பொழுது நான் ஜ்ஞான ஜன்மம் பெற வில்லை

பிறந்த பின்பு மறந்திலேன்-நின்றதும் இருந்ததும் கிடந்ததும் என் நெஞ்சுளே
கைங்கர்ய கடனைப் பெற்றுக் கொள்ள -கடனைத் தீர்த்தால் அல்லது போக மாட்டேன் என்று நின்று இருந்து கிடந்து-எல்லாம்
அவன் மேல் ருசி விளைவிக்க -ருசி பிறப்பது சாத்தியம் -பலன் கிடைத்தவாறே இத்தத் தவிர்த்து
அரவத் தமளியினோடும் அழகிய பாற் கடலோடும் அரவிந்த பாவையும் தானும் அகம்படி வந்து புகுந்து –
அந்த செயல்கள் எல்லாம் நமது நெஞ்சிலே பண்ணுகிறான்

நான் இலாத முன் எலாம் என்று அருளாமல் என்னிலாத முன்னெலாம்- என்றது
அப்பனை என்று மறப்பேன் என்னாகியே -திருவாய் மொழி போலே பிரயோகம்-

உலகத்திலே ஒருவனுக்கு ஒருவன் கடன் கொடுத்திருந்தால் அந்தக் கடனைத் திருப்பி வாங்கிக் கொள்வதற்காகக்

கடனாளி வீட்டிலே வந்து கேட்கும்போது முதலில் சிலநாள் நின்று கொண்டே கேட்டு விட்டுப் போய்விடுவன்:

அவ்வளவில் காரியம் ஆகாதே; மறுபடியும் வந்து சிலநாள் வரையில் திண்ணை மீது உட்கார்ந்து கொண்டு கடனை நிர்பந்தித்துப்போவன்;

அவ்வளவிலும் கைபுகாவிடில் ‘கடனைத் தீர்த்தாலொழியப்போல தில்லை’ என்று படுக்கைபடுத்து நிர்ப்பந்திப்பன்;

இப்படியாகவே எம்பெருமானும் அஸ்மதாதிகள் செலுத்தவேண்டிய கைங்கரியக் கடனைப் பெற்றுக் கொள்வதற்காக

ஓரிடத்தில்    நின்று பார்க்கிறான். மற்றோரிடத்தில் வீற்றிருந்து பார்க்கிறான்; இன்னுமோரிடத்தில் சாய்ந்து பார்க்கிறான்-

திருவூரகத்திலே நிற்கிறான், திருப்பாடகத்திலே இருக்கிறான்; திருவெஃகாவிலே கிடக்கிறான்;

இப்படி நிற்பது இருப்பது கிடைப்பதாகிறவிவை எப்போதென்னில்;

நான் ஆபிமுக்யம் பண்ணப்பெறாத காலத்திலே யாய்த்து,

உபயவிபூதிநாதனான தான் ஸம்ஸாரியான வெனக்கு ருசி பிறவாத காலமெல்லாம்

ருசி பிறக்கைக்காக நின்றா னிருந்தான் கிடந்தான்;

எனக்கு ருசியைப் பிறப்பிக்கை அளவுக்கு ருசிபிறக்கைக்காக நின்றானிருந்தான் கிடந்தான்;

எனக்கு ருசியைப் பிறப்பிக்கை அவனுக்கு ஸாத்யம் (பலன்):

அதற்கு ஸாதகம்- நிற்றவிருத்தல் கிடத்தல்கள்,

பலன் கைபுகுந்தவாறே திவ்ய தேசங்களிலே நிற்றலிருத்தல் கிடத்தல்களைத் தவிர்த்து

(“அரவத்தமணியினோடு மழகிய பாற்கடலோடும். அரவிந்தப்பாவையுந்தானு  மகம்படி வந்து புகுந்து” என்னுமாபோலே)

அவ் விருப்புகளை யெல்லாம் எனது நெஞ்சிலே செய்தருளினானென்கிறார்.

இரண்டாமடியில், நானிலாத என்ன வேண்டுமிடத்து என்னிலாத என்றதை

வடமொழியில் ஆர்ஷப்ரயோகங்களைப் போலவும் சாந்தஸப்ரயோகங்களைப்போலவும் கொள்க:

‘அப்பனையென்று மறப்பன் என்னாகியே” என்ற திருவாய்மொழிப் பிரயோகமும் நோக்கத் தக்கது.

—————

நிற்பதும் ஓர் வெற்பகத்து இருப்பும் விண் கிடப்பதும்
நற் பெரும் திரைக் கடலுள் நான் இலாத முன்னெலாம்
அற்புதன் அனந்த சயனன் ஆதி பூதன் மாதவன்
நிற்பதும் இருப்பதும் கிடப்பதும் என் நெஞ்சுளே –65-

பதவுரை

நிற்பதும் ஓர் வெற்பகத்து
நின்ற சேவை ஒப்பற்ற திருவேங்கடத்தில்

இருப்பும் விண்
வீற்று இருந்த சேவை பரம பதத்தில்

கிடப்பதும் நற் பெரும் திரைக் கடலுள்
கிடப்பது நல்ல பெரிய அலைகளை உடைய திருப் பாற் கடலிலே
நான் இலாத முன்னெலாம்
நான் முறை அறியாமல் அசத்தாய்க் கிடந்த காலத்தில்

இப்பொழுதோ என்றால்
அற்புதன் அனந்த சயனன் ஆதி பூதன் மாதவன் நிற்பதும் இருப்பதும் கிடப்பதும் என் நெஞ்சுளே
அந்த பரிமாற்றங்கள் எல்லாமே எனது நெஞ்சுக்குள்ளே அன்றோ –

தம்முடைய திருவுள்ளத்தினின்றும் எம்பெருமான் பேராமல் இங்கேயே ஸ்தாவர ப்ரதிஷ்டை யாயிருக்கிற

இருப்பிலே மிகவும் ஈடுபட்டு,

எம்பெருமான் திருவேங்கட மலையில் நிற்பதும் திருநாட்டிலே இருப்பதும் திருப்பாற்கடலிலே கிடப்பதுமெல்லாம்

தன்னோடுண்டான முறையை அறியாதே நான் அஸத்கல்பனாயிருந்த காலத்திலேயாம்:

நான் முறையறிந்து பரிமாறின பின்பு அவ்வெம்பெருமானுடைய பரிமாற்றமெல்லாம் எனது நெஞ்சினுள்ளே யாய்த்து என்கிறார்.

———————————————

இன்று சாதல் நின்று சாதல் அன்றி யாரும் வையகத்து
ஒன்றி நின்றி வாழ்தல் இன்மை கண்டும் நீசர் என் கொலோ
அன்று பாரளந்த பாத போதை யொன்றி வானின் மேல்
சென்று சென்று தேவராய் இருக்கிலாத வண்ணமே –66-

பதவுரை

இன்று சாதல் நின்று சாதல்
பிறந்த உடன் சாவது -சிறிது காலம் இருந்த பின் சாவது

அன்றி யாரும் வையகத்து ஒன்றி நின்றி வாழ்தல் இன்மை கண்டும் நீசர் –அன்று பாரளந்த பாத போதை யொன்றி
வானின் மேல் சென்று சென்று தேவராய் இருக்கிலாத வண்ணமே என் கொலோ
இவை இரண்டும் இல்லாமல் அன்று உலகு அளந்த திருவடித் தாமரையை நினைந்து ஆஸ்ரயித்து
அர்ச்சிராதி மார்க்கத்தில் சென்று
நித்ய ஸூரிகளுடன் இருக்க முயல்வார் யாரும் இல்லையே என்கிறார்

கருவிலேயே சிலவுயிர்கள் மாண்டொழிகின்றன;

கருவில் நின்றும் கீழே விழுந்தவாறே சிலவுயிர்கள் மாண்டொழிகின்றன;

சில காலம் ஜீவித்திருந்து சிலர் மாள்வர்;

இப்படியல்லது, என்றைக்கும் அழிவில்லாதவர்களென்று சொல்லும்படியாக இந்நிலத்தில்

சிரஞ்ஜீவிகளாயிருப்பார் ஆருமில்லை என்னுமிடத்தைக் கைவிலங்கு நெல்லிக்கனியாக ப்ரத்யக்ஷ்கரித்துவைத்தும்,

அன்றொருநாள் குணதோஷ நிரூபணம் பண்ணாமல் ஸகலலோகங்களிலுமுண்டான கைல சேதநர் தலையிலும்

பொருந்தி முறையையுணர்ந்ததின ஸர்வ ஸுலுபமான திருவடித்தாமரைகளை ஆச்ரயித்து

அர்ச்சிராதிமார்க்கத்தாலே சென்று மீட்சியற்ற வைகுந்த மாநகரைக் கிட்டி நிர்யஸூரிகளோடு

ஒரு கோவையாயிருப்பதற்கு முயல்வார். ஆரூமில்லையே! இஃது என்ன பாவம்!! என்கிறார். “

பாதபோதை யொன்றி” என்றும் பாடமுண்டு.

————

இந்த பாசுரம் முதல் ஏழு பாட்டாலே நமக்கு உபதேசம் பண்ணி அருளுகிறார்-

சண்ட மண்டலத்தினூடு சென்று வீடு பெற்று மேல்
கண்டு வீடு இலாத காதல் இன்பம் நாளும் எய்துவீர்
புண்டரீக பாத புண்ணிய கீர்த்தி நுஞ் செவி மடுத்தி
உண்டு நும் உறுவினைத் துயருள் நீங்கி யுய்மினோ –67-

பதவுரை

சண்ட மண்டலத்தினூடு சென்று -சூர்ய மண்டல மத்திய மார்கத்திலே போய் வீடு பெற்று
பரம பதம் அடைந்து அங்கே

மேல் கண்டு வீடு இலாத காதல் இன்பம் நாளும் எய்துவீர்
அழிவில்லா பக்தியின் பலனாக கைங்கர்ய இன்பம் நித்யமாக பெற விருப்பம் உடையவர்களே –

காதல் இன்பம் -காதல் பக்தி -அதன் பலனாக கைங்கர்ய ஸூகம் –

முமுஷூக்களே
புண்டரீக பாத புண்ணிய கீர்த்தி நுஞ் செவி மடுத்தி உண்டு நும் உறுவினைத் துயருள் நீங்கி யுய்மினோ
அவனது திருப் புகழ்களை காதுகளில் தேக்கி அனுபவித்து உஜ்ஜீவிக்கப் பாருங்கோள் –

இது முதல் மேலேழுபாட்டாலே பரோபதேசம் பண்ணியருளுகிறார்.

ஸம்ஸாரிகள் தங்களுக்கு ஹிதயமானதை அறிந்து கொள்ளாவிடிலும்

நாமாவது அறிவித்து அவர்களை உய்விப்போமென்று திருவுள்ளம்பற்றி,

அவர்களுடைய துர்கதியைக் கண்டு பொறுத்திருக்கமாட்டாத க்ருபாவிசேஷத்தாலே உபதேசத்திலே மூளுகிறபடி,

அர்ச்சிராதிமார்க்கத்தாலே சென்று நிலைநின்ற புருஷார்த்தத்தைப்பெற விருப்புமுடையீர்!

ப்ராப்யமும் ப்ராபகமுமான பகவத் விஷயத்தை ஆச்ரயித்து உங்களுடைய விரோதிகளைப் போக்கிக்

கொண்டு உஜ்ஜீவித்துப் போங்கள் என்கிறார் இப்பாட்டில்.

வடமொழியில் ஸூர்யனுக்கு *** என்று பெயர்; அதில்  ஏகதேசத்தைக் கொண்டு சண்டன் என்கிறாரிங்கு.

காதலின்பம்- காதல் என்று பக்திக்குப்  பெயர்: -பக்தியின் பலமான இன்பமாவது கைங்கர்யஸுகம்.

“செவிமடுத்துண்டு” என்றவிடத்து, “செவிக்குணவில்லாதபோது சிறிது, வயிற்றுக்கு மீயப்படும்” என்ற குறள் நினைக்கத்தக்கது.

————————

முத்திறத்து வாணியத்தில் இரண்டில் ஓன்றும் நீசர்கள்
மத்தராய் மயக்குகின்றது இட்டு அதில் இறந்து போந்து
எத்திறத்தும் உய்வதோர் உபாயம் இல்லை யுய்குறில்
தொத்து இறுத்த தண் துழாய் நன் மாலை வாழ்த்தி வாழுமினோ –68-

பதவுரை

முத்திறத்து-சாத்விக ராஜச தாமஸ-என்ற மூ வகைப் பட்ட
வாணியத்தில் இரண்டில் ஓன்றும் நீசர்கள்
பலன்களுக்குள் சாத்விகம் ஒழிந்த மற்ற இரண்டின் பலன்களில் விருப்பம் உடையீரான நீசர்களே
மத்தராய் மயக்குகின்றது-தேகமே ஆத்மா என்று மோஹித்து
இட்டு அதில் இறந்து போந்து-அந்த லோகத்தில் அந்த கர்ம பலன்களை ஒழித்து அத்தை அனுபவிக்கும் சரீரம் முடித்து –
மறுபடியும் கர்ப்ப வாசம்-வழியே பூ லோகத்தில் வந்து –எத்திறத்தும் உய்வதோர் உபாயம் இல்லை-
உஜ்ஜீவன உபாயம் எவ்வழியிலும் இல்லை -பல பல ஜன்மங்கள் தான் எடுப்பார்கள்

யுய்குறில்
உய்ய வேண்டும் என்ற விருப்பம் இருந்தால்

தொத்து இறுத்த தண் துழாய் நன் மாலை வாழ்த்தி வாழுமினோ
புனத் துழாய் மாலையானை ஆஸ்ரயித்து உஜ்ஜீவனம் அடைய வேணும் –

ஸம்ஸாரிகள் ஸத்வ குணமொன்றையே மேற்கொள்ளாமல் ரஜஸ் தமோ குணங்களுக்கும் வசப்பட்டிருப்பதால்

அக்குணங்கட்குத் தகுதியான ராஜஸ தேவதைகளையும் அவர்கள் ஆச்ரயிக்கக் கூடுமாதலால்

அப்படி மதிகெட்டுப்போகாதபடி ஸர்வாதிகனான புனத்துழாய் மாலையானையே ஆச்ரயித்து உஜ்ஜீவிக்கச் சொல்லுகிறார்.

உலகததில் அவரவர்கள் பெறும் பலன்கள் மூன்று வகைப்படும்;

ஸாத்வீக தேவதையை ஆச்ரயித்தால் ஸாத்விகபலன் பெறலாகும்;

ராஜஸ தேவதைகளை ஆச்ரயித்தால் ராஜஸபலன்; தாமஸ தேவதைகளை ஆச்ரயித்தால் தாமஸபலன்;

இம்மூவகைப்பட்ட பலன்களினுள் ஸாத்விக பலனைப்பேணாது மற்ற இருவகைப் பயன்களை விரும்பி

அவ்வழியிலே ஊன்றித்திரிகின்ற நீச மனிசர்கள் நியத்ஸுகத்தை அடையமாட்டார்கள்;

அந்தப் பலன்களைச் சில தேசவிசேஷங்களில் அநுபவிப்பதும் மீண்டும் இவ்வுலகத்திலே பிறந்துழல்வதுமாய்

இப்படியே தேஹாத்மாபிமாநிகளாய் நசித்துப்போவர்களேயன்றி எவ்விதத்திலும் உஜ்ஜிவிக்கக் கடமைப்பட்டவர்களல்லர்.

உஜ்ஜீவிக்க வேண்டில், ஸர்வரக்ஷகனென்னுமிடத்துக்கு ப்ரகாசமாகத் திருத்துழாய் மாலையை

யணிந்துள்ள பெருமானைப் பணிந்து வாழ வேண்டும்.

—————————

காணிலும் உருப்பொலார் செவிக்கினாத கீர்த்தியார்
பேணிலும் வரந்தர மிடுக்கிலாத தேவரை
ஆணம் என்று அடைந்து வாழும் ஆதர்காள் எம் ஆதி பால்
பேணி நும் பிறப்பெனும் பிணக்கறுக்க கிற்றிரே —69-

பதவுரை

காணிலும் உருப்பொலார் -கண்டாலும் விஹார உருவம் உடையவர்கள்
செவிக்கினாத கீர்த்தியார்
கடினமான வார்த்தைகள் உடையவர்
பேணிலும் -எப்படி இருந்தாலும் ஆஸ்ரயித்தால்
வரந்தர மிடுக்கிலாத தேவரை-ஆணம் என்று அடைந்து-சரணம் என்று அடைந்து கேட்டுப் பெரும் குருடர்களே
வாழும் ஆதர்காள் எம் ஆதி பால்-பேணி நும் பிறப்பெனும் பிணக்கறுக்க கிற்றிரே-
தேவ தாந்த்ரங்களை பார்க்கவே கூடாதே -அவற்றின் அயோக்யதைகளை சொல்லி –
ஜகத் காரணனைப் பற்றி முக்தர் ஆகணும் என்கிறார்-

மற்ற தேவர்கள் “பேணிலும் வரம்தர மிடுக்கிலாத தேவர்களே” என்கிறார். மேலும், “காணிலும் உருப்பொலார்” என்கிறார்.
மற்ற தேவர்களை (தெய்வங்களை) அப்படியே போய் ஆஸ்ரயித்தாலும் (பற்றினாலும்), அவர்கள் பார்ப்பதற்கும் அழகாக இல்லை;
பகவான் புண்டரீகாஷன் (தாமரைக் கண்ணன்) – மற்றொருத்தன் (சிவன்) விரூபாக்ஷன்.
பகவான் சந்தனத்தைத் தன் திருமார்பிலே ஈஷிக்கொண்டவன்; சிவனோ சாம்பலை எடுத்து திருமார்பிலே பூசிக்கொண்டவன்.
பகவானுக்கு இருப்பதோ சிறந்த கேஸ வாசம்; சிவனுக்கு இருப்பதோ சடைமுடி!
பகவான் தலையில் இருப்பதோ உயர்ந்த புஷ்பஹாரம்; சிவன் தலையில் இருப்பதோ வெறும் கங்கா தீர்த்தம்!
இவன் ஏறுவது கருடன் மீது; அவன் ஏறுவது ரிஷபமான தாழ்ந்த வலிய பந்தமான ஜந்துவைப் படைத்திருக்கிறான்!
இவனுக்கு அடியார்கள் அத்தனை பேரும் நித்யஸுரிகள்; அவனது அடியார்களோ பேய்க் கணங்களும் பூதகணங்களும்!
இவன் பிடித்திருப்பதோ சிறந்த சங்க சக்கரங்களை; அவன் பிடித்திருப்பதோ ஒண்மழுவான ஆயுதத்தை!
எப்படிப் பார்த்தாலும் இருவருக்கும் ஒருநாளும் ஒத்துவரப்போவது கிடையாது.
ஆகவே “காணிலும் உருப்பொலார்” என்று பாடியுள்ளார் ஆழ்வார். சிவனது காட்சி ஒருநாளும் உருப்பெறுவது முடியாது.

“செவிக்கினாத கீர்த்தியார்” –
செவிக்கு இனிய கீர்த்தி என்றால், பகவானுடைய ஸ்ரீ திரிவிக்கிரம அவதாரமா – ஸ்ரீ வாமன மூர்த்தியாய் உலகளந்தானே –
அந்தப் புகழைக் கேட்பதா அல்லது ஸ்ரீ ந்ருசிம்ஹ மூர்த்திக்காகவா?
ஒவ்வொன்றும் அடியார்க்காக அடியார்க்காக என்று அவன் புகழ் செவிக்கு இனியதான கீர்த்தியாக இருக்கிறது.
“ஸ்தவ்ய: ஸ்தவப்ரிய: ஸ்தோத்ரம்” என்பது ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம அத்தியாயத்திலே தெரிவித்ததார்.
“ஸ்தவ்ய: ஸ்தவப்ரிய:” – “ஸ்தவ்ய:” என்றால் ஸ்தோத்ரம் என்று பண்ணணும்னா, பகவான் ஒருத்தன் தான்;
அதற்கு அருகதை என்றும், மற்ற யாருக்கும் அதற்கு அருகதையே கிடையாது என்று அர்த்தம்.

ஆக, பகவான் ஸ்தவ்யன்! ஆனால், சிவனை என்னவென்று சொல்லி ஸ்தோத்ரம் செய்வது?
இவர் தானும் சுடுகாட்டிலே பஸ்பதாரியாய் சுற்றித் திரிகிறார்;
தன் தகப்பனார் பிரமனின் தலைகளில் ஒன்றைக் கிள்ளித் தன் கையில் வைத்துக் கொண்டிருந்தவர்;
பத்மாசுரனைக் கண்டு பயந்து ஓடிவிட்டார்; வாணாசுரனையும் கண்டு பயந்து ஓடிவிட்டார்;
தன் சிஷ்யனிடத்திலேயே அவர் “பிள்ளைக் கறி கொண்டுவா என்று! தலையை அறுத்து தனக்கு யாக யஞ்ஞம் செய்” என்று கூறினார்.
இவற்றை எல்லாம் பாடினால் அது கீர்த்தி (புகழ், தோத்திரம்) ஆகுமோ?
அப்படியே இவற்றைப் பற்றிப் பாடினாலும், அது செவிக்குத்தான் இனியதாக இருக்குமா?
இத்தனையும் உங்களுக்குத் தெரிந்திருந்தாலும், மறுபடியும் நீங்கள் அவனைத்தான் விடாமல் பிடித்துக்கொள்வோம் என்று
பிடிவாதம் பிடித்தாலும் பிடிக்கலாம்! அவர்களுக்கும் ஆழ்வார் சமாதானம் சொல்லிவிட்டார் –

“பேணிலும் வரம்தர மிடுக்கிலாத தேவரை” என்று
பாடி! அதாவது, இத்தனையும் தாண்டி நீங்கள் அவனையே ஆஸ்ரயிக்க (பற்ற) நினைத்தாலும்,
நீங்கள் கேட்கப் போவதைக் கொடுக்கிற சக்தி மட்டும் அவனுக்குக் கிடையாது!
அது இருக்குன்னாலும் அவனிடத்தில் போய் நீங்கள் ஆஸ்ரயிப்பதில் அர்த்தமுண்டு.
அதுவும் இல்லாதவனைப் போய் ஆஸ்ரயிப்பதில் ஏதானும் இலாபம் உண்டா?
அவனே லக்னனாகத் திரிய, அவனிடத்தில் போய் வேஷ்டி தானம் வேணும்னு கேட்டா தருவானா?

ஒரு கடையில் நிறைய வேஷ்டிகள் அடுக்கப் பட்டிருக்க, அவனிடத்தில் ஒரு வேஷ்டி தானமாகக் கேட்டால் கேட்டால்,
அவன் கொடுத்துவிடுவான். ஒருத்தன் இடுப்பில் ஒன்று ஒன்று கொடியில் மாட்டிவைத்திருக்க,
அவனிடம் ஒரு வேஷ்டி தானமாகக் கேட்டாலும் ஒன்றைக் கொடுத்துவிடுவான்;
இன்னொருத்தன் ஒரே ஒரு வஸ்திரத்தை இடுப்பில் அணிந்து கொண்டிருக்க, அவனிடம் தானம் கேட்டாலும்
அவன் அதையும் கழற்றிக் கொடுத்துவிடுவான்! ஆனால், சிவனோ, லக்னனாக, அவனே வேஷ்டி இல்லாதவனாக இருக்க,
அவனிடம் போய் வஸ்திர தானம் வேணும்னு கேட்டா, கொடுக்கமுடியலை என்றுமட்டுமில்லை; அவனும் கொடுக்கபோறதில்லை;
நமக்கும் கிடைக்கப் போறதில்லை!ஐயோ! என்னிடமே ஒன்றுமில்லை; என்னிடத்தில வந்து கேட்கிறாயே! என்று வருத்தமும் படுவான்.

இதனால்தான், ஸ்ரீ ஆழ்வார் தெரிவித்தார்: “அப்படி உங்கள் சிவனுக்கு வருத்தம் ஏற்படும்படி நீங்கள் இருக்கவேண்டாம்!
நீங்கள் ஒவ்வொரு நாளும் அவனிடத்தில் போய் கேட்கக் கேட்க, கொடுக்கமுடியாத ஸ்ரமத்தாலே அவர் துடிக்க போறார்!
ஏன் வீணாக அவனையும் சிரமப்படுத்திண்டு, உங்களுக்கும் கிடைக்காமால்….!
ஆகையால், சிரமப்பட வேண்டாம் என்று தவிர்க்கிறார் ஸ்ரீ ஆழ்வார்.

ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை. மேலே உள்ள பாடலுக்கு வேத அர்த்த ரீதியாகவும் இவர் மேற்கோள்கள் காட்டியுள்ளார்.
“திவுக்ரீடாயாந் தாது; || திவு விஜிஹீஷாந் தாது; || திவு வியவஹாரந்: தாது; || திவு த்யுதீந்: தாது; || திவு ஸ்துதிந்:தாது; ||
திவு மோதாந்: தாது; || திவு மதாந்: தாது; || திவு காந்தீந்:தாது; || திவு கதீந்:தாது.”

“கல்லாதவர் இலங்கை கட்டழித்த காகுத்தனே! (இராமபிரான்) (நான்.திரு.53) – அவன் ஒருத்தன் தான் தெய்வமே தவிர,
மற்ற அனைவரும் பொல்லாத தேவரே” என்றும்,
அதனால் “திருவில்லாத் தேவரைத் தேறேன்மின் தேவு” –
எவனுக்குத் திருமகள் சம்மந்தம் இருக்கிறதோ அவனே பரதெய்வம்; அப்படிப்பட்ட சம்மந்தம் இல்லாதவர்கள் தெய்வம் அல்லர்;
ஆகையால், அவர்களை வணங்குவதில் எந்தப் பயனும் இல்லை என்று அற்புதமாகத் தன் பாசுரத்தில் காட்டினார் ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வார் .

இவருக்கும் பரமசிவனாருக்கும் நடந்த வாக்குவாத யுத்தத்தின் முடிவில்தான் பரமசிவன் இவர் பக்தியை மெச்சி,
இவருக்கு ஸ்ரீ “பக்திஸாரர்” என்ற திருநாமத்தையும் கொடுத்தார் பரமசிவனார்.

தேவதாந்தரங்களினுடைய அயோக்யதைகளை நன்றாகச்சொல்லி, இப்படிப்பட்ட தேவதாந்தரங்களை உதறித்தள்ளிவிட்டு

ஸர்வ ஜகத்காரண பூதனான எம்பெருமானை யடிபணிந்து முந்தர்களாய் போகலாகாதா? என்கிறார்.

காணிலும் உருப்போலார்- அந்தத் தேவதாந்தரங்களைக் காணவே கூடாது;

கண்டால் வடிவாவது கண்ணுக்கு நன்றாயிருக்குமோவென்றால், இராது, மஹாகோரமாயிருக்கும்: ‘

விருபாக்ஷன்’ என்கிற பெயரே போராதோ வடிவின் பொல்லாங்கைக் காட்டுகைக்கு.

அங்குப் புவியினதளுமான கோலம் காணப்பொல்லாதாயிருக்குமே.

வடிவின் பொல்லாங்கு இருக்கட்டும்;  சரித்திரமானது காதுகொடுத்துக்கேட்க இனிதாயிருக்குமோவென்னில்;

செவிக்கு இனாத கீர்த்தியாய்-

தகப்பன் தலையைக் கிள்ளினான்; கபாலதாரியாய் உலகமெங்குந்திரிந்து பிச்சையெடுத்தான்;

யாகத்தைக் கெடுத்தான்; மாமனாரை மாய்த்தான்; என்றிப்படிப்பட்ட சரிதைகள் காதுகொண்டு கேட்கக்கூடாதவையிறே.

‘இவற்றையெல்லாம் ஸஹித்துக்கொண்டு வருந்தி ஆச்ரயித்தாலும் இஷ்டத்தை நிறைவேற்றித்தரவல்ல சக்தியாவது உண்டோவென்னில்;

பேணிலும் ‘வரந்தர மிடுக்கு இலாத தேவர்- கண்டா கர்ணனுடைய சரித்திரத்தை ஆராய்ந்தால் இது தெரியும்.

இப்படிப்பட்ட தேவதைகளைச் சரணமாகப் பற்றிநின்ற அறிவுகேடர்களே!

நமக்கெல்லார்க்கும் காரணபூதனான பரமபுருஷன் பக்கலிலே ஆதரத்தைப்பண்ணி,

ஒருவராலும் அறுக்கப்போகாத உங்களுடைய பிறவியென்னும் துற்றை அறுத்துக்கொள்ள மாட்டீர்களோ?.

‘வரந்தரும் மிடுக்கிலாத” என்றும் பாடமுண்டு.

ஆணம்- சரணம்.

அடைந்து வாழும் = அயோக்ய ஸதவங்களை யடைந்து பாழாய்ப்போகிறீர்களே! என்று க்ஷேபித்தபடி.

ஆகவே, வாழும் என்றது விபரீதலுலக்ஷணை.

ஆதர்- குருடும், அறிவுகேடும்.

————————————

குந்தமோடு சூலம் வேல்கள் தோ மரங்கள் தண்டு வாள்
பந்தமான தேவர்கள் பரந்து வானகமுற
வந்த வாணன் ஈரைஞ்சு நூறு தோள்களை துணித்த நாள்
அந்தவந்த வாகுல மமரேரே யறிவரே –70-

பதவுரை

குந்தமோடு சூலம் வேல்கள் தோ மரங்கள் தண்டு வாள்
ஈட்டி சூலாயுதம் வேலாயுதம் இரும்பு உலக்கை கதை வாள் இவற்றுடன் இருக்கும்

பந்தமான தேவர்கள்-
கூட்டம் கூட்டமாக இருந்த ருத்ராதி தேவர்கள்

பரந்து வானகமுற
பல திசைகளிலும் சிதறிப் போக -தங்கள் இருப்பிடம் சென்று சேர

வந்த வாணன் ஈரைஞ்சு நூறு தோள்களை துணித்த நாள்-அந்தவந்த வாகுல மமரேரே யறிவரே
ஆகுலம் — வியாகுலம் பட்டு
ரஷகமாக வேண்டிய ஆயுதங்கள் எல்லாம் கால் கட்டு போலே ஆயின

ராவணன் கையில் வில் போலே -இருந்த வரை அடி பட்டான் -வெறும் கை வீரன்
வரம் தரும் மிடுக்கு இலா யஜவருக்கு திருஷ்டாந்தம் வாண விருத்தாந்தம் –

“வரந்தரமிடுக்கிலாததேவர்” என்று கீழ்ப்பாட்டிற் கூறியதைக்கேட்ட சிலர்,

‘இப்படிச் சொல்லலாமோ? அவர்களுக்கு சக்தி இல்லையோ?

அவர்களை ஆச்ரயித்து இஷ்ட ஸிக்தி பெற்றவர்கள் பலபேர்களில்லையோ?” என்ன;

ருத்ரனை யாச்ரயித்து அவனுக்கு தந்தரங்கனாயிருந்த பாணாஸுரன் பட்டபாடும்,

அந்த ருத்ரன் தானும் கண்கலங்கினபடியும் அப்போது உடன்பட்ட தேவர்கட்கே தெரியுமத்தனையென்கிறார்.

பந்தமான தேவர்கள் = பந்தமாவது ஸம்பந்தம்; ருத்ரனோடு ஸம்பந்தமுடையவர்களான ஷûப்ரஹ்மண்யன் முதலான தேவதைகள் என்றபடி

வாணனுக்கு உறவான ருத்ராதிகள் என்றுமாம்.

இங்ஙனன்றிக்கே, “குந்தமோடு சூலம் வேற்கள் தோடரங்கள் தண்டுவாள் பந்தமான” என்று சேர்த்து அந்வயிக்கவுமாம்;

குந்தம் முதலான ஆயுதங்கள் காற்கட்டாகப் பெற்ற தேவர்கள் என்றதாகிறது.

ரக்ஷகமாக வேண்டிய ஆயுதங்கள் காற்கட்டானபடி; இராவணனுக்குப்போல.

———————————

வண்டுலாவு கோதை மாதர் காரணத்தினால் வெகுண்டு
இண்ட வாணன் ஈரைஞ்சு நூறு தோள்களை துணித்த நாள்
முண்டன் நீறன் மக்கள் வெப்பு மோடி அங்கி யோடிடக்
கண்டு நாணி வாணனுக்கு இரங்கினான் எம் மாயனே -71-

பதவுரை

வண்டுலாவு கோதை மாதர் காரணத்தினால் வெகுண்டு
மகரத்துக்காக வண்டுகள் உலாவும் பூ மாலை அணிந்து இருந்த உஷையின் நிமித்தமாகக் கோபம் கொண்டு

இண்ட வாணன் ஈரைஞ்சு நூறு தோள்களை துணித்த நாள்
செறிந்து வந்த வாணனது ஆயிரம் கரங்களையும் துணித்து

முண்டன் நீறன் மக்கள் வெப்பு மோடி அங்கி யோடிடக்கண்டு நாணி
மொட்டைத் தலையனும் திரு நீறு பூசினவனுமான ருத்ரனும் -அவனுடைய குமாரர்களும் ஜுர தேவதையும் பிடாரியும்-
அக்னி தேவனும் மற்று எல்லாரும் ஓடிட
பாணாசுரனை வஞ்சித்து தங்கள் உயிரைக் காத்துக் கொள்ள ஓடிப் போன போது
பார்த்து இந்த புற முதுகு காட்டி ஓடும் பயல்களுடனே போர் செய்ய வந்தோம் என்று வெட்கப் பட்டு

வாணனுக்கு இரங்கினான் எம் மாயனே –
இவன் தானே ரக்ஷகன் -என்ன ஆச்சர்யம் எம் ஆயனே என்றும் கொள்ளலாம் –

ருத்ரனானவன் பாணனை ரக்ஷிப்பதாகப் பிரதிஜ்ஜை பண்ணிவைத்து,

பரிகாரங்களோடு கூட ரக்ஷிக்க முயற்சியுஞ்செய்து ரக்ஷிக்க முடியாமல்

எதிரி கையிலே அவனைக் காட்டிக் கொடுத்துத் தப்பிப்போனபடியாலும்,

கண்ணபிரான் க்ருபை பண்ணி அவனடைய ஸத்தையை நோக்கினபடியாலும்

அந்தச்சிவன் ரக்ஷகனல்லவென்றும் கண்ணபிரானே ரக்ஷகனென்னும் ப்ரத்யக்ஷஸித்தமாயிற்றென்கிறார்.

தன்னுடைய பெண்ணான உஷையானவள் தன் ஆசை தீர அதிருந்தாழ்வானோடு கலவி செய்திருக்கச்செய்தே

அதனையுணர்ந்து ஸந்தோஷியாமல் கோபங்கொண்டவனாய் யுத்தத்திலே வந்து மேல்விழுந்த வாணனுடைய

ஆயிரத்தோள்களை யறுத்தவக்காலத்தில், மொட்டைத் தலையனும் சம்பலாண்டியுமான சங்கரனும்

அவனது புதல்வரான ஷண்முகாதிகளும், ஜ்வரதேவதை, பிடாரி, நாற்பத்தொன்பது அக்நிகளுக்குக் கூடஸ்தனான அக்நி இவர்களும்

தங்கள் தங்கள் பிராணனைக் காப்பாற்றிக்கொண்டால் போதுமென்றெண்ணி முதுகுகாட்டி ஓடிப்போக,

உயிரிழக்கவேண்டியவனான வாணன் மீது பரமகிருபையைச் செய்தருளி நான்கு தோள்களையும் உயிரையும் கொடுத்தருளினான் எம்பெருமான்;

ஆனபின்பு இவன் ரக்ஷகனோ! மற்றையோர் ரக்ஷகரோ? ஆராய்ந்து காண்மின் என்றவாறு.

————————

போதில் மங்கை பூதலம் கிழத்தி தேவி யன்றியும்
போது தங்கு நான்முகன் மகன் அவன் மகன் சொலில்
மாது தங்கு கூறனேற தூர்தி என்று வேத நூல்
ஓதுகின்றது உண்மை யல்லது இல்லை மற்றுரைக்கிலே –72-

பதவுரை

போதில் மங்கை பூதலம் கிழத்தி தேவி யன்றியும்
ஸ்ரீ மகா லஷ்மியும் ஸ்ரீ பூமிப் பிராட்டியும் தேவிமார் ஆவார் -அன்றியும்

போது தங்கு நான்முகன் மகன் அவன்மகன் சொலில்
பூவில் பொருந்திய இருக்கன் பிரமன் -புத்திரன் -மேலும் சொல்லப் பார்க்கில்

மாது தங்கு கூறனேற தூர்தி –
ஒரு பக்கம் பார்வதி தேவி தங்கப் பட்டவனாய் -எருமையை வாகனமாக கொண்டவனாய் உடைய சிவன் –
அவனது பேரனாய் இருக்கிறான்
என்று வேத நூல் ஓதுகின்றது உண்மை யல்லது இல்லை மற்றுரைக்கிலே
இது தான் சத்யம் -வேறு பட சொல்வது அசத்தியம் என்கிறார்
இவனது பரத்வத்தையும் ப்ரஹ்மாதிகளுடைய அவரத்வத்தையும் வேதமே ஸ்தாபித்துக் கொடுக்கிறதே –

எம்பெருமானுடைய பரத்வஹேதுவான பெருமைகளைப் பேசுகிறார்.

பூவிலே பிறந்த பெரியபிராட்டியாரும்; ஸ்ரீபூமிப்பிராட்டியாரும் தேவிமாராக இருக்கிறார்கள்;

நாபிக் கமலத்திலே பிறந்த நான்முகம் புத்திரனாக அமைந்திருக்கிறான்;

ஸாம்பமூர்த்தியாய் ஸ்ரூஷபத்வஜனான ருத்திரன் பௌத்திரனாக அமைந்திருக்கிறான் –

இது நான் சொல்லும் வார்த்தையல்ல;

வேதங்களில் முறையிடப்படும் பொருள் இதுவேயாம்.

இது யதார்த்தமேயன்றி ப்ரசம்ஸாவாக்யமல்ல.

ச்ரிய: பதி என்னுமிடமும் பிரமனுக்குப்பிதா என்னுமிடமும் சிவனுக்குப் பிதாமஹன் என்னுமிடமும்

எம்பெருமானுடைய பரத்துவத்தை ஸ்தாபித்துக் கொடுத்து சிவாதிகளுடைய அவரத்வத்தையும் நிலைநாட்டித் தருமென்க.

——————————

மரம் பொதச் சரம் துரந்து வாலி வீழ முன்னோர் நாள்
உரம் பொதச் சரம் துரந்த வும்பர் ஆளி எம்பிரான்
வரம் குறிப்பில் வைத்தவர்க்கு அலாது வானம் ஆளிலும்
நிரம்பு நீடு போகம் எத்திறத்தும் யார்க்கும் இல்லையே –73-

பதவுரை

மரம் பொதச் சரம் துரந்து
சப்த சால மரங்கள் துழாய் படும்படி அம்பை பிரயோகித்து

வாலி வீழ முன்னோர் நாள் உரம் பொதச்
வாலி முடியும் படியும் அவனது பார்பில் பொருந்தும் படியும்

சரம் துரந்த வும்பர் ஆளி எம்பிரான்-வரம் குறிப்பில் வைத்தவர்க்கு அலாது
தன்னுடைய சிறந்த திரு உள்ளத்தில் யாரை விஷயீ கரிக்கிரானோ அவரைத் தவிர

வானம் ஆளிலும்
மேல் உலகங்களுக்கு அதிபதியாக இருந்தாலும்

நிரம்பு நீடு போகம் எத்திறத்தும் யார்க்கும் இல்லையே –
நித்ய சுகானுபவம் அவர்களுக்கு ராமனின் திரு உள்ளத்தில் இல்லாதவர்களுக்கு இல்லை என்கிறார்-

அந்தப் பரமபுருஷனை இராமபிரானாகத் திருவவதரித்தன னென்றுசொல்லி

அந்த மஹாநுபாவனால் திருவுள்ளம் பற்றப்படாதவர்கள் உத்தமாதிகாரிகளாயிருந்தாலும்

யத்ய ஸுகாநுபவத்திற்கு உரியரல்லர் என்கிறார்.

ஸப்தஸாலவ்ருக்ஷங்களைத் துளைத்ததுபோலவே வாலியின் மார்பையும் பாணத்தினால் துளைத்து

அவனுயிரை மாய்த்த மஹாநுபாவனது திருவுள்ளத்தாலே விஷயீகரிக்கப்பட்டவர்களுக்கன்றி

மற்றெவர்க்கும் நித்யமான மோக்ஷத்தைப்பெற வழியில்லை.

மூன்றாபடியில், அலாது = ‘அல்லது’ என்பது அலது எனத் தொக்கி நீட்டல் பெற்றது.

வானம் ஆளினும் = சிறந்த ஞானத்தையுடையராய்ப் பதினான்கு லோகங்கட்கும் நிர்வாஹகரான ப்ரஹ்மாதிகளாயிருந்தாலும் என்றபடி.

——————————————

அறிந்து அறிந்து வாமனன் அடி இணை வணங்கினால்
செறிந்து எழுந்த ஞானமோடு செல்வமும் சிறந்திடும்
மறிந்து எழுந்த தெள் திரையுள் மன்னு மாலை வாழ்த்தினால்
பறிந்து எழுந்து தீ வினைகள் பற்று அறுதல் பான்மையே –74-

பதவுரை

அறிந்து அறிந்து
உபாயமும் உபேயமும் என்று தெரிந்து கொண்டு

வாமனன் அடி இணை வணங்கினால் செறிந்து எழுந்த ஞானமோடு செல்வமும் சிறந்திடும் மறிந்து எழுந்த தெள் திரையுள்
பரம்பி கிளர்ந்த தெளிந்த அலைகளை உடைய திருப் பாற் கடலிலே

மன்னு மாலை வாழ்த்தினால்
நித்ய வாசம் செய்யும் சர்வேஸ்வரனை சங்கீர்த்தனம் பண்ணினால்

பறிந்து எழுந்து தீ வினைகள் பற்று அறுதல் பான்மையே –
நசிவித்து இயற்க்கை-அவனது திரு உள்ளம் பற்றுதல் தான் மோஷ சாதனம்

திரு நாமங்களைச் சொன்னால் பாபங்கள் தானாகவே ஒழியும்

பரமபுருஷனுடைய திருவுள்ளம்பற்றல்தானே மோக்ஷஸாதநமாகில்

முமுக்ஷுலான அதிகாரி செய்ய வேண்டிய சூது ஒன்றுமில்லையோவெனில்;

அவ்வெம்பெருமானுடைய திருவடித்தாமரைகளை வணங்குதலும்

அவனது திருப்புகழ்களை வாயார வாழ்த்துதலும் இவனுக்குக் காலக்ஷேபமாகக் கடவது;

இவற்றால் இவனுடைய பாவங்களை தொலைந்து நல்ல ஞானபக்திகள் தழைக்கும் என்கிறார்.

எம்பெருமான் தன்னுடமையைப் பெறுவதற்குத் தானே யாசகனாய் நிற்பவன் என்பதையும்,

அடியாரை ஆட்கொள்ளுமிடத்தில் வஸிஷ்ட சண்டாள விபாகம் பாராமல்

எல்லார் தலையிலும் ஒரு ஸமமாகத் திருவடிகளை வைத்து ஆட்படுத்திக் கொள்பவன் என்பதையும்

சாஸ்த்ர ச்ரவணைத்தாலும் ஆசார்ய உபதேசத்தாலும் நன்கு தெரிந்துகொண்டு அத்திருவடிகளை வணங்கினால்

ஞான ஸம்பத்தும் பக்தி ஸம்பத்தும் குறைவின்றி உண்டாகும்;

திருப்பாற் கடலிலே துயில்கின்ற அப்பெருமானுடைய திருநாமங்களை வாயாலே சொன்னால்

அவனைப் பெறுதற்கு ப்ரதிபந்தகங்களாயுள்ள பாவங்கள் அவலீலையாக அற்றொழியும் என்கை.

பான்மை- இயற்கை;

பாவங்களை ப்ரயானப்பட்டுப் போக்கினதுபோலாகாமே தன்னடையே போனதாகப் போமென்றபடி.

——————————

ஒன்றி நின்று நல் தவம் செய்து ஊழி ஊழி தோறேலாம்
நின்று நின்றவன் குணங்களுள் உள்ளி உள்ளம் தூயராய்
சென்று சென்று தேவ தேவர் உம்பர் உம்பர் உம்பராய்
அன்றி எங்கள் செங்கண் மாலை யாவர் காண வல்லரே –75-

பதவுரை

ஒன்றி நின்று
மனம் சலியாமல் நிலைத்து நின்று

நின்று நின்றவன் குணங்களுள் உள்ளி-சாத்மிக்க சாத்மிக்க அனுசந்தித்து

நல் தவம் செய்து ஊழி ஊழி தோறேலாம் நின்று நின்றவன் குணங்களுள் உள்ளி உள்ளம் தூயராய்
சென்று சென்று -ஸ்ரவணம் மனனம் நிதித்யாஸனம் போன்ற படிகளில் ஏறி-

உம்பர் உம்பர் உம்பராய் அன்றி-பர பக்தி பர ஞான பரம பக்த உக்தராய் அல்லது
தேவ தேவர் -மற்றபடி தேவதேவராய் இருந்தாலும்

எங்கள் செங்கண் மாலை யாவர் காண வல்லரே
எங்கள் பெருமான் -எங்கள் ஈசன் என்று சொல்லாமல் எங்கள் செங்கண் மால் என்கிறார்

ருசி பிறந்து பரம பக்தி பர்யந்தமாக -அவனது கடாஷத்தால் தான் சித்தி கிட்டும் –
செந்தாமரைக் கண்ணால் விஷயீ கரித்து அருளினால் தானே சித்தி கிட்டும்-

விசாலமான விஷயாந்தர வழிகளிலே ஓடக்கடவதான நெஞ்சை அவற்றில் நின்றும் வருந்தி மீட்டுப்

பகவத் விஷயத்திலே நிலை நிறுத்தி நெடுங்காலம் கர்மயோகத்தை யநுஷ்டித்து

அவ்வெம்பெருமானுடைய திருக்கல்யாண குணங்களை க்ரமேண அநுஸந்தித்து,

ஆகவிப்படி கர்மயோகா துஷ்டாகத்தாலும்

குணாநுஸந்தாகதத்யாலும்

மனம் பரிசுத்தமாகப் பெற்று, க்ரமத்தில் அநவரதபாவகையனவிற்சென்று பரமபக்தி தலையெடுத்துப்

பரமபதத்திற்சென்று சரணாகதவத்ஸலனான புண்டரீகாக்ஷனை ஸேவிக்கப்பெறலா  மத்தனையொழிய

வேறு எவ்வழியாலே அவனை ஸாக்ஷாத்கரிக்க முடியும்? என்கிறார்.

எங்கள் பெருமானை யென்றாவது,

எங்களீசனை யென்றாவது அருளிச்செய்யாது

“எங்கள் செங்கண்மாலை” என்றருளிச் செய்த தன் உட்கருத்தைப் பெரிய வாச்சான் பிள்ளை யருளிச்செய்கிறார். காண்மின்-

ஜிதந்தே புண்டரீகாஷ–என்கிறபடியே ருசியே தொடங்கிப் பரமபக்தி பர்யந்தமாக

அத்தலையில் விசேஷ கடாக்ஷத்தாலே ஸித்தி யென்று தோற்றுகைக்காகச் செங்கண்மால் என்றது என்று.

————————————

புன்புல வழி அடைத்து அரக்கு இலச்சினை செய்து
நன் புல வழி திறந்து ஞான நற் சுடர் கொளீ இ
என்பில் எள்கி நெஞ்சு உருகி யுள் கனிந்து எழுந்தது ஓர்
அன்பில் அன்றி ஆழி யானை யாவர் காண வல்லரே –76-

பதவுரை

புன்புல வழி அடைத்து அரக்கு இலச்சினை செய்து
விஷய மார்க்க த்வாரத்தில் அரக்கு முத்தரை இட்டு அடைத்து

நன் புல வழி திறந்து ஞான நற் சுடர் கொளீ இ
ஞானமாகிய விலஷணமான பிரபையைக் கொளுத்தி

என்பில் எள்கி நெஞ்சு உருகி
எலும்பு வீடாகிய சரீரம் சிதிலமாக்கி

யுள் கனிந்து எழுந்தது ஓர் அன்பில் அன்றி ஆழி யானை யாவர் காண வல்லரே
எப்பொழுதும் கை கழலா நேமியான் நம் மேல் வினை கடிவான்
விஷயாந்தரங்களில் அவகாகிப்பதற்கு அடியான பாபங்களையும் -அவன் பக்கல் வைமுக்யமாக இருக்கைக்கு
அடியான பாபங்களையும் திருக்கையில் உள்ள திருவாழி கொண்டு வெட்டி
திருக்கையும் திருவாழி யான சேர்த்தி அழகைக் காட்டி தன் பக்கல் பக்தி -காதலை வளர்க்குமவன் அன்றோ –

கடல் நிற கடவுள் எந்தை அரவணை துயிலுமா கண்டு உடல் எனக்கு உருகுமாலோ இங்கும் எள்கி என்கிறார் இதிலும்

க்ஷûத்ர விஷயங்களைப் பற்றியோடுகிற இந்திரியங்களின் ஓட்டத்தைத் தடுத்து

அவ்விஷயமார்க்கமே புல்மூடிப் போம்படி அடைத்து அரக்கு முத்திரையிட்டு வானனையும் மறுவலிடாதபடி பண்ணி,

விலக்ஷண விஷயத்தில் இந்த்ரியங்களைப் பரவவிட்டு விலக்ஷணமான ஜ்ஞாநப்ரபையை நன்றாக விளக்கி

எம்பெருமானுடைய ஸ்வரூபரூப குணவிபூதிகளை ஸ்வரூபரூப குணவிபூதிகளை ஸ்வஜ்ஞாநத்துக்கு விஷயமாக்கி,

அஸ்திமயமான சரீரம் சிதிலமாய் ஹ்ருதயம் உருகிக் கனிந்த ப்ரேம முண்டானவல்லது

சக்ரபாணியான எம்பெருமானை யார் ஸாக்ஷாத்கரிக்கவல்லர்?-

“எப்போதுங் கைகழலா நேமியான் நம்மேல் வினைகடிவான்” என்கிறபடியே-

விஷயாந்தரங்களிலே அவகாஹிப்பதற்கு அடியான பாபத்தையும்

எம்பெருமான் திறத்தில் வைமுக்கியத்துடனிருக்கைக்கு ஹேதுவான பாபத்தையும்

கையில் திருவாழியாலே இரு துண்டமாக வெட்டி, கையுந் திருவாழியுஞ் சேர்ந்த சேர்த்தியைக் காட்டித்

தன் விஷயமான பக்தியை வளரச்செய்த அப்பெருமானை நான் கண்டாப்போனே வேறுயார் காணவல்லாரென்றவாறு.

புன்புலவழிகளில் அரக்கிலக்கினை (ஸீல்) வைக்க முடியுமோ வென்னில்;

மறுபடியும் அந்த வழி காணவொண்ணாதபடி நன்றாக அதனை மறந்து என்றபடி,

என்பிலென்கி = என்பு- எலும்பு; எலும்புகட்கு, இல்- இருப்பிடம், சரீரம் ;

அது என்குமோ வெனில்

“கடல்நிறக்கடவுளெந்தையரவணைத்துயிலுமா  கண்டு, உடலெனக் குருகுமானோ” என்றாரே தொண்டரடிப் பொடியாழ்வார்.

—————————

எட்டும் எட்டும் எட்டுமாய் ஒரு ஏழும் ஏழும் ஏழுமாய்
எட்டு மூன்று ஒன்றுமாகி நின்ற வாதி தேவனை
எட்டினாய பேதமோடு இறைஞ்சி நின்றவன் பெயர்
எட்டு எழுத்தும் ஓதுவார்கள் வல்லர் வானம் ஆளவே –77-

பதவுரை

எட்டும் எட்டும் எட்டுமாய்
24 தத்துவங்களுக்கும் நிர்வாஹகனாய்

ஒரு ஏழும் ஏழும் ஏழுமாய்
7 தீவுகள் 7 மலைகள் 7 கடல்கள் இவற்றுக்கும் நிர்வாஹகனாய்

எட்டு மூன்று ஒன்றுமாகி
12 ஆதித்யர்களுக்கும் அந்தராத்மாகவும்

நின்ற வாதி தேவனை எட்டினாய பேதமோடு இறைஞ்சி
இப்படி சர்வ ஜகத் காரண பூதனான சாஷ்டாங்க ப்ரணாமம் பண்ணி
நின்றவன் பெயர் எட்டு எழுத்தும் ஓதுவார்கள் வல்லர் வானம் ஆளவே

எட்டும் எட்டும் எட்டுமாய் = மூவெட்டு இருபத்தினான்கு;

கருமேந்திரியங்கள் ஐந்து; ஞானேந்திரியங்கள் ஐந்து; சப்தாதி விஷயங்கள் ஐந்து; நிலம் நீர் முதலிய பூதங்கள் ஐந்து;

மநஸ் , மஹாந், அஹங்காரம், ப்ரக்ருதி – ஆக இருபத்தினான்கு தத்துவங்களுண்டிறே;

அந்தத் துவங்களுக்கு அந்தராத்மாவாயிருக்கும்படியைச் சொல்லுகிறது.

(ஓர் ஏழும் இத்யாதி. “ஜம்பூத்வீபம் முதலிய ஏழு தீவுகளென்ன, ஏழு குலபர்வதங்களென்ன, ஏழு கடல்களென்ன

இவற்றுக்கு நிர்வாஹகனென்கிறது.

எட்டும் மூன்றும் ஒன்றும் கூடினால் பன்னிரண்டாம்; த்வாதசாதித்யர்களுக்கு அந்தர்யாமியானவ னென்றபடி,

இப்படிப்பட்ட ஸர்வ ஜகத் காரண பூதனான எம்பெருமானை அஷ்டாங்க ப்ரமணாமபூர்வமாக ஆச்ரயித்துத்

திருவஷ்டாக்ஷரத்தை ஓதுமவர்கள் பரமபதத்தை ஆளப்பெறுவார்களென்கிறார்.

எட்டினாய பேதமோடிறைஞ்சுகையாவது- “*** *** ***” என்றபடி ஸாஷ்டாங்கப்ரணாமம் பண்ணுகை.

பேதம் – *** மென்ற வடசொல் விகாரம். பேதமாவது ப்ரகாரம்.

————————

சோர்விலாத காதலால் தொடக்கறா மனத்தராய்
நீர் அராவணைக் கிடந்த நின்மலன் நலம் கழல்
ஆர்வமோடு இறைஞ்சி நின்று அவன் பெயர் எட்டு எழுத்தும்
வாரமாக வோதுவார்கள் வல்லர் வானம் ஆளவே –78-

பதவுரை

சோர்விலாத காதலால்
விஷயாந்தர பற்றினால் தளராத காதலோடு-பகவத் விஷயத்திலே ஏகாக்ர மான காதல்-

தொடக்கறா மனத்தராய்
விச்சேதம் இல்லாமல் ஏகா க்ரமமான மனம் உடையவராய்

நீர் அராவணைக் கிடந்த நின்மலன் நலம் கழல் ஆர்வமோடு இறைஞ்சி நின்று அவன் பெயர் எட்டு எழுத்தும்
வாரமாக வோதுவார்கள் வல்லர் வானம் ஆளவே
இதுவே தஞ்சமாக -பகவத் விஷயம் ஒன்றிலேயே காதல் சோர்வில்லாத காதல் ஆகும் –

ஷீரா சாகர சேஷசாயியினுடைய திருவடிகளை போக்யதா புத்தியுடன் ஆஸ்ரயித்து
திரு அஷ்டாக்ஷரத்தை அன்புடன் அதிகரிக்க வல்லவர்கள் பரமபதத்துக்கு நிர்வாஹகராகப் பெறுவார்கள் என்றபடி –

ஒருவன் பகவத்விஷயத்தில் மிக்க ப்ராண்யமுடையனாயிருந்தாலும்

அவனுக்கு விஷ்யாந்தரப்பற்றும் சிறிது கிடக்குமாகில் அதுவானது

பகவத் விஷயப்ரவண்யத்தை விரைவில் குலைத்துவிடும்.

அங்ஙனல்லாமல் பகவத்விஷயமொன்றிலேயே ஏகாக்ரமான காலானது சோர்விலாத காதலெனப்படும்.

அப்படிப்பட்ட ப்ரேமத்தினால் பகவதநுஸந்தாநம் மாறாத நெஞ்சையுடையராய்க் கொண்டு,

க்ஷீரஸாகரசேஷசாயியினுடைய திருவடிகளை போக்யதாபுத்தியோடே ஆச்ரயித்துத்

திருவஷ்டாக்ஷாரத்தை அன்புடன் அதிகரிக்கவல்லவர்கள் பரமபதத்துக்கு நிர்வாஹகராகப் பெறுவார்கள்.

—————————

பத்தினோடு பத்துமாய் ஓர் ஏழினோடு ஓர் ஒன்பதாய்
பத்து நான்கு திசைக்கண் நின்ற நாடு பெற்ற நன்மையாய்ப்
பத்தினாய தோற்றமொடு ஓர் ஆற்றல் மிக்க வாதி பால்
பத்தர் ஆமவர்க்கு அலாது முக்தி முற்றல் ஆகுமே –-79-

பதவுரை

பத்தினோடு பத்துமாய்
பத்து திக்குகளுக்கும் பத்து திக் பாலர்களுக்கும் அந்தர்யாமியாய்

ஓர் ஏழினோடு ஓர் ஒன்பதாய்
சப்த ஸ்வரங்கள் நவ நாட்டிய ரசங்கள் இவற்றுக்கு பிரவர்த்தனாய்
பத்து நான்கு திசைக்கண் நின்ற நாடு பெற்ற நன்மையாய்ப்
14 வகைப் பட்ட லோகங்களில் உள்ளவர்க்களின் நன்மைக்காக

பத்தினாய தோற்றமொடு
தசாதவரங்களோடு ஆவிர்பவித்து

ஓர் ஆற்றல் மிக்க வாதி பால் பத்தர் ஆமவர்க்கு அலாது முக்தி முற்றல் ஆகுமே
ஆற்றலாவது பொறுமை -சம்சாரிகள் பலவகைகளில் திரஸ்காரங்கள் பண்ணினாலும் அவற்றைக் கணிசியாது
பொறுமை காட்டுபவன்-

பத்து திக்குகளுக்கும் அவற்றுக்கு அத்யக்ஷர்களான தேவர்கள் பதின்மர்க்கும் நிர்வாஹகனாய்,

ஸப்தஸ்வரங்களுக்கும் ஒன்பது  நாட்டிய ரஸங்களுக்கும் நிர்வாஹகனாய்,

பதினான்கு வகைப்பட்ட உலகங்களி லுள்ளார்க்கு போக்யனாகைக்காக தசாவதாரங்கள் செய்தருளி

அவ்வவதாரங்களில் ஸம்ஸாரிகள் பண்ணும் பரிபவங்களையெல்லாம் பொறுத்து ரக்ஷிக்குமவனான எம்பெருமான் திறத்தில் பக்தியுள்ளவர்களாயிருப்பார்க்கல்லது மோக்ஷபலம் பக்குவமாகைக்கு வழியில்லை.

பதினான்றிசைக் கண்நின்ற = பத்தோடு கூடிய நான்கு – பதினான்கு; திசை – ப்ரகாரம்;

பதினான்கு வகையிலேயிருக்கிற நாடுகளாவன – சதுர்த்தச புவனங்கள். ஆகுபெயரால், நாட்டிலுள்ளவர்களெனப் பொருள்படும்.

அவர்கள் பெறும் ப்ரயோஜநமாகைக்காக- (அதாவது) பயன் பெற்றோமென்று களித்து அநுபவிப்பதற்காக;

மீனோடாமை கேழலரி குறளாய் மூன்று பிராமனாய்த் தானாய்ப் பின்னுமிராமனாய்த் தாமோதரனாய்க் கற்கியுமானான்” என்கிறபடியே

தசாவதாரங்கள் செய்தருளின ஸர்வ ஜகத்தாரணபூதனனான எம்பெருமான் திறத்திலே

நன்றியறிவுடையார்க்கன்றி மற்றையோர்க்கு மோக்ஷபலன் பக்குவமாக வழியில்லை.

ஆற்றல் மிக்க – ஆற்றலாவது பொறுமை; ****** என்றபடி ஸம்ஸாரிகள் பலவகைகளிலே திரஸ்காரங்கள் பண்ணினாலும்

அவற்றைக் கணிசியாது பொறுமை பாராட்டுபவனென்கை.

——————————

வாசியாகி நேசமின்றி வந்து எதிர்ந்த தேனுகன்
நாசமாகி நாளுலப்ப நன்மை சேர் பனம் கனிக்கு
வீசி மேல் நிமிர்ந்த தோளின் இல்லை ஆக்கினாய் கழற்கு
ஆசையாம் யவர்க்கு அலால் அமரர் ஆகல் ஆகுமே –80-

பதவுரை

வாசியாகி நேசமின்றி வந்து எதிர்ந்த தேனுகன்
கோவேரி கழுதை வடிவம் கொண்டு -பக்தி அற்றவனாய் வந்த தேனுகாசுரனை

நாசமாகி நாளுலப்ப நன்மை சேர் பனம் கனிக்கு
ஆயுசு மாண்டு அழிந்து போகும் படி -அழகிய பனம் பழங்களின் மேலே தூக்கி எறிந்து

வீசி மேல் நிமிர்ந்த தோளின் இல்லை ஆக்கினாய் கழற்கு
உயரத் தூக்கப் பட்ட தோள்களாலே அந்த அசுரனை ஒழித்து அருளின திருவடிகளுக்கு

ஆசையாம் யவர்க்கு அலால் அமரர் ஆகல் ஆகுமே-
ஆஸ்ரித விரோதி நிவர்த்தகனான எம்பெருமான் திருவடிகளில் ஆசை உடையார்க்கு அன்றி
மற்றையோர்க்கு நித்ய ஸூரி போக்யத்வம் கிட்டாது என்றவாறு-

கீழ்ப்பாட்டில் “பத்தினாபதோற்றமோடு” என்று ப்ரஸ்தாவிக்கப்பட்ட தசராவதாரங்களுள்

ஸ்ரீகிருஷ்ணாவதாரத்தை அநுஸந்தித்து அவ்வவதார சேஷ்டிதங்களுன் ஒன்றான தேநுகாஸுர நிரஸந விருத்தாந்தத்தைப் பேசி,

இப்படிப்பட்ட ஆச்ரித விரோதி நிவாதகனான எம்பெருமான் திருவடிகளிலே ஆசையுடையார்க்கன்றி

மற்றையோர்க்கு நித்யஸூரிபோகம் கிடைக்கமாட்டாதென்கிறார்.

—————————————————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ உ வே P.B.A -ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருமழிசை பிரான் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

இரந்து உரைப்பது உண்டு வாழி ஏமம் நீர் நிறத்தம்மா
வரம் தரும் திருக் குருப்பில் வைத்ததாகில் மன்னு சீர்ப்
பரந்த சிந்தை ஒன்றி நின்று நின்ன பாத பங்கயம்
நிரந்தரம் நினைப்பதாக நீ நினைக்க வேண்டுமே -101-

பதவுரை

இரந்து உரைப்பது உண்டு
தேவரீரிடம் யாசித்து சொல்லும் வார்த்தை ஓன்று உண்டு

வாழி ஏமம் நீர் நிறத்தம்மா
கடல் போன்ற நிறத்தை உடைய ஸ்வாமியே

வரம் தரும் திருக் குருப்பில் வைத்ததாகில் மன்னு சீர்-
சேதனர்களுக்கு வரம் அருளுவதே இயல்பாக உன்னது திரு உள்ளத்தில் அடியேனுக்கு ஏதாவது வரம் தர வேண்டுமானால்
இத்தை தந்து அருள வேண்டும்

பரந்த சிந்தை ஒன்றி நின்று நின்ன பாத பங்கயம் நிரந்தரம் நினைப்பதாக நீ நினைக்க வேண்டுமே
கண்ட இடங்களில் திரியும் எனது நெஞ்சை தேவரீர் விஷயத்திலே ஸ்திரமாக இருந்து நின்ன பாத பங்கயம் நிரந்தரம்
நினைப்பதாக நீ நினைக்க வேண்டுமே-

வாழி-என்றதும் பரவசமாக நோக்கி அருளினான் —ஏமம் நீர் நிறத்தம்மா-என்கிறார்-
இரந்து உரைப்பது ஓன்று உண்டு -என்று பல காலும் விண்ணப்பம் செய்தாலும் முகம் காட்டாமல்
வாழி என்று ஒரு கால் மங்களா சாசனம் செய்ததும் பரவசனாய் திவ்ய மங்கள விக்ரஹத்தைக் காட்டி அருள
ஏம நிறத்து அம்மா என்று பெரு மிடறு செய்து கூப்பிடுகிறார்-

கீழ்ப்பாட்டில், பக்தியைத் தந்தருள வேணுமென்று பிரார்த்தித்த ஆழ்வாரை நோக்கி எம்பெருமான்,

‘உமக்கு நான் பக்தியைக் கொடுப்பதாவதென்ன?

விஷயாந்தரங்களில் நின்றும் மீட்கப்பட்ட இந்திரியங்களைக்கொண்டு நம்மை நிரந்தரமாக நினைத்தால்

அதுவே பரமபக்தியாகத் தலைக்கட்டுகிறது; காரியம் உம் கையிலே கிடக்க என்னை நிர்பந்திப்பானேன்?’ என்ன;

பிரானே! அப்படி நிரந்தர சிந்தனை பண்ணுவது என் முயற்சியினாலேயே தலைக்கட்டி விடுமோ?

தேவரீர் ஸங்கல்பியாதவளவில் அதுதானும் நடைபெறுமோ?

ஆகையாலே அடியேன் தேவரீரையே நிந்தரம் நினைப்பேனாம்படி திருவுள்ளம்பற்றி யருளவேணுமென்கிறார்.

முதலடியின் முடிவில், அமா என்றது அம்மா! என்றபடி: தொகுத்தல், ஸ்வாமிந்!  என்கை.

‘இரந்துரைப்பதுண்டு” என்றவாறே எம்பெருமான் முகங்காட்டவில்லை; ‘

இவ்வாழ்வார்க்கு காரியமொன்றுமில்லை; திருப்பித்திரும்பி ‘அருளாய், இரங்கு’ என்று பிரார்த்தித்துக் கொண்டிருப்பார்;

இவர்க்கு நாம் முகங்கொடுக்கலாகாது’ என்று நினைத்து பாராமுகனாயிருந்தான்;

அங்ஙனிருந்ததுகண்டு, வாழி என்று கம்பீரமான மிடற்றோசையோடே பேசினார்;

அந்த மங்களசாஸன சப்தம் செவிப்பட்டவாறே எம்பெருமான் பரவசனாய் ஆழ்வாரை நோக்கினான்;

நோக்குதலும் அபரிச்சிந்நமான கடல்போலே ச்ரமஹரமான திவ்ய விக்ரஹத்தை ஸேவித்து

‘ஏமநீர் நிறத்து அம்மா!” என்று பெருமிடறு செய்து கூப்பிடுகிறார் என்று விவரித்துக் கொள்க.

——————

விள்விலாத காதலால் விளங்கு பாத போதில் வைத்து
உள்ளுவேனது ஊன நோய் ஒழிக்கும் ஆ தெழிக்கும் நீர்
பள்ளி மாய பன்றியாய வென்றி வீர குன்றினால்
துள்ளு நீர் வரம்பு செய்த தோன்றல் ஓன்று சொல்லிடே -102-

பதவுரை

விள்விலாத காதலால்
நீக்கம் இல்லாத அன்பினால்-அநந்ய ப்ரயோஜனனாய்க் கொண்டு பண்ணும் ப்ரேமம் –

விளங்கு பாத போதில் வைத்து
உனது பாதாரவிந்தத்திலே நெஞ்சு செலுத்தி

உள்ளுவேனது ஊன நோய்
அந்த திருவடிகளையே தஞ்சமாக இருக்கும் எனது சரீர சம்பந்தமான நோய்களை

ஒழிக்கும் ஆ
ஒழிக்கும் வழிகள்

தெழிக்கும் நீர்
கொந்தளிக்கும் கடலிலே

பள்ளி மாய பன்றியாய வென்றி வீர துள்ளு நீர் குன்றினால் வரம்பு செய்த தோன்றல் ஓன்று சொல்லிடே
நிரந்தரம் கைங்கர்யம் பண்ண சரீரம் தொலைத்து அருள பிரார்த்திக்கிறார்-

ஓன்று சொல்லிடே-இன்ன காலத்தில் இதனைப் போக்குகிறேன் என்று அருளிச் செய்தாலும் போதும் என்கிறார் –

‘நின்னபாதபங்கயம் நிரந்தரம் நினைப்பாக நீ நினைக்க வேண்டுமே” என்று பிரார்த்தித்த ஆழ்வாரைநோக்கி

எம்பெருமான் “ஆழ்வீர்! இந்த சரீரம் உள்ளவரையில் அப்படிப்பட்ட நிரந்தரசிந்தனை கூடமாட்டாதுகாணும்;

சரீர சம்பந்தம் அற்றொழிந்த பின்புதான் அது வாய்க்கும்” என்ற, ‘

பிரானே! இந்த சரீரம் தொலைய வேணுமென்கிற ருசியோ எனக்குப் பூர்ணமாயிராநின்றது;

இதனைத் தொலைத்தருளத் தட்டுண்டோ; வாய் திறந்தொரு வார்த்தை அருளிச் செய்யவேணும்” என்கிறார்.

விள்விலாத காதல்= விள்வாவது பிரயோஜநந்தரங்களை நச்சி நெகிழ்ந்து போகை;

அஃது இல்லாத காதல்- அநந்யப்ரயோஜகனாய்க்கொண்டு பண்ணும் ப்ரேமம்.

அப்படிப்பட்ட ப்ரேமத்தாலே திருவடித் தாமரைகளிலே நெஞ்சை வைத்து அவற்றையே சரணமாக

அநவரதம் அநுஸந்தித்துக் கொண்டிருக்கிற அடியேனுக்கு ஊனத்தை விளைக்கும் சரீர ஸம்பந்தமாகிய

நோயைப் போக்கியருளும் வகையில் ஒருவகை அருளிச் செய்யவேணும்.

‘இன்ன காலத்திலே இதனைப் போக்குகிறேன்’ என்று சொன்னாலும் போருமென்று திருவுள்ளம்

——————————

திருக்கலந்து சேரு மார்ப தேவ தேவ தேவனே
இருக்கலந்த வேத நீதி யாகி நின்ற நின்மலா
கருக்கலந்த காள மேக மேனி யாய நின் பெயர்
உருக்கலந்து ஒழிவிலாது உரைக்குமாறு உரை செயே –103-

பதவுரை

திருக்கலந்து சேரு மார்ப தேவ தேவ தேவனே இருக்கலந்த வேத நீதி யாகி நின்ற நின்மலா
பலவகைப் பட்ட ருக்குகள் சேர்ந்து இருக்கும் வேதத்தில் பிரதிபாதிக்கப்படும் பரி சுத்தமானவனே

கருக்கலந்த காள மேக மேனி யாய நின் பெயர் உருக் கலந்து ஒழிவிலாது உரைக்குமாறு உரை செயே –
பொன்னோடு சேர்ந்த திவ்ய மங்கள விக்ரகத்தோடு சேர்ந்து உனது திரு நாமங்களை நிரந்தரமாக அனுசந்திக்கும்
வகையை அருளிச் செய்ய வேணும்

சரீர சம்பந்தம் தீரும் வரை திரு நாம சங்கீர்த்தனம் பண்ணும் படியை அருளிச் செய்யப் பிரார்த்திக்கிறார் –

வேர் சூடுவார் மண் பற்றை உகக்குமா போலே சரம விமல சரீரத்தை விரும்பி அனுபவிப்பான் அன்றோ

ஆக அந்திம சமயம் வரை உனது திவ்ய மங்கள விக்ரஹத்தை அனுபவித்துக் கொண்டே
திரு நாம சங்கீர்த்தனம் பண்ணிக் கொண்டே இருக்க அருளுவாய் என்கிறார்-

ஆழ்வார் தம்முடைய சரீரபந்தத்தை அறுத்து தந்தருள வேணுமென்று எம் பெருமானைப் பிரார்த்தித்தாலும்

அவன் இப்போதே அது செய்யமாட்டானே; இந்த சரீரத்தோடே இவரைச் சிறிது காலம் வைத்து

அநுபவிக்க விருப்பமுடையவனாதலால்

‘வேர்சூடுவார் மண்பற்றை உகுக்குமாபோலே’ இந்த ப்ராக்ருத சரீரத்தையே மிகவும் விரும்பியிருப்பவனிறே;

அதனால், ‘ஆழ்வீர்! நீர் பிரார்த்திக்கிறபடி சரீரபந்தத்தை இப்போதே அறுத்துத் தர முடியாது;

அதற்கு ஒரு காலவிசேஷம் உண்டு; பொறுத்திரும்’ என்ன;

அப்படியாகில் தேவரீருடைய மேன்மைக்கும் நீர்மைக்கும் வடிவழகுக்கும் வாசகமான திருநாமங்களையாவது

அடியேன் இடைவிடாது அநுஸந்தித்துக் கொண்டிருக்கும்படி அருள்புரிய வேணுமென்று பிரார்த்திக்கிறார்.

இருக்கு+கலந்த = இருக்கலந்த; “

சங்கு – கதை, சங்கதை” போல.

மூன்றாமடியில், ஆய! என்பது ‘ஆயன்’ என்பதன் விளி.

ஹிரண்யவர்ணையான பிராட்டி சேர்ந்த கரிய திருமேனிக்குக் கருக்கலந்த காளமேகத்தை ஒப்புச் சொல்லிற்று ஒக்கும்.

கரு- பொன்; மின்னலைச் சொல்லிற்றாகக் கொள்க.

கரு என்று சர்ப்பத்தைச் சொல்லிற்றாகவுமாய்;

நீர்நிறைந்த காளமேகமென்றபடி.

உருக்கலந்து = திருநாம ஸங்கீர்த்தகம் பண்ணும்போது திவ்யமங்கள விக்ரஹாநுபவம் நடைபெறவேண்டுமென்ற ஆசை விளங்கும்.

———————

கடுங் கவந்தன் வக்கரன் கரன் முரன் சிரமவை
இடந்து கூறு செய்த பல் படைத் தடக்கை மாயனே
கிடந்து இருந்து நின்றி யங்கு போது நின்ன பொற் கழல்
தொடர்ந்து வீள்விலாத தோர் தொடர்ச்சி நல்க வேண்டுமே -104-

பதவுரை

 

சர்வ அவஸ்தைகளிலும் அவனது சிந்தை தொடர பிரார்த்திக்கிறார் –

ஸர்வாவஸ்தைகளிலும் எம்பெருமானுடைய திருவடிகளிலேயே நிரந்தர சிந்தனை நடைபெறவேணுமென்று பிரார்த்திக்கிறார்.

(கிடந்திருந்து இத்யாதி.) ****** என்ற ச்லோகம் இங்கு அநுஸந்திக்கத்தக்கது.

படுத்துக்கொண்டிருக்கும் போதும் உட்கார்ந்திருக்கும்போதும் நிற்கும்போதும் திரியும் போதும்

ஆக எல்லா வவஸ்தைகளிலும் தேவரீருடைய பாதாரவிந்த சிந்தனையே மேன்மேலும் கடந்து வருமாறு

அருள் புரியவேணு மென்று பிரார்த்தித்தாராயிற்று.

—————–

மண்ணை உண்டு உமிழ்ந்து பின்னிரந்து கொண்டு அளந்த மண்
கண்ணுள் அல்லது இல்லை என்று வென்ற காலமாயினாய்
பண்ணை வென்ற வின் சொல் மங்கை கொங்கை தங்கு பங்கயக்
கண்ண ! நின்ன வண்ண மல்ல தில்லை எண்ணும் வண்ணமே -105-

பதவுரை

 

மண்ணை உண்டு உமிழ்ந்து பின்னிரந்து கொண்டு அளந்த மண் கண்ணுள் அல்லது இல்லை என்று
இந்த உலகம் நமது கடாஷத்தால் அன்றி சத்தை பெறாது என்று திரு உள்ளம் கொண்டு

வென்ற காலமாயினாய்
உலகம் எல்லாம் ஸ்வ அதீநம் பற்றிக் கொண்டு போந்த சர்வ கால நிர்வாஹகனாய்

பண்ணை வென்ற வின் சொல் மங்கை கொங்கை தங்கு பங்கயக் கண்ண ! நின்ன வண்ண மல்ல தில்லை எண்ணும் வண்ணமே
உனது திவ்ய மங்கள விக்ரஹ அனுபவம் மட்டுமே நெஞ்சால் த்யானித்து இருப்பேன் என்கிறார்-

அடியேன் பிரார்த்தித்தபடி நீ அருள்வாய், அருளாதொழிவாய்;

என்னுடைய அத்யவஸாயம் எப்படிப்பட்டது தெரியுமோ?

உன்னுடைய திவ்ய மங்கள விக்ரஹகத்தின் அநுபவமல்லது வேறென்றுமில்லை.

நெஞ்சில் நடவாதென்று தமது உறுதியை வெளியிடுகிறார்.

———————

கறுத்து எதிர்ந்த கால நேமி காலனோடு கூடவன்று
அறுத்த வாழி சங்கு தண்டு வில்லும் வாளும் ஏந்தினாய்
தொறுக்கலந்த ஊனம் அஃது ஒழிக்க வன்று குன்றம் முன்
பொறுத்த நின் புகழ்கு அலாலோர் நேசம் இல்லை நெஞ்சமே -106-

பதவுரை

கறுத்து எதிர்ந்த கால நேமி காலனோடு கூடவன்று அறுத்த வாழி சங்கு தண்டு வில்லும் வாளும் ஏந்தினாய்-
தொறுக்கலந்த ஊனம் அஃது ஒழிக்க வன்று
பசுக்களுக்கு நேர்ந்த அப்படிப்பட்ட ஆபத்தை அப்போதே போக்க

குன்றம் முன் பொறுத்த நின் புகழ்கு அலாலோர் நேசம் இல்லை நெஞ்சமே-
எல்லோருடைய கண் முன்னே குன்றம் எடுத்து அருளிய சேஷ்டிதங்களை பேசி அனுபவிக்கிறார்-

திவ்ய சேஷ்டிதங்களையே புகழ்ந்து பேசுவதிலேயே அடியேனுடைய அபிநிவேசம் பெருகுகிறது என்கிறார் –

தேவரீருடைய திவ்யசேஷ்டிதங்களைப் புகழ்ந்து பேசுவதிலேயே அடியேனுக்கு அபிநிவேசம் பெருகுகின்ற தென்கிறார்.

காலநேமியை முடித்தருளினபடியையும்

கோவர்த்தனமலையைக் குடையாக வெடுத்துக் கோநிரையைத் காத்தபடியையும்

கூறிப் புகழ்ந்தாராய்ந்து.

———————

காய் சினத்த காசி மன்னன் வக்கிரன் பவுண்டிரன்
மாசினத்த மாலிமான் சுமாலி கேசி தேனுகன்
நாசமுற்று வீழ நாள் கவர்ந்த நின் கழற்கலால்
நேச பாசம் எத் திறத்தும் வைத்திடேன் எம் ஈசனே -107-

பதவுரை

நேச பாசம் -ஆசா பாசம்-

————-

கேடில் சீர் வரத்தனாய்க் கெடும் வரத்தயனரன்
நாடினோடு நாட்டம் ஆயிரத்தன் நாடு நண்ணினும்
வீடதான போகமெய்தி வீற்று இருந்த போதிலும்
கூடுமாசை யல்லதொன்று கொள்வனோ குறிப்பிலே -108-

பதவுரை

கேடில் சீர் வரத்தனாய்க் கெடும் வரத்தயனரன்
அழிவில்லாத சம்பத்தை உடையவனாம் படி வரம் பெற்ற பிரம்மனும் –
எல்லா வற்றுக்கும் முடிவு உண்டு பண்ணுவதாக வரம் பெற்ற சிவனும்

நாடினோடு நாட்டம் ஆயிரத்தன் நாடு நண்ணினும்
இவர்களின் நாடுகளின் கூட 1000 கண் கொண்ட இந்தரனின் நாட்டையும் நண்ணினும்

நாட்டம் என்று கண் -நாட்டம் ஆயிரத்தன் -ஆயிரம் கண்ணன் இந்திரன்

வீடதான போகமெய்தி வீற்று இருந்த போதிலும் கூடுமாசை யல்லதொன்று கொள்வனோ குறிப்பிலே
அவனை அனுபவிப்பதை விட அவனைப் பற்றும் மநோ ரதமே சிறந்தது என்கிறார் –

எம்பெருமானைக் கிட்ட அனுபவிப்பதிலுங்காட்டில் அவ்வநுபவத்தைப் பற்றின மநோரதமே நித்யமாய்ச் செல்லுமாகில்

அதுவே சிறக்குமென்பது ஆழ்ந்த பக்தியுடையவர்களுடைய ஸித்தாந்தம்;

அதனை யருளிச் செய்கிறார் இப்பாட்டில்.

நாட்டம் என்று கண்ணுக்குப் பெயர்;

நாட்டமாயிரததன் என்று ஸஹஸ்ராக்ஷனுடைய இந்திரனுக்கு காமதேயமாகிறது.

இதனையுணராது, “காடினோடு நாட்டமாய் இரத்தனோடு கண்ணிலும்” என்று

ஓதுமவர்களுடைய ஞானப்பெருக்கை என் சொல்வோம்.

———————

சுருக்குவாரை இன்றியே சுருக்கினாய் சுருங்கியும்
பெருக்குவாரை இன்றியே பெருக்கமெய்து பெற்றியோய்
செருக்குவார்கள் தீக் குணங்கள் தீர்த்த தேவ தேவன் என்று
இருக்கு வாய் முனிக் கணங்கள் ஏத்த யானும் ஏத்தினேன் -109-

பதவுரை

சுருக்குவாரை இன்றியே
சுருங்க செய்ய ஸ்ரீ வாமனனாய் சுருங்கினாய்

சுருங்கியும் பெருக்குவாரை இன்றியே பெருக்கமெய்து பெற்றியோய்
திரிவிக்ரமனனாய் பெருக்கமும் எய்தினாய்

செருக்குவார்கள் தீக்குணங்கள் தீர்த்த தேவ தேவன் என்று
அஹங்காரம் கொண்டு இருந்த மகா பலி போல்வாரின் அஹங்காரம் மமகாரம் போன்ற தீய குணங்களைத் தீர்த்தாய்

இருக்கு வாய் முனிக் கணங்கள் ஏத்த யானும் ஏத்தினேன்
வேதம் ஓதும் வாய் உடைய முனிவர்கள் துதிக்க அத்தைக் கண்டு நானும் துதித்தேன் –
நல்ல மேன்மக்கள் ஏத்த யானும் ஏத்தினேன்-

எப்படி ஊராம் இலைக்கக் குருட்டாம் இலைக்கும் என்னும் அப்படி யானும் சொன்னேன் அடியேன்
மற்றி யாது என்பேனே-திரு விருத்தம்

இரைத்து நல் மேல் மக்கள் ஏத்த நானும் ஏத்தினேன் –திருவாய் மொழி

எம்பெருமானே! உன்னுடைய வடிவழகு, திருக்கல்யாணகுணங்கள், திவ்ய சேஷ்டிதங்கள் முதலியவற்றைப்பற்றி

நான் பேசுவதெல்லாம் நானாகவே கண்டறிந்து பேசுவதல்ல, சிற்றறிவினனாகிய எனக்கு ஒன்றும் தெரியாது.

வைதீக புருஷர்கள் ஸ்தோத்ரம் பண்ண ககண்டு காணும், அநுவாதரூபமாக ஏதோ பேசினே னுத்தனை என்று

ஸநச்யானுஸந்தாநம் பணிக்கொள்ளுகிறார்.

“எப்படி ஊராமிலைக்கக் குருட்டாமிலைக்கு மென்னும் அப்படியானுஞ் சொன்னேன், அடியேன் மாற்றியாதென்பனே” (திருவிருத்தம்)

“இரைத்து நல்ல மேன்மக்களேத்த யானுமேத்தினேன்” (திருவாய்மொழி.) என்ற நம்மாழ்வாரருளிச் செயல்களுங் காண்க.

———————————

தூயனாயும் அன்றியும் சுரும்பு உலாவு தண் துழாய்
மாய நின்னை நாயினேன் வணங்கி வாழ்த்துமீதெலாம்
நீயு நின் குறிப்பினில் பொறுத்து நல்கு வேலை நீர்ப்
பாயலோடு பத்தர் சித்தம் மேய வேலை வண்ணனே -110-

பதவுரை

தூயனாயும் அன்றியும்
பரிசுத்தனாகவோ அல்லாதானாகவோ

சுரும்பு உலாவு தண் துழாய் மாய –
வண்டுகள் உலாவப் பெற்ற குளிர்ந்த திரு துழாய் மாலையை உடைய பெருமானே

நின்னை நாயினேன் வணங்கி வாழ்த்துமீதெலாம் நீயு நின் குறிப்பினில் பொறுத்து நல்கு
திரு உள்ளத்தில் ஷமித்து அருளி அனுக்ரஹம் செய்ய வேணும்

வேலை நீர்ப் பாயலோடு பத்தர் சித்தம் மேய வேலை வண்ணனே
திருப் பாற் கடல் படுக்கை உடன் கூட பக்தரின் நெஞ்சில் குடி கொண்டு இருக்கும் கடல் நிற வண்ணன்

தூயனாயும் அன்றியும் -அஹங்காரம் மமகாரம் நிறைந்து அசுத்தனாகவும்
தேவரை பரம பரிசுத்தராக அனுசந்திப்பதால் சுத்தனாகவும் இருக்கிறேன்

தூயனாயும் அன்றியும் = என்னை ஒருவிதத்திலே பார்த்தால் பரிசுத்ததென்னலாம்;

மற்றொருவிதத்திலே பார்த்தால் அபரிசுத்தனென்றும் சொல்லலாம்;-

தேவரீரைப் பரமனை பரிசுத்தாக அநுஸந்திப்பதே எனக்கு சுத்தியாதலால் அந்த விதத்தாலே அடியேன் சுத்தனாகவுமாம்;

அஹங்கார மமகாரங்களால் நிறைந்திருக்றேனாதலால் அந்த விதத்தாலே அபரிசுத்தனாகவுமாம்;

சுத்தனாயோ அசுத்தனாயோ தேவரீரை வணங்கித் துதித்துவிட்டேன்; இனி க்ஷமிப்பதே நலம்.

————————————————

வைது நின்னை வல்லவா பழித்தவர்க்கும் மாறில் போர்
செய்து நின்ன செற்றத் தீயின் வெந்தவர்க்கும் வந்து உனை
எய்தலாகும் என்பர் ஆதலால் எம்மாய நாயினேன்
செய்த குற்றம் நற்றமாகவே கொள் ஞால நாதனே -111-

பதவுரை

வைது நின்னை வல்லவா பழித்தவர்க்கும்
தேவரீரை நிந்தித்து சக்தி உள்ளவரையில் அபவாதங்கள் சொன்ன சிசுபாலர் போல்வாருக்கும்

மாறில் போர் செய்து
ஒப்பில்லா யுத்தம் பண்ணி

நின்ன செற்றத் தீயின்
உனது கோப அக்னியில்

வெந்தவர்க்கும்
வாலி போல்வார்

வந்து உனை எய்தலாகும் என்பர்
உன்னைக் கிட்டி உஜ்ஜீவிக்கலாம் என்று மக ரிஷிகள் சொல்லுவார்கள்

ஆதலால் எம்மாய நாயினேன் செய்த குற்றம் நற்றமாகவே கொள் ஞால நாதனே
என் அடியார் அது செய்யார் செய்தாரேல் நன்றே செய்தார் போலே
அவனது வாத்சல்யத்தால் பொறுத்து நல்கு -என்று பிரார்த்திப்பது அபசாரம் என்று
நாயினேன் செய்த குற்றம் நற்றமாகவே கொள்-என்கிறார்

கற்றினம் மேய்க்கலும் மேய்க்கப் பெற்றான்
காடுகள் சாதியாயும் ஆகப் பெற்றான் பற்றி உரல் இடை ஆப்பும் உண்டான் பாவிகாள் உங்களுக்கு ஏச்சு கொலோ
என்று ஆண்டாள் வயிறு எரிந்து பேசும் படி தூஷித்தவர்களும் ப்ராப்தரானார்கள்

அதே போலே பிரதிகூலனான அடியேன் செய்யும் குற்றங்களை போக்யமாக கொண்டு அருள வேணும் என்கிறார்

கேட்பார் செவி சுடு கீழ்மை வசவுகளையே வையும் சேட்பால் பலம் பகைவன் சிசுபாலன் திருவடி
தாட்பால் அடைந்த தன்மை அறிவாரே அறிந்துமே

வைதல் -இல்லாததை சொல்லி தூஷிப்பது

பழித்தல் -உள்ளதை இழிவாக சொல்லி தூஷிப்பது-

தம்முடைய அபசாரத்தைப் பொறுத்தருளும்படி பிரார்த்தித்தார் கீழ்பாட்டில்;

எம்பெருமானுடைய வாத்ஸல்யமென்னும் குணவிசேஷத்தை ஆராய்ந்து பார்த்தார்;

என்னடியாரது செய்யார் செய்தாரேல் நன்று செய்தார் என்று குற்றத்தையும் குணமாகக் கொள்ளுகிற

எம்பெருமானுடைய திருவுள்ளம் புண்படும்படி “பொறுத்துநல்கு” என்று பிரார்த்திப்பது மஹாசாரமென்று அநுதபித்து,

அவ்வெம்பெருமானுடைய வாத்ஸல்ய குணத்துக்குத் தகுதியாயப் பேசுகிறார். –

“காயினேன் செய்த குற்றம் கற்றமாகவே கொள்” என்கிறார்.

“கற்றினம் மேய்க்கலும் மேய்க்கப் பெற்றான் காடுவாழ் சாதியுமாகப் பெற்றான்.

பற்றியுரவிடையாப்பு முண்டான் பாவிகாள் உங்களுக்கேச்சுக்கொலோ?” என்று ஆண்டாள் வயிறெரிந்து பேசும்படியாக

தேவரீரை விசேஷமாகத் தூஷித்து தேவரீரோடே எதிரம்புகோத்தும் போர்புரிந்து

கடைசியாக தேவரீருடைய கோபத்துக்கு இலக்காகி நீறாயொழிந்த சிசுபால வாலிப்ரப்ருதிகளும்

தேவரீருடைய பரதத்தைப் பராப்தரானார்களென்று மஹர்ஷிகள் சொல்லிவைத்திருக்கிறார்கள்:

மஹா த்ரோஹிகளான அவர்களுடைய அபராதங்களைப் பொறுத்தருளின தேவரீர்.

அவர்களைப்போலே ப்ரதிகூலனல்லாத அடியேனுடைய குற்றங்களையும் பொறுத்தல் விசேஷமென்!

ஆச்ரிதருடைய குற்றங்களை சுற்றமாகக் கொள்வதன்றோ சிறப்பு என்கிறார்.

வைதுவல்லவா பர்த்தவனான சிசுபாலனுக்கு மோக்ஷம் கிடைத்ததென்பதைப் பராசரர் சொல்லிவைத்தார்,  “

***“ என்பது ஸ்ரீவிஷ்ணுபுராணம்.

“கேட்பார் செவிசுடு கீழ்மை வசவுகளே வையும் சேட்பால் பழம்பகைவன் சிசுபாலன்,

திருவடி தாட்பாலடைந்த தன்மையறிவாரையறிந்துமே“ என்றார் நம்மாழ்வாரும்.

மாறில் போர் செய்து செற்றத்தீயில் வெந்தவனான வாலிக்கு மோக்ஷ ப்ராப்தியை வால்மீகிமுனிவர் கூறினர், “***“ என்பது ஸ்ரீராமாயணம்.

வைதலாவது என்ன? பழித்தலாவது என்ன? எனில்,

இல்லாத செய்திகளைச் சொல்லி தூஷிப்பது வைதல்,

உள்ள செய்திகளையே இழிவாகச் சொல்லி தூஷிப்பது பழித்தல் என்று கொள்க.

—————————————

வாள்களாக நாள்கள் செல்ல நோய்மை குன்றி மூப்பெய்தி
மாளு நாளதாதலால் வணங்கி வாழ்த்து என்னெஞ்சமே
ஆளதாகும் நன்மை என்று நன்கு உணர்ந்த தன்றியும்
மீள்விலாத போகம் நல்க வேண்டும் மால பாதமே –112-

பதவுரை

 

வாள்களாக நாள்கள் செல்ல
நமது ஆயுளை அறுக்கும் வாள்கள் போலே திங்கள் கழிய
நோய்மை குன்றி மூப்பெய்தி மாளு நாளதாதலால் வணங்கி வாழ்த்து என்னெஞ்சமே-ஆளதாகும் நன்மை
எம்பெருமானுக்கு ஆட்பட்டு இருப்பது நன்மை என்று
என்று நன்கு உணர்ந்த தன்றியும் மீள்விலாத போகம் நல்க வேண்டும்

மால பாதமே மின்னின் நிலையில மன்னுயிர் ஆக்கைகள்
நாளைக்கு தொழுவோம் என்று இராமல் இப்பொழுதே வணங்கி வாழ்த்த வேண்டும் –
அடிமை செய்வது தானே புருஷார்த்தம் என்ற நினைவுடன்-

“மின்னின்னிலையில மன்னுயிராக்கைகள்”என்றபடி

நமது வாழ்நாள் இன்ன போது முடியுமென்று தெரியாததாகையால் வாழ்நாளுள்ள வரையில்

எம்பெருமானை வணங்கி வாழ்த்தவேணுமென்று தமது திருவுள்ளத்தைக் குறித்து உபதேசிக்கிறார்.

நாள்களோ கடுங்குதிரைபோல் விரைந்தோடிக்கொண்டேயிருக்கின்றன; ‘

ஆயுஸ்ஸை அறுக்கிற வாள்களோ இவை என்னும்படியாக நாள்கள் பழுதே கழியாநிற்க,

யௌவநப் பருவத்திலுண்டாகக் கூடிய ரோகங்களாலே உடல் குன்றிப்போய் இடிவிழுந்தாற்போல்

திடீரென்று கிழத்தனமும் வந்து சேர்ந்து செத்துப்போகும் நாள் அணுகிவிட்டது;

ஆயுஸ்ஸு அஸ்திரமாகையாலும், உள்ள ஆயுஸ்ஸில் விக்கங்கள் பலவு முண்டாகையாலும்,

‘நாளைக்குத் தொழுவோம்’ என்றிராமல் இப்போதே திருவடிகளிலே வணங்கி வாழ்த்தப்பாராய் நெஞ்சே!;

ஆனது நன்மையாகும் என்று நன்கு உணர்ந்து வணங்கி வாழ்த்து என்று அந்வயம்.

போதைப் போக்குவதற்காகவன்றியே ‘அடிமைசெய்வதுதான். புருஷார்த்தம் என்கிற

அத்யாவசாய த்வரையுடனே வணங்கி வாழ்த்து’ என்கிறார்.

——————

சலம் கலந்த செஞ்சடைக் கறுத்த கண்டன் வெண்டலைப்
புலன் கலங்க வுண்ட பாதகத்தன் வன் துயர் கெட
அலங்கல் மார்பில் வாச நீர் கொடுத்தவன் அடுத்த சீர்
நலம் கொள் மாலை நண்ணும் வண்ணம் எண்ணு வாழி நெஞ்சமே -113-

பதவுரை

சலம் கலந்த செஞ்சடை
கங்கை நீரோடு கூடின சிவந்த தலையுடன்

கறுத்த கண்டன் வெண்டலை
வெளுத்த கபாலத்திலே

புலன் கலங்க
சர்வ இந்த்ரியங்களும் கலங்குமாறு

வுண்ட பாதகத்தன்
பிச்சை எடுத்த ஜீவித கோர பாதகத்தன் -சிவன்

வன் துயர் கெட-அலங்கல் மார்பில்
திருத் துழாய் அணிந்த மார்பிலே

வாச நீர் கொடுத்தவன்
திவ்ய பரிமளமான தீர்த்தத்தை கொடுத்தவன்

அடுத்த சீர்
என்றும் விட்டு நீங்காத கல்யாண குணங்கள் உடைய

நலம் கொள் மாலை நண்ணும் வண்ணம் எண்ணு வாழி நெஞ்சமே
ஆனந்த மயமான மாலை அணுகும் வழியாகிற அவனது திருவடிகளை அனுசந்தித்து வாழி நெஞ்சமே –

————————

ஈனமாய எட்டும் நீக்கி ஏதமின்றி மீது போய்
வானமாள வல்லையேல் வணங்கி வாழ்த்து என்னெஞ்சமே
ஞானமாகி ஞாயிறாகி ஞாலம் முற்றும் ஓர் எயிற்றில்
ஏனமாய் இடந்த மூர்த்தி யெந்தை பாதம் எண்ணியே -114-

பதவுரை

ஈனமாய எட்டும் நீக்கி
அறிவுக்கு பாதகம் விளைக்க வல்ல
அவித்யா கர்மம் வாசனை ருசி பிரகிருதி சம்பந்தம் தாப த்ரயம் ஆகிய எட்டையும் போக்கி

ஏதமின்றி மீது போய்
சம்சாரிக்க துக்கங்கள் எல்லாம் போக்கி -அர்ச்சிராதி கதியிலே சென்று

வானமாள வல்லையேல்
பரமபதத்தை அனுபவிக்க ஆசை கொண்டு இருந்தால்

வணங்கி வாழ்த்து என்னெஞ்சமே
நமஸ்கரித்து துதித்து

ஞானமாகி
ஆத்ம ஞானம் அளிப்பவனாயும்

ஞாயிறாகி
சூர்யன் போலே

ஞாலம் முற்றும் –எண்டறிய ஞானம் அளிப்பவனாயும்
ஆக அக இருளையும் புற இருளையும் போக்குபவனாயும்

ஓர் எயிற்றில் ஏனமாய் இடந்த மூர்த்தி யெந்தை பாதம் எண்ணியே
ஸ்ரீ வராஹ மூர்த்தியாய் பூமி முழுவதையும் ஒரு கோட்டினிலே பிரளய கடலில் இருந்த ஸ்ரீ பிராட்டியை
உத்தரித்து அருளினது போலே
நம்மையும் சம்சார கடலில் இருந்தும் உத்தரித்து அருள வேணும் என்கிறார் –

ஞானமாகி ஞாயிறாகி–ஸ்ரீ வராஹ மூர்த்தி தானே ஸ்ரீ ஞானப்பிரான் -சம்சாரக்கடலில் இருந்து
நம்மை உத்தரித்து அருளுவான்-

ஈனமாயவெட்டும் என்று- ஆத்மாவுக்குப் பொல்லாங்கைப் பண்ணுவதான

காமம், க்ரோதம்,கோபம், மோஹர், மதம்,மாத்ஸர்யம், அஜ்ஞானம்,அஸூயை என்ற எட்டும் சொல்லிற்றாகவுமாம்.

(இந்த நிர்வாகஹம் ஆசார்ய ஹ்ருதய வியாக்கியானத்திலுள்ள.)

காமமாவது- விரும்பின பதார்த்தத்தை அநுபவித்தே தீரவேண்டும்படியான அவஸ்தை

க்ரோதமாவது- அப்படி விரும்பின பதார்த்தம் கிடையாதொழியில் அணுகினவர்கள் மேல் பிறக்கும் சீற்றம்.

லோபமாவது- கண்ட பதார்த்தங்களிலும் அளவற்ற அபேக்ஷை.

மோஹமாவது- கார்யமின்னது அகார்யமின்னது என்று ஆராயமாட்டாமை.

மதமாவது- பொருள் முதலியவை கிடைப்பதனால் உண்டாகும் களிப்பு.

மாத்ஸர்யமாவது- பிறர்மினுக்கம் பொறாமையை அநுஷ்டாநபர்யந்தமாக நடத்துகை.

அஜ்ஞாகமாவது- இவற்றால் மேல்வருங்கெடுதியை நிரூபிக்கமாட்டாமை.

அஸூயையாவது- குணங்களிலே தோஷத்தை ஆவிஷ்கரிக்கை.

இவை யெட்டும் நீங்கினால் ஏதம் கழியுமாதலால் ஏதுமின்றி எனப்பட்டது.

ஞானமாகி ஞாயிறாகி = ஞானத்தையளித்து உள்ளிருளை நீக்குவானும் எம்பெருமானே;

ஸூர்யனை யுண்டாக்கி அவன் மூலமாக புறயிருளை யொழிப்பானும் எம்பெருமானே என்ற கருத்து உணரத்தக்கது.

ஆத்ம ஜ்ஞாநத்துக்கும் இந்த்ரிய ஜ்ஞாநத்துக்கும் நிர்வாஹகனென்றவாறு

ஸ்ரீ வாரஹமூர்த்திக்கு ஞானப்பிரான் என்ற திருநாமம் ப்ரஸித்தமாதலால்

அதனைத் திருவுள்ளம் பற்றியே ஞானமாகி ஞாயிறாகி என்கிறார்போலும்.

பிரளயக் கடலில் அழுந்திக் கிடந்த பூமிப்பிராட்டியை உத்தரித்தருளினதுபோலவே

ஸம்ஸாரக் கடலில் அழுந்திக்கிடக்கிற நம்மையும் உத்தரித்தள்வான் என்று அநுஸந்திக்க வேணுமென்பது தோன்ற “ஞாலமுற்றோமோரெயிற்றேனமாயிடந்தமூர்த்தி என்கிறார்.

———————

அத்தனாகி அன்னையாகி யாளும் எம்பிரானுமாய்
ஒத்து ஒவ்வாத பல் பிறப்பு ஒழித்து நம்மை ஆட்கொள்வான்
முத்தனார் முகுந்தனார் புகுந்து நம்முள் மேவினார்
எத்தினால் இடர் கடல் கிடத்தி ஏழை நெஞ்சமே -115-

பதவுரை

ஸ்ரீ சரம ச்லோகார்த்தம் சொல்லும் பாசுரம்
இத்தையும் வார்த்தை அறிபவர் -பாசுரத்தையும் முமுஷுப்படி முடிவில் எடுத்துக் காட்டி அருளுகிறார்
நம்முள் ஒரு நீராகப் பொருந்தி இருக்கிறார் மட நெஞ்சமே சோகப் படாதே என்கிறார்-

அகில ஹேய ப்ரத்யநீகராகையாலே சம்சார நாற்றமே கண்டு அறியாதவராய் மோக்ஷ பூமியைத் தந்து அருளுமவன்
நமது பலவகைப்பட்ட பிறவிகளைப் போக்கி நித்ய சம்சாரிகளான நம்மை நித்ய ஸூரிகளைப் போலவே
அடிமை கொண்டு அருள திரு உள்ளம் பற்றி
பிதாவையும் மாதாவாயும் கைங்களர்யம் கொண்டு அருள பிரதி சம்பந்தியான ஸ்வாமியாயும்
இப்படி சர்வ வித பந்துவாயும் -நம்முடைய சிறுமையையும் அவனுடைய பெருமையையும் பாராதே
நம்முடைய சகலவிதமான பாரங்களையும் தம் மேல் ஏறிட்டுக் கொண்டு செய்து முடிப்பதாக
நம்முள்ளே ஒள்று நீராகப் பொருந்தின பின்பு
அறிவு கெட்ட நெஞ்சே -சர்வஞ்ஞனாயும் சர்வசக்தனாயும் ப்ராப்தனாயும் இருந்து தன் மேன்மை பாராதே
தாழ நின்று உபகரிக்குமவனாயும் இருந்த பின்பு எத்தாலே துக்கக் கடலில் கிடக்கிறது -துக்கப் படாதே கொள்

முத்தனார் -சம்சார பந்தம் இருந்து கழிந்தவர்-என்று கொள்ளாமல் ஹேய ப்ரத்யநீகர்-என்றே கொள்ள வேண்டும்

முகுந்தன்–மு-முக்தியாகிய கு பூமியைக் கொடுப்பவர் என்றபடி-

அன்று திருத்தேர்த்தட்டிலே நின்று கண்ணபிரான் அர்ஜுனனை னோக்கி ‘மாசுச:- துக்கப்படாதே” என்று

சரமச்லோக மருளிச் செய்தாப்போல,

இவ்வாழ்வார் தமது திருவுள்ளத்தைநோக்கி “மாசுச.” என்கிறார். இப்பாட்டில்.

முமுக்ஷுப்படியின் முடிவிலே “வார்த்தையறிபவர் என்கிற பாட்டும்!

* அத்தனாகி என்கிற பாட்டும் இதுக்கு அர்த்தமாக அநுஸந்தேயம்.” என்று

பிள்ளையுலகாசிரியர் அருளிச்செய்தமை நோக்கத்தக்கது.

“முத்தனார் முகுந்தனார் – ஒத்தொவ்வாத பல்பிறப்பொழித்து நம்மை யாட்கொள்வான்.

அத்தனாகி அன்னையாகி ஆளும் எம்பிரானுமாய்ப் புகுந்து நம்முன் மேவினார்.

ஏழை நெஞ்சமே! எத்தினால் இடர்க் கடல் கிடத்தி?” என்று அந்வயிப்பது,

அகிலஹேய ப்ரத்யநீகராகையாலே ஸம்ஸார நாற்றமே கண்டறியாதவராய் மோக்ஷபூமியைத் தந்தருள்பவரான பெருமான்

பல வகைப்பட்ட பிறவிகளைப் போக்கி நித்ய ஸம்ஸாரிகளான நம்மை நித்யஸூரிகளைப்போல

அடிமைக்கொள்ளத் திருவுள்ளம்பற்றி, பிதாவாயும் மாதாவயும் நம்முடைய கைங்கர்ய ப்ரதிஸம் பக்தியான ஸ்வாமியாயும்

இப்படி ஸர்வவித பந்துவாயும் நம்முடைய சிறுமையையும் தம்முடைய பெருமையையும் பாராதே

நம்முடைய ஸகலமான பாரங்களையும் தாமே ஏறிட்டுக் கொண்டு செய்து முடிப்பதாக நம்முன்னே புகுந்து ஒருநீராகப் பொருந்தினார்.

அறிவுகெட்ட நெஞ்சே! ஸ்வஜ்ஞனாயும் ஸ்ர்வசந்தநனாயும் ப்ராப்தனாயும்

தன் மேன்மை பாராதே தாழநின்று உபகரிக்குமவனாயும் அவன் நமக்கு வாய்திருக்க,

எத்தாலே  நீ துக்கக்கடலில் கிடக்கிறது? இனி துக்கப்படாதே கொள் என்கிறார்.

“ஒத்தொவ்வாத பல்பிறப்பு” என்பதற்கு மற்றொரு வகையாகவும் பொருள் கூறுவர்;

எல்லாப் பிறவிகளும் ஹேயமாயிருக்கச் செய்தேயும் ஒருவனுக்கு ப்ரியமானது ஜன்மம் மற்றொருவனுக்கு அப்ரியமாகிறது;

ஒருவனுக்கு அப்ரியமான ஜன்மம் வேறொருவனுக்கு ப்ரியமாகிறது.

ஓராத்மாவுக்கு மநுஷ்யஜ்ம்மன் ப்ரியமாயிருந்தால், இன்னுமோராத்மாவுக்கு வராஹஜன்மம் ப்ரியமாகிறது.

இப்படி ஆத்மபேதேந மனஸ்ஸுக்கு ஒத்தும் ஓவ்வாமலுமிருக்கிற பல்வகைப் பிறப்புக்களென்றவாரும்.

முத்தனார் = முக்த.” என்ற வடசொல்லுக்கு “விடுபட்டவன்” என்று பொருள்; அதாவது ஸம்ஸாரத்திலிருந்து விடுபட்டவன் என்கை;

ஸம்ஸாரியாயிருந்த ஜீவாத்மா ஒரு காலத்தில் வீடுபெற்றால் அவன் முத்தனெனப்படுவான்;

அதுபோல எம் பெருமானை முத்தனார் என்னலாமோ எனின்;

ஸம்ஸார ஸம்பந்தம் இருந்து கழிந்தவர் என்று இவ்விடத்தில் பொருள் கொள்ளாது

ஸம்ஸாரப்ரதியார் என்று மாத்திரமே பொருள்கொள்ள வேணும்.

வேத புருஷன் எம்பெருமானை “*** என்று சொன்னவிடத்திற்குச் சொல்லிக் கொள்ள வேண்டிய  உபபத்திகள் இங்கே அநுஸந்தேயம்;

விரிப்பிற்பெருகும்

முகுந்தனார் = மு. முக்தியாகிய கு.- பூமியை உ- கொடுப்பவர்.

——————

மாறு செய்த வாளரக்கர் நாள் உலப்ப அன்று இலங்கை
நீறு செய்து சென்று கொன்று வென்றி கொண்ட வீரனார்
வேறு செய்து தம்முள் என்னை வைதிடாமையால் நமன்
கூறு செய்து கொண்டு இறந்த குற்றம் எண்ண வல்லனே -116-

பதவுரை

மாறு செய்த வாளரக்கர் நாள் உலப்ப
எதிரிட்ட ஆயுத பாணியான ராவணின் வாழ் நாள் முடியும் படி

அன்று இலங்கை நீறு செய்து சென்று கொன்று வென்றி கொண்ட வீரனார் வேறு செய்து தம்முள் என்னை வைதிடாமையால்
என்னை அந்தரங்க பூதனாய்-வேறு படுத்தி வைக்காமல் -கைக் கொண்டு அருளினதனால்

நமன் கூறு செய்து கொண்டு
யமனானவன் அவனிடம் இருந்து பிரித்து

இறந்த குற்றம் எண்ண வல்லனே
நான் செய்து கழித்த பாபங்கள் -நெஞ்சாலும் -தனது இடத்தில் இருந்தே நினைக்க சக்தி அற்றவன் என்கிறார்-

மேல்வரும் பிறவிகட்கு அடியான கருமங்களைக் கழித்துத் தம்மை அடிமைகொள்ள

எம்பெருமான் முற்பட்டமையைக் கீழ்ப்பாட்டில் அருளிச் செய்தார்;

“நாம் நரகவேதனைகளை அநுபவிப்பதற்கு ஹேவாதன பாவங்களைப் பண்ணி கிடக்கிறோமாகையாலே

யமனுக்கு வசப்பட்டுத் துன்பப்படாதொழிய முடியுமோ” என்று கவலையற்ற திருவுள்ளத்தைக் குறித்து

நமக்கு தஞ்சமான சக்ரவர்த்தி திருமகனார் தம்மோடே நம்மைக் கூட்டிக்கொண்ட பின்பு

நாம் செய்த குற்றம் யமனால் ஆராய முடியுமோ என்கிறார்.

“எண்ணவல்லனே என்றது- பாபம் பண்ணிணானென்று தன் க்ருஹத்திலே யிருந்து நினைக்கவும் சக்தனல்லனென்றபடி” என்று

வியாக்கியான ஸ்ரீஸூக்தி காண்க.

——————

அச்சம் நோயோடு அல்லல் பல் பிறப்பவாய மூப்பிவை
வைத்த சிந்தை வைத்த வாக்கை மாற்றி வானில் ஏற்றுவான்
அச்சுதன் அனந்த கீர்த்தி யாதி யந்தம் இல்லவன்
நச்சு நாகணைக் கிடந்த நாதன் வேத கீதனே -117-

பதவுரை

அச்சம் நோயோடு அல்லல் பல் பிறப்பவாய மூப்பிவை

அல்லல் -மநோ வ்யாப்தி

வைத்த சிந்தை வைத்த வாக்கை
இவற்றை அனுபவிக்க நெஞ்சையும் உடலையும்

மாற்றி வானில் ஏற்றுவான்
போக்கடித்து பரம பதம் சேர்ப்பவன்-

மேன்மேலும் தேஹ சம்பந்தத்தைக் கொடுக்கும் பிராரப்த கர்மங்களையும் அவற்றுக்கு ஆஸ்ரயமான தேகத்தையும்
போக்கி பரமபதத்தில் தனது தாளிணைக் கீழ் இருத்தும் அம்மானாக இருக்க நமது பேற்றுக்கு என்ன குறை

யமனுக்கு வசப்பட்டு வருந்துகைக்கு ஹேதுவான பாபங்கள் போனாலும்

மேன்மேலும் தேஹஸம்பந்தத்தைக் கொடுக்கவல்ல ப்ராப்தகருமம் கிடக்கவில்லையோவென்ன;

அந்த ப்ராப்த கருமத்தையும் அதற்கு ஆச்ரயமான தேஹத்தையும் போக்கிப் பரமபதத்திலே

நம்மை எம்பெருமான் கொண்டு போவானான பின்பு நம் பேற்றுக்கு ஒரு குறையில்லை என்கிறார்.

——————

சொல்லினும் தொழிற் கணும் தொடக்கு அறாத அன்பினும்
அல்லு நன் பகலினோடு ஆன மாலை காலையும்
அல்லி நாண் மலர்க் கிழத்தி நாத பாத போதினைப்
புல்லி யுள்ளம் வீள்விலாது பூண்டு மீண்டதில்லையே -118-

பதவுரை

சொல்லினும் தொழிற் கணும் தொடக்கு அறாத அன்பினும்
வாக்கிலும் -காயிக வியாபாரங்களிலும் விச்சேதம் அற்ற அன்பிலும்

அல்லு நன் பகலினோடு ஆன மாலை காலையும்
சர்வ காலங்களிலும்

அல்லி நாண் மலர்க் கிழத்தி நாத பாத போதினைப்
படர்ந்த செந்தாமரை பூவில் பிறந்த பிராட்டிக்கு நாதனாய்

புல்லி யுள்ளம் வீள்விலாது பூண்டு மீண்டதில்லையே
அணைத்து நெஞ்சை ஒரு நொடி பொழுதும் விச்சேதம் இல்லாமல்

அல்லி நாண் மலர்க் கிழத்தி நாத–அல்லி மலருக்கும் -மலர்க்கிழத்திக்கும் விசேஷணம்
படர்ந்த செவ்வித் தாமரை என்றும்
கொடி போலே இரா நின்ற மலர்க்கிலத்தில் பெரிய பிராட்டியார் என்றும் –

பூண்டு –அந்த திருவடிகளையே மேல் கொண்டு நிலைத்து இருக்கும்

சிந்தையாலும் சொல்லாலும் செய்கையினாலும் சர்வ காலமும் அவனுடனே லயித்து இருக்க வேண்டும்

திருவுள்ளத்தை நோக்கி அருளிச்செய்து கொண்டுவந்த ஆழ்வார் இப்பாட்டில்

எம்பெருமானையோ நோக்கித் தம் திருவுள்ளத்துக்குண்டான ப்ராப்யருசியை வெளியிடுகிறார்.

பூவார் திருமாமகள் புல்கிய மார்பனான பெருமானே!

என்னுடைய ஹ்ருதயமானது உன்னுடைய திருவடித்தாமரையை ஸர்வகாலங்களிலும் பரிபூர்ணமாக அணைந்து

மறுபடி போக்கும் பகவத் விஷயமொன்றே விஷயமாகப் பெற்றமையைக் கூறுவது முதலடி.

சிந்தையாலும் சொல்லாலும் செய்கையாலும் அலகாஹிக்கப் பெற்றமையைக் கூறியவாறு.

வல்லிநாண்மலர்கிழத்திநாத! – வல்லியென்பதை மவர்க்கு விசேஷண மாக்குதலும்

மலர்க்கிழத்திக்கு விசேஷண மாக்குதலும் ஓங்கும்.

முதற்பக்ஷத்தில், படர்ந்த செவ்வித்தாமரைப்பூ என்றாகிறது.

இரண்டாம்பக்ஷத்தில் வல்லிபோல- கொடிபோலே யிராநின்ற நாண்மலர்க்கிழத்தியுண்டு- பெரியபிராட்டியார்;

அவட்குநாதனே! என்றாகிறது

———————

பொன்னி சூழ் அரங்கமேய பூவை வண்ண மாய கேள்
என்னதாவி என்னும் வல் வினையினுள் கொழுந்து எழுந்து
உன்ன பாதம் என்ன நின்ற ஒண் சுடர்க் கொழு மலர்
மன்ன வந்து பூண்டு வாட்டமின்றி எங்கும் நின்றதே -119–

பதவுரை

பொன்னி சூழ் அரங்கமேய பூவை வண்ண மாய கேள்
இந்த விண்ணப்பத்தை கேட்டு அருள வேணும்

என்னதாவி என்னும் வல் வினையினுள்
என்னுடைய ஆத்மா என்னும் வலிய பாப ராசியிலே

கொழுந்து எழுந்து உன்ன பாதம் என்ன நின்ற -ஒண் சுடர்க் கொழு மலர் மன்ன வந்து பூண்டு வாட்டமின்றி எங்கும் நின்றதே
தேவரீர் விஷயமாக அனுராகம் அழகிய சுடர் மிக்க புஷ்பத்திலே ஸ்திரமாக வந்து படிந்து-குறையாமல் தேவரீரின் விபூதிகள்
எல்லாவற்றிலும் வியாபித்து இருந்தது

வடிவு அழகாலும் சீலத்தாலும் ருசி பிறந்து படர்ந்தது நெருப்பிலே தாமரை பூத்தாப் போலே-
என்னது வல் வினை என்னும் ஆவியில் கொழுந்து போலே பகவத் விஷயம் படர்ந்தது-

வடிவு அழகையும் சீல குணத்தையும் காட்டி அருளி செய்த கிருஷி பலித்தது

ஞானானந்த மையமாக ஆத்மாவை வேதம் சொல்லா நிற்க இவரோ பாபராசிக் கூட்டம் வல்வினை என்று
நைச்யம் பாவிக்கிறார் -நைச்ய அனுசந்தான பரம காஷ்டை

பகவத் விஷய அநுராகத்தை கொழுந்து என்கிறார்
வல்வினையிலே கொழுந்து -நெருப்பிலே தாமரை பூத்தது போலே அன்றோ இது-

‘ஆழ்வீர்! பரமவிவக்ஷணமான இப்படிப்பட்ட அபிநிவேசம் உமக்கு நம்பக்கலில் உண்டானமை

ஆச்சரியமாயிராநின்றதே! இதற்கு அடி என்?’ என்று எம்பெருமான் கேட்டருள;

வடிவழகையும் சீலத்தையும் காட்டி தேவரீர் பண்ணின க்ருஷபலித்த பலமன்றேவிது என்கிறார்போலும்.

காவிரிசூழ்ந்த திருவரங்கம் பெரியகோயிலிலே நித்யவாஸம் செய்தருள்கிற விலக்ஷணமான திருமேனி படைத்த மாயோனே!

உன்னுடைய அழகாலும் சீலத்தாலும் எனக்குப் பிறந்த ருசிவிசேஷத்தைக் கேட்டருளவேணும்;

உபகாரம் செய்தவளின் தேவரீர் மறந்தொழிந்தாலும் நன்றியறிவுடைய நான் சொல்லக் கேட்க வேணும்;

சொல்லுகிறது தான் என்னன்னச் சொல்லுகிறார்- என்னதாவி யித்யாதியால்.

*** என்று ஜ்ஞாஸ்வரூபாகயும் ஆநநிதஸ்ரூபியாயும் சாஸ்த்ரங்களுள் சொல்லப்பட்டிராநின்ற ஆத்மா

என்னளவில் அப்படிப்பட்டதன்று; கொடிய பாபராசிகளின் பிண்டமே ஆத்ம வஸ்துவாக நிற்கிறதெனலாம்

அப்படிப்படட் என் ஆத்மவஸ்துவில் தேவரீரைப்பற்றிய அநுராகம் கிளர்ந்து

அவ்வஅநுராக மானது தேவரீருடைய பாதாரவிதத்திலே பரிபூர்ணமாக அவகாஹித்து

தேவரீருடைய ஸ்வரூபரூபகுண விபூதிகளையெல்லாம் கபளீகரித்து விளங்காநின்றது என்கிறார்

இவ்வாழ்வார்க்கு ஆவியென்றும் வல்லினையென்றும் பர்யாயம் போலும். நைச்யாநுஸக்காக பரமகாஷ்யை  யிருக்கிறபடி

“*** என்ற அநுஸந்தாகம் முதிர்ந்தபடி’

தம்முடைய ஆவிக்கு வல்வினை என்று பெயரிட்டாற்போல பகவத் விஷயாநுரகத்திற்குக் கொழுந்து என்று திருநாமம் சாற்றினர்

என்ன தாவியென்னும் வல்வினையிலே கொழுந்து எழுந்ததானது நெருப்பிலே தாமரை பூத்ததுபோலும் என்ற

திருவுள்ளந்தோற்ற அருளிச் சொல்கிறபடி பாரீர்.

——————

இயக்கறாத பல் பிறப்பில் என்னை மாற்றி இன்று வந்து
துயக் கொண் மேக வண்ணன் நண்ணி என்னிலாய தன்னுளே
மயக்கினான் தன் மன்னு சோதி யாதலால் என்னாவி தான்
இயக்கொலா மறுத்தறாத வின்ப வீடு பெற்றதே -120-

பதவுரை

இயக்கறாத பல் பிறப்பில்
தொடர்ந்து வரும் பல பிறவிகளிலும்

என்னை மாற்றி இன்று வந்து
அடியேனை மாற்ற திரு உள்ளம் கொண்டு இங்கேயே எழுந்து அருளி

துயக் கொண் மேக வண்ணன் நண்ணி
உஜ்ஜீவித்து அருளிச் செய்வானாக காள மேக பெருமாள் நெருங்கி

என்னிலாய தன்னுளே
தன்னுள்ளே அவின்னாபூதமான என்னுள்ளே

மயக்கினான் தன் மன்னு சோதி
தனது நித்ய ஜோதிமயமான திவ்ய மங்கள விக்ரகத்தை சம்ஸ்லேஷிப்பித்தான்

யாதலால்-
இப்படி புரை யறக் கலந்தது அருளியதால்

என்னாவி தான் இயக்கொலா மறுத்த
எனது ஆத்ம வஸ்து ஒன்றோடு ஒன்றாக இணைந்து கிடைந்த அவித்யாதிகளை வேறு அறுத்து-

ஆராத வின்ப வீடு பெற்றதே
ஒரு நாளும் முடியாத இன்பமாகிய மோஷ சுகத்தை பெற்றது-

அந்தமில் பேரின்ப மான கைங்கர்ய சாம்ராஜ்யத்தை பெற்றத்தை அருளிச் செய்கிறார் –
பரகத ஸ்வீகாரம் பரிமளிக்க அருளுகிறார்

கீழே ஸ்வ கத ஸ்வீ காரம் -இதில் பர கத ஸ்வீ காரம் –
நித்ய ஜ்யோதிர் மயமான திவ்ய மங்கள விக்ரஹத்தை என்னுள்ளே வைத்து புரையறக் கலந்து
அவித்யாதிகளை வேர் அறுத்து-பிரதிபந்தகங்களை நிஸ் சேஷமாகப் போக்கி அருளி
அந்தமில் பேர் இன்பமான அனுபவ ஜனித ப்ரீதி காரித கைங்கர்யம் கொண்டு அருளுகிறானே –
என்று உபகார ஸ்ம்ருதியுடன் தலைக் கட்டி அருளுகிறார்

ஸ்வகதஸ்வீகாரம்போல் தோற்றும்படியன்றோ கீழ்ப்பாட்டில் அருளிச் செய்தார்;

அங்ஙனன்றிக்கே, பரகதஸ்வீகாரம் பரிமளிக்கப்பேசுகிறார்.

இதில் நிர்ஹேதுகமாகப் பெரிய பெருமாள் தம்முடைய திவ்யமங்கள விக்ரஹத்தை

என்னுள்ளே பிரியாதபடி வைத்தருளினபடியாலே ப்ரதிபந்தக ஸமூஹங்களை யெல்லாம் நிச்சேஷமாகப் போக்கி

அந்தமில் பேரின்பமான ஸகங்கர்ய ஸாம்ராஜ்யத்தைப் பெற்றோனென்று உபாகர ஸ்மருதியோடே தலைக்கட்டுகிறார்.

எனக்கு அந்தாதியாக நிகழ்ந்துவங்க பலவகைப் பிறவிகளைத் தவிர்த்தருள திருவுள்ளம்பற்றி

இன்று நிர்ஹேதுக க்ருபையினாலே நாளிருந்தவிடத்தே வந்து கிட்டித் தனக்கு ப்ரகாரபூசமான

என்னுடைய ஹ்ருதயத்திலே தனது ஐ“யோதிர்யமான திவ்யமங்கள விக்ரஹத்தைப் பிரிக்கவொண்ணாதபடி

எனக்கு ஒருக்ஷணகாலமும் செல்லாதபடி பண்ணியருளினபடியாலே

இவ்வாத்ம வஸ்துவானது ஒன்றோடொன்று பிணைந்துகிடந்த அவித்யாகர்மவாஸாநாருகி ப்ரக்ருதி

ஸ்ர்பந்தங்களையெல்லாம் முக்தியைப் பெற்றொழிந்ததென்றாயிற்று.

(மயக்கினான்) மயக்குத்ல் – அறிவுகெடுத்தலும் கலத்தலும்,

இங்கே, கலத்தல்

தன்மன்னுசோதி – “***“ (ஸுந்தரபாஹுதவம்) என்னும்படி விலக்ஷணமான திவ்யமங்கள விக்ரஹத்தை

ஜோதி என்றும் சோதி என்றும் சொல்லக்கடவது

“ஆதியஞ்சோதியுரு“ என்றாரே நம்மாழ்வாரும்.

——————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ உ வே P.B.A -ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருமழிசை பிரான் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

கடைந்த பாற்கடல் கிடந்து கால நேமியைக் கடிந்து
உடைந்த வாலி தந்தனுக்கு உதவ வந்தி ராமனாய்
மிடைந்த மேழ் மரங்களும் அடங்க வெய்து வேங்கடம்
அடைந்து மால பாதமே யடைந்து நாளும் உய்மினோ –81-

பதவுரை

கடைந்த பாற்கடல் கிடந்து கால நேமியைக் கடிந்து–கூர்ம அவதாரத்தில் கடையப் பெற்ற

உடைந்த வாலி தந்தனுக்கு உதவ வந்தி ராமனாய்–நடுங்கிக் கிடந்த சுக்ரீவனுக்கு

உடைந்த -தளர்ந்த -வாலிக்கும் சுக்ரீவனுக்கும் விசேஷணம் –

(உடைந்தவாலி தந்தனுக்கு.) ‘உடைந்த’ என்ற அடைமொழி வாலிக்கும் ஆகலாம்; வாலிதம்பிக்குமாகலாம்.

உடைதல்- தளர்வு.

வாலி, ‘நமக்குப் பகையான ஸுக்ரீவன் நாம் புகவொண்ணாதரிச்யமூகமலையிலே ஹனுமானைத் துணைகொண்டு வாழாநின்றான்;

எந்த ஸமயத்திலே நமக்கு என்ன தீங்கை விளைப்பானோ’ என்று உடைந்து கிடப்பவன்.

ஸுக்ரீவனுடைய உடைதல் சொல்ல வேண்டா. “வாலி தன்பினுக்கு” எனப் பாடமிருந்திருக்க மென்பர்.

—————————————————————–

எத்திறத்தும் ஒத்து நின்று உயர்ந்து உயர்ந்த பெற்றியோய்
முத்திறத்து மூரி நீர் அராவணைத் துயின்ற நின்
பத்து உறுத்த சிந்தையோடு நின்று பாசம் விட்டவர்க்கு
எத்திறத்தும் இன்பம் இங்கும் அங்கும் எங்கும் ஆகுமே –82-

பதவுரை

எத்திறத்தும் ஒத்து நின்று
எந்த ஜாதியில் பிறந்து இருந்தாலும் -சேதன அசேதனர்களுடன் ஒத்து இருந்து

பத்து உறுத்த சிந்தையோடு நின்று
பக்தி அழுந்தின நெஞ்சத்தோடு கூடி இருந்து

பாசம் விட்டவர்க்கு
விஷயாந்தர பற்றுக்களை விட்டவர்களுக்கு

எத்திறத்தும் -சர்வ பிரகாரங்களிலும்
இன்பம் இங்கும் அங்கும் எங்கும் ஆகுமே –
இவ்வுலகத்திலும் அவ்வுலகத்திலும் எவ்வுலகத்திலும் இன்பம் கிட்டும்

தேவ மனுஷ்ய ஜந்து ஸ்தாவர ஜாதியிலும் அவதார ஜாதியில் ஒத்து இருந்தாலும் குண பெருமையால் உணர்ந்தவன்

மூரிநீர் கடல் ஆற்று ஊற்று– மழை நீர் என்னவுமாம்

மூரி –பழையதாக என்றும் பெருமையாக என்றும் –

தேவஜாதியிலும் மநுஷ்யனாதியிலும் திர்யக்ஜாதியிலும் ஸ்தாவரஜாதியிலும் ஸஜாதீயனாய் அவதரித்து

தஜ்ஜாதியர்களை அந்தந்த ஜாதியாலே ஒருபுடையொத்திருந்தாலும் குணப்பெருமயாலுண்டான மேன்மையையுடையவனே!

திருப்பாற்கடலிலே திருவனந்தாழ்வான் மீது திருக்கண் வளர்ந்தருளாநின்ற உன்பக்கல் பக்திமிகுந்த மநோரதத்தோடே நின்று

விஷயாந்தரங்களில் பற்றை அறுத்துக்கொள்பவர்கட்கு

இம்மண்ணுலகத்திலும் வானுலகத்திலும் மற்றெவ்வுலகத்திலும் ஸர்வப்காரங்களாலும் ஆநந்தம்- நிரம்புமென்கிறார்.

முந்நிறத்து மூரிநீர், ஊற்றுநீர், மழைநீர் என்று மூன்றுவகைப்பட்ட நீரையுடையது கடல்.

“முந்நீர்’ என்னக்கடவதிறே.

மூரி- பழையதான; பெரிதான என்றுமாம்.

——————————————————

மட்டுலாவு தண் துழாய் அலங்கலாய் புலன் கழல்
விட்டு வீள்விலாத போகம் விண்ணில் நண்ணி ஏறினும்
எட்டினோடு இரண்டு எனும் கயிற்றினால் மனம் தனைக்
கட்டி வீடிலாது வைத்த காதல் இன்பமாகுமே –83-

பதவுரை

மட்டுலாவு –
தேன் நித்தியமாய் இருக்கும்

தண் துழாய் அலங்கலாய் புலன் கழல் விட்டு-
திருவடிகளை இந்த பூ உலகத்திலேயே அனுபவிப்பதை விட்டு

வீள்விலாத போகம் விண்ணில் நண்ணி ஏறினும்-அழிவில்லாத கைங்கர்யம் பரம பதத்திலே சென்று கிட்டினாலும்

எட்டினோடு இரண்டு எனும் கயிற்றினால் மனம் தனைக் கட்டி
பத்து என்ற பக்தி யாகிற பாசத்தால் மனசைக் கட்டுப் படுத்தி

வீடிலாது வைத்த காதல் இன்பமாகுமே –
விச்சேதம் இல்லாத அமைக்கப் பட்ட ப்ரேமையால் கிடக்கும் ஆனந்தத்துக்கு ஈடு இல்லை

பத்துடை அடியவர்க்கு எளியவன் போலே –பத்து -பக்தி –வைத்த காதலே இன்பம் பயக்கும்
வைத்த காதலே இன்பமாகும் -ப்ரேமம் ஒரு ஸூகத்துக்கு சாதனமாக இல்லாமல் ஸ்வதஸ் ஸூகமாகவே இருக்கும்

எட்டினோ டிரண்டெனுங் கயிற்றினால் – எட்டோடு இரண்டு சேர்ந்தால் பத்து;

இவ்விடத்தில் பத்து என்கிற எண் விலக்ஷிதமல்ல. ‘பத்துடைபடியவர்க்கெளியலன்” என்றபடி

பக்திக்கும் பத்து என்று பேருண்டாதலால் அப்பொருளே இங்கு விவக்ஷிதம்.

வைத்தகாதலின்பமாகுமே- வைத்தகாதலே இன்பமாகும் என்று அந்வயித்து,

உன் திருவடிகளில் வைக்கும் ப்ரேமமானது ஒரு ஸுகத்துக்கு ஸாதகனமாகையன்றிக்கே ஸ்வதன்ஸுகமாயிருக்கமென்றுமாம்.

அநுபவரசிகர்களான ஆழ்வார்கள் எம்பெருமானை யானையாகவே பல இடங்களில் பேசுவார்கள்.
யானைக்கும் எம்பெருமானுக்கும் பல விதங்களில் ஒத்த கருத்து நிலவும்

1.யானையை எத்தனை தடவை பார்த்தாலும் பார்க்கும் போதெல்லாம் அபூர்வ வஸ்து போலவே இருந்து பரமாநந்தம் பயக்கும்.
எம்பெருமானும் எப்பொழுதும் நாள், திங்கள், ஆண்டு ஊழி யூழி தோறும் அப்பொழுதைக்கு அப்பொழுது
என்னாராவமுதம் என்னும்படி யிருப்பான்.
2.யானையின் மீது ஏற வேண்டியவன் யானையின் காலைப் பற்றியே ஏறவேண்டும்.
எம்பெருமானிடம் சென்று சேர வேண்டியவுர்களும் அவனது திருவடியைப் பற்றியே சேர வேண்டும்.
3.யானை தன்னை கட்ட தானே கயிற்றை எடுத்துக் கொடுக்கும். எட்டினோடு இரண்டு எனும் கயிற்றினால் (திருச்சந்த விருத்தம்) என்கிறபடியே,
எம்பெருமானை கட்டுப் படுத்தும் பக்தியாகிற கயிற்றை அவன் தந்தருள்வான்.
4. யானையை நீராட்டினாலும் அடுத்த ஷணத்திலேயே அழுக்கோடு சேரும் எம்பெருமான் சுத்த ஸத்வ மயனாய் பரம பவித்ரனாய்
இருக்கச் செய்வதாயும் பொய் நின்ற ஞானமும் பொல்லா ஒழுக்கும் அழுக்குமுடைய நம் போல்வாரோடு
சேர திருவுள்ள மாயிருப்பான் வாத்ஸல்யத்தாலே.
5.யானையைப் பிடிக்க வேண்டில் பெண் யானையைக் கொண்டே பிடிக்க வேண்டும்
அதன் போன்றே பிராட்டியின் புருஷாகாரமின்றி எம்பிரான் வசப்படான் .
6.யானை பாகனுடைய அனுமதியின்றி தன்னிடம் வருபவர்களை தள்ளி விடும்.
எம்பெருமானும் “வேதம் வல்லார் துணைக் கொண்டு விண்ணோர் பெருமான் திருப் பாதம் பணிந்து” என்கிறபடியே
பாகவதர்களை முன்னிட்டு புகாதாரை அங்கீகரித்தருளான்.
7. யானையின் மொழி யானைப் பாகனுக்குத் தெரியும், எம்பெருமானின் மொழி திருக்கச்சி நம்பிகள் போல்வார்க்கே தெரியும்
(பேரருளானப் பெருமானோடே பேசுபவர் நம்பிகள்).
8. யானை உண்ணும் போது இறைக்கும் அரிசி பல கோடி நூறாயிரம் எறும்புகளுக்கு உணவாகும்
எம்பெருமான் அமுது செய்து சேஷித்த பிரசாதத்தாலே பல கோடி பக்த வர்கங்கள் உஜ்ஜீவிக்கக் காண்கிறோம்.
9.யானைக்கு கை நீளம் எம்பெருமானும் அலம் புரிந்த நெடுந்தடக்கையன் இறே
“நீண்ட அந்தக் கருமுகிலை யெம்மான் தன்னை.”(பெரிய திருமொழி 205-2)
10.யானை இறந்த பின்பும் உதவும் எம்பெருமானும் தீர்த்தம் பிரசாதித்துத் தன்னுடைய சோதிக்கு எழுந்தருளின பின்பும்
இதிகாச புராணங்கள் உணர்த்தி உதவுகின்றன.
11. யானை ஒரு கையே உள்ளது எம்பெருமானுக்கும் கொடுக்கும் கையொழிய கொள்ளும் கையில்லை
12. யானை பாகனுக்கு ஜீவனங்கள் சம்பாதித்துக் கொடுக்கும். எம்பெருமானும் அர்ச்சக பரிசாரகம் பிரக்குருதிகளுக்கு சம்பாத்யத்திற்கு வழி செய்கிறார்.
13. யானை மெல்ல அசைந்து அசைந்து செல்லும். எம்பெருமானும் உலா வரும் பொழுது அசைந்து அசைந்து வருவார்.
14. யானை சாதுவானது எம்பெருமானும் சாதுவானவரே

————————

பின் பிறக்க வைத்தனன் கொல் அன்றி நின்று தன் கழற்கு
அன்புறைக்க வைத்த நாள் அறிந்தனன் கொல் யாழியான்
தன் திறத்தோர் அன்பிலா வறிவிலாத நாயினேன்
என்திறத்தில் என் கொல் எம்பிரான் குறிப்பில் வைத்ததே -84-

பதவுரை

பின் பிறக்க வைத்தனன் கொல்
நான் இன்னும் பல பிறவிகள் எடுவிக்க திரு உள்ளமா

பின்பு இறக்க வைத்தனன் கொல்-இறப்பு -மறப்பு-அவனை மறந்து இருப்பதே ஆத்மாவுக்கு இறப்பு
தன் பக்கல் ஞானம் பிறந்த பின்பும் தன்னை மறக்கும் படி வைக்கிறானோ என்றுமாம்

அன்றி நின்று தன் கழற்கு அன்புறைக்க வைத்த நாள்-நிலைத்து நின்று-அறிந்தனன் கொல் யாழியான்
பரம பதத்தில் சென்று அனுபவிக்கும் நல்ல திரு உள்ளமா

தன் திறத்தோர் அன்பிலா வறிவிலாத நாயினேன்
தன் விஷயத்தில்

என் திறத்தில் என் கொல் எம்பிரான் குறிப்பில் வைத்ததே
அவன் திரு உள்ளம் உகப்பு தான் பரம பதம் அடைய உபாயம்

கீழ்ப்பாட்டிலே ப்ரஸ்தாவித்த பக்தியானது தம்மிடத்தில் இல்லாமையாலும்

தாம் ப்ரக்ருதி பரவசராயிருக்கக் காண்கையாலும்,

எம்பெருமான் கேட்பாரற்ற ஸ்வதந்தரனாகையாலும்-,

அவன் திருவுள்ளமுகந்தாலல்லது பேறு பெற முடியாதாகையாலும்

இக்காரணங்களையெல்லாம் கருதி

‘எம்பெருமான் என்னைத் தன் திருவடிகளிலே பரமபக்தனாம்படி பண்ணியருள நினைத்திருக்கிறானோ!

அன்றி நித்ய ஸம்ஸாரியாக்க நினைத்திருக்கிறானோ?

என் திறத்தில் என் நாதன் திருவுள்ளப்பற்றியிருப்பது என்னோ! என்கிறார்.

இந்த சரீரம் முடிந்தபின்பும் கூட இன்னும் சில சரீரங்களையும் நான்  கொள்ளும்படியாக நினைத்திருக்கிறானோ?

அன்றியே, தனது திருவடிகளில் இடையறாத அன்பை எனக்கு உறைக்க வைத்து

அத்திருவடிகளை  யநுபவிப்பேனாம்படி ஒரு நல்ல காலமுண்டாக நினைத்திருக்கிறானோ?

அவன் விஷயத்திலே அணுமாதரமும் அன்பில்லாத அஜ்ஞனும் நீசனுமாகிய என் விஷயத்திலே

எது செய்வதாகத் திருவுள்ளமோ தெரியவில்லையே! என்று அலமருகின்றார்.

“பின் பிறக்கவைத்தனன் கொல்” என்றவிடத்து, ‘பின்பு இறக்கவைத்தணன்’ கொல் என்றும் பிரிக்கலாம்;

இறப்பானது மறுப்பு; (எம்பெருமானை மறந்திருப்பதே ஆத்மாவுக்கு இறப்பு.)

தன் பக்கலிலே எனக்கு ஞானம் பிறந்த பின்பும் தன்னை மறக்கும்படியாக்கி வைக்கிறானோ? என்றவாறு.

————————————

நச்சராவணைக் கிடந்த நாத பாத போதினில்
வைத்த சிந்தை வாங்குவித்து நீங்குவிக்க நீயினம்
மெய்த்தன் வல்லை யாதலால் அறிந்தனன் நின் மாயமே
உய்த்து நின் மயக்கினில் மயக்கல் என்னை மாயனே –85-

பதவுரை

நச்சராவணைக் கிடந்த நாத
ஆஸ்ரித விரோதிகளின் மேலே விஷத்தை உமிழும் திரு வநந்த வாழ்வான் என்னும் சயனத்தில்
திருக் கண் வளரும் சர்வேஸ்வரனே

பாத போதினில் வைத்த சிந்தை
திருவடி தாமரைகளில் எப்போதும் வைத்து இருக்கும் மனசை
வாங்குவித்து-அதில் நின்றும் திருப்பி

நீங்குவிக்க நீயினம்-வேறு விஷயத்தில் போக்க -ஸ்வ தந்த்ரனான நீ இன்னம்

மெய்த்தன் வல்லை யாதலால் அறிந்தனன் நின் மாயமே
மெய்யாகவே சமர்த்தன் என்பதை அறிந்தனன்

உய்த்து நின் மயக்கினில் மயக்கல் என்னை மாயனே
அடியேனை ப்ராக்ருத பாசங்களில் மாய்க்க வேண்டாம் என்கிறார்

உனது ஸ்வா தந்த்ர்யத்தால் என்னை சம்சார படு குழியில் தள்ளாமல் கிருபை பண்ணி அருள வேணும் என்கிறார் –

அடியேன் விஷயத்திலே எம்பெருமான் திருவுள்ளம் எப்படிப்பட்டதோ வென்று ஸந்தேஹித்தார் கீழ்ப்பாட்டில்;

என்னை உன் ஸ்வாதந்திரியத்தினால் ஸம்ஸாரப்படுகுழியிலே இன்னமும் தள்ளாமல்

கிருபைபண்ணி யருளவேணுமென்று இரக்கிறார். இப்பாட்டில்

——————————

சாடு சாடு பாதனே சலங்கலந்த பொய்கை வாய்
ஆடரவின் வன் பிடர் நடம் பயின்ற நாதனே
கோடு நீடு கைய செய்ய பாத நாளும் உள்ளினால்
வீடனாக மெய் செயாத வண்ணம் என் கொல் கண்ணனே –86-

பதவுரை

சாடு சாடு பாதனே
சகடாசுரனை உதைத்து ஒழித்த திருவடிகளை உடையவனே

சலங்கலந்த பொய்கை வாய்
விஷமமாகவே இருந்த அத்துடன் சிறிது தண்ணீரும் கலந்த மடுவில்

ஆடரவின் வன் பிடர் நடம் பயின்ற நாதனே
செருக்கினால் படம் எடுத்து ஆடும் காளிங்கனின் வலிய பிடரியில் நர்த்தனம் செய்த ஸ்வாமியே

கோடு நீடு கைய
பாஞ்ச ஜன்யம் நீங்காது வைத்து இருக்கும் திருக் கையின் கண்ணபிரான்

செய்ய பாத நாளும் உள்ளினால்
த்யானம் பண்ணிக் கொண்டு இருந்தால்

வீடனாக மெய் செயாத வண்ணம் என் கொல் கண்ணனே
மெய்யாகவே அடியேனை முக்தன் ஆக்காதது ஏனோ-

விரோதி போக்கி அருளும் சமர்த்தன் நீ எனது விரோதிகளை நிவர்த்தித்து அருள வேண்டாவோ என்கிறார்-

எம்பெருமான் விரோதிநிரஸநத்தில் ஸமர்த்தன் என்னுமிடத்தை நிரூபித்துக் கொண்டு

இப்படி ஸமர்த்தனான நீ என் விரோதியை மாத்திரம் நிவர்த்திப்பியாமல் உபேக்ஷை பண்ணுவது தகுதியோவென்கிறார்.

சலம் கலந்த பொய்கை = அப்பொய்கையிலே விஷமே விஞ்சினதென்றும் அத்தோடு கூட ஜலமும் சிறிது சேர்ந்திருக்குமென்றும் உணர்க.

வீடன் = வீட்டையந்தவன், முக்தன்.

—————————

நெற்றி பெற்ற கண்ணன் விண்ணின் நாதனோடு போதின் மேல்
நல் தவத்த நாதனோடு மற்றும் உள்ள வானவர்
கற்ற பெற்றியால் வணங்கு பாத நாத வேத நின்
பற்று அலால் ஓர் பற்று மற்ற துற்றிலேன் உரைக்கிலே –87-

பதவுரை

நெற்றி பெற்ற கண்ணன்
நெற்றிக் கண் உள்ள சிவன்

விண்ணின் நாதனோடு போதின் மேல் நல் தவத்த நாதனோடு
இந்த்ரன் பிரமன்

மற்றும் உள்ள வானவர் கற்ற பெற்றியால் –
தங்கள் தாங்கள் அப்யசித்த முறைப்படி

வணங்கு பாத நாத-

வேத-வேதத்தில் சொல்லப் பட்டவனே

நின் பற்று அலால் ஓர் பற்று மற்ற துற்றிலேன் உரைக்கிலே –
எனது அத்யவசாயத்தைச் சொல்லப் புகுந்தால் -உன்னையே பற்றி இருப்பேன் –
வேறு புகலிடம் நெஞ்சாலும் நினைக்க மாட்டேன்

களைவாய் துன்பம் களையாது ஒழிவாய் களை கண் மற்றிலேன் -போல
தங்களன்பார தமது சொல் வலத்தால் தலைத் தலை சிறந்து பூசிப்ப -திருவாய்-போலே
தேவர்கள் எல்லோரும் இவன் திருக்கை எதிர் பார்த்து இருக்கிறார்கள்-

முக்கண்ணன் முதலிய தேவதைகளுங்கூடத் தங்களுடைய அபீஷ்ட ஸித்திக்கு

தேவரீருடைய கையையே எதிர்பார்த்திருக்கறார்களாகையாலே

அடியேனுக்கும் தேவரீரொழிய வேறு புகலில்லையனென்று தம்முடைய அநந்யயதித்வத்தை விளம்புகிறார்.

நெற்றிக்கண்ணனான சிவனென்ன, ஸ்வர்க்கத்துக்கு நிர்வாஹகனான இந்திரனென்ன,

திருநாபிக்கமலத்திலே பிறந்து மஹாபஸ்வியான பிரமனென்ன இவர்களும்

மற்றுமுள்ள பற்பல தேவதைகளும் தங்கள் தங்களறிவுக்குத் தகுதியானத் திருவடி பணியப்பெற்றவனே!

உலகங்கட்கெல்லாம் தனி நாயகனான வேதங்களில் பிரதிபாதிக்கப்பட்டுள்ளவனே!

“களைவாய் துன்பங் களையாதெழிவாய் களை கண்மற்றிலேன்” என்றாற்போல

உன்னையே சரணமாகப் பற்றியிருக்குமதொழிவாய்

களை கண் மற்றிலேன்” என்றாற்போல உன்னையே சரணமாகப் பற்றியிருக்குமதொழிய

வேறொரு சரணமும் அடியேனுடைய நெஞ்சினால் கொள்ளப்படவில்லை யென்கிறார்.

இரண்டாமடியில் ‘நற்றவத்து” என்றும் “நற்றவத்த” என்றும் பாடபேதங்களுண்டு.

“கற்ற பெற்றியால்” என்றவிடத்து

“தங்களன்பாரத் தமதுசொல் வலத்தால் தலைத்தலைச் சிறந்து பூசிப்ப” என்று திருவாய்மொழி நினைக்கத்தக்கது.

—————————

வெள்ளை வேலை வெற்பு நாட்டி வெள் எயிற்று அரவு அளாய்
அள்ளலாய் கடைந்த வன்று அருவரைக்கு ஓர் ஆமையாய்
உள்ள நோய்கள் தீர் மருந்து வானவர்க்கு அளித்த எம்
வள்ளலாரை யன்றி மற்று ஓர் தெய்வம் நான் மதிப்பேனே –88-

பதவுரை

வெள்ளை வேலை
வெண்மையான கடலான திருப் பாற் கடலில்

வெற்பு நாட்டி
மந்தர மலையை நாட்டி

வெள் எயிற்று அரவு அளாய்
வெளுத்த பற்களை உடைய வாசுகி நாகத்தை கயிறாக சுற்றி

அள்ளலாய்
அலைகள் செறியும்படி

கடைந்த வன்று அருவரைக்கு
தாங்க முடியாத அந்த மலைக்கு–ஓர் ஆமையாய்

உள்ள நோய்கள் தீர் மருந்து வானவர்க்கு அளித்த எம் வள்ளலாரை யன்றி
மற்று ஓர் தெய்வம் நான் மதிப்பேனே-

வெளுத்தகடலிலே மந்தரமலையை மத்தாகநாட்டி வெளுத்த பற்களையுடைய

வாஸுகியென்னும் நாகத்தைக் கடை கயிறாக அதிலேற்றி

அந்த மாகடலை “கடல்மாறு சுழன்றழைக்கின்ற வொலி” என்னும்படியே

திசைகள் எதிரேவந்து செறியும்படியாகக் கடைந்தருளின காலத்து

அம்மலை ஆழந்துபோகாமல் தன் முதுகிலே நின்று சுழலும்படி கூர்மரூபியாய்த் தாங்கிக் கிடந்து,

தேவதைகட்கு ஏற்பட்டிருந்த துன்பங்களெல்லாம் தீரும்படியான மருந்தாகிய அம்ருதத்தை அவர்கட்கு எடுத்தருளி

பரமோதானான பரமபுருஷனையன்றி வேறொரு தெய்வத்தை ஆச்ரயபணீயமாக நினைப்பனோ நான் என்கிறார்.

——————————————

பார் மிகுத்த பாரம் முன் ஒழிச்சுவான் அருச்சுனன்
தேர் மிகுத்து மாயமாக்கி நின்று கொன்று வென்றி சேர்
மாரதர்க்கு வான் கொடுத்து வையம் ஐவர் பாலதாம்
சீர் மிகுத்த நின் அலால் ஓர் தெய்வம் நான் மதிப்பனே –89-

பதவுரை

பார் மிகுத்த பாரம் முன்
முன் ஒரு காலத்தில் பூமியில் பாரமாக இருந்த துஷ்ட வர்க்கத்தை

ஒழிச்சுவான் அருச்சுனன் தேர் மிகுத்து மாயமாக்கி நின்று கொன்று
பகலை இரவாக்கியும் போன்ற பல மாயங்களைச் செய்து எதிரிகளைக் கொன்று

வென்றி சேர் மாரதர்க்கு வான் கொடுத்து
வெற்றி பெறுவதற்காக நினைத்து இருந்த மகா ரதர்களான துரியோதானாதிகளை வீர ஸ்வர்க்கம் அனுப்பி

வையம் ஐவர் பாலதாம்
பூ மண்டலத்தை பஞ்ச பாண்டவர்களுக்கு ஆக்குவித்து அருளி

சீர் மிகுத்த நின் அலால் ஓர் தெய்வம் நான் மதிப்பனே

அதி ரதர் -1-1000
மகா ரதர் -1- பல 1000
சம ரதர் -1-1-
அர்த்தரர் -1-தோற்று -இப்படி ரதர்கள் -நான்கு வகைகள் உண்டே

(மாரதர்க்கு.) அதிரதர், மஹாரதர் , ஸமரதர், அர்த்தரதர் எனத் தேர்வீரர் நால்வகைப்படுவர்;

அஸஹாயராய்த் தாம் ஒரு தேரின் மேலிருந்து தமது ரதகஜ துரகபதாதிகளுக்கு அழிவுவராமல் காத்துக்கொண்டு

பல்லாயிரம் தேர் வீரர்களோடு பொருது வெல்லும் வல்லமையுள்ளார் அதிரதர் என்றும்,

கீழ்சொன்னபடியே தாமிருந்து பதினோராயிரம் தேர்வீரரோடு பொருபவர் மஹாதரர் என்றும்,

ஒரு தேர்வீரரோடு தாமுமொருவராய் நின்று எதிர்க்கவல்லவர் ஸமரதர் என்றும்,

அங்ஙனமே பொருது தம் தேர் முதலியவற்றை இழந்துவிடுபவர் அர்த்தரதர் என்றும் சொல்லப்படுவர்.

இப்பாட்டில் மாரதர் என்றது மஹாரதர் என்றபடி,

போர்க்களத்திலே மடிந்த வீரர்கட்கு ஸ்வர்க்கம் கிடைப்பதாக சாஸ்திரம் கூறுவது பற்றி “மாரதர்க்கு வான் கொடுத்து” என்றார்.

தோற்றொழிந்த மாரதர்கட்கு வென்றிசேர் என்ற அடைமொழி தருமோவெனின்;

ஐயம் பெறுதற்கு யோக்யதையுடையவர்கள் என்று பொருளேயல்லது வெற்றிபெற்றவர்களென்று பொருளல்ல;

ஆகவே,வென்றிசேர்- ஐயமுண்டாவதாக நினைத்திருந்து- என்றதாயிற்று.

—————————

குலங்களாய ஈரிரண்டில் ஒன்றிலும் பிறந்திலேன்
நலங்களாய நற் கலைகள் நாலிலும் நவின்றிலேன் –நாவிலும் என்றும் பட பேதம் -இங்கே
புலன்கள் ஐந்தும் வென்றிலேன் பொறியிலேன் புனித நின்
இலங்கு பாதம் அன்றி மற்றோர் பற்றிலேன் எம் ஈசனே –90-

பதவுரை

குலங்களாய ஈரிரண்டில் ஒன்றிலும் பிறந்திலேன்
நான்கு வர்ணங்களில் ஒன்றிலும் பிறந்திலேன்

நலங்களாய நற் கலைகள் நாலிலும் நவின்றிலேன் —
நான்கு வேதங்களையும் நவின்றிலேன்
நாவிலும் என்றும் பட பேதம் -இங்கே

புலன்கள் ஐந்தும் வென்றிலேன் பொறியிலேன்
சப்தாதி விஷயங்களிலே அகப்பட்டு இருக்கிறேன்

புனித நின் இலங்கு பாதம் அன்றி மற்றோர் பற்றிலேன் எம் ஈசனே –
இலங்கு ஒளி மிக்க

முன் பாசுரத்தில் அநந்ய கதித்வம் சொல்லி இதில் ஆகிஞ்சன்யம் அருளுகிறார்

உபாயமும் உபேயமும் அவன் திருவடிகள் தான் என்கிறார் –

அநந்ய கதித்வமும் ஆகிஞ்சன்யமும் சொல்லி உபாயாந்தரங்கள் அனுஷ்ட்டிக்க அயோக்யனாய் இருந்து
உன் திருவடிகளே உபாயம் என்கிற அத்யாவசாயம் மாத்திரம் குறைவற்று இரா நின்றேன் என்கிறார் –

கீழ்ப்பாட்டுக்களில், தாம் வேறுகதியற்றவர் என்னுமிடத்தை வெளியிட்டதுபோல

இப்பாட்டில் வேறு உபாயமொன்றுமில்லாகையை வெளியிட்டருள்கிறார்.

ஆகிஞ்சந்யமும் அநந்யகதித்வமுமாக இரண்டு முண்டாக வேணுமே;

அவற்றுள் அநந்யகதித்வ முண்டானமை கீழே சொல்லிற்றாயிற்று.

ஆகிஞ்சந்யஞ் சொல்லுகிறது இதில்.

ஆக இரண்டாலும். உபாயமும் உபேயமும் எம்பெருமானே என்றதாகிறது.

ப்ரஹ்ம க்ஷத்ரிய வைச்ய சூத்ரரூபமான நான்கு வருணங்களுள் ஒரு வருணத்திலும் ஜகிக்கப் பெற்றிலேன்;

சேதநர்களுடைய அதிகாரங்கட்கும் குணங்கட்கும் தக்கபடி ப்ரியஹிதங்களை விதிக்கும்

விலக்ஷணமான சாஸ்த்ரங்களையும் அதிகரிக்கப் பெற்றிலேன்;

இந்திரியங்கள் என்னைத் தம் வசமாகப் பிடித்திழுத்துக் கொண்டுபோக

நான் அவையிட்ட வழக்காய்த் திரிந்தொழிந்தேனே யொழிய

அவற்றிலே ஓர் இந்திரியத்தையும் சிக்ஷிக்க ஸமர்த்தனாகப்பெற்றிலேன்;

ஆகவே சப்தாதி விஷயப்ரவணனாய்ப் போந்தேன்;

ஆகையாலே ஒருவித உபாயமும் அநுஷ்டிக்கைக்கு அயோக்யனாயிருந்தேனெனும்

“உன் திருவடிகளே உபாயம்” என்ற அத்யவஸாயம் மாத்திரம் குறைய்றறரா நின்றது என்கிறார்.

————————————

பண்ணுலாவு மென் மொழி படைத்தடம் காணாள் பொருட்டு
எண்ணிலா வரக்கரை நெருப்பினால் நெருக்கினாய்
கண்ணலாலோர் கண்ணிலேன் கலந்த சுற்றம் மற்றிலேன்
எண்ணிலாத மாய நின்னை என்னுள் நீக்கல் என்றுமே -91-

பதவுரை

பண்ணுலாவு மென் மொழி
ராகங்கள் -குறிஞ்சி காந்தாரம் காமாரம் விளங்கும் இனிய பேட்சு உடையவள்

படைத்தடம் காணாள் பொருட்டு
வாள் போன்ற பெரிய கண் உடைய பிராட்டியின் பொருட்டு

எண்ணிலா வரக்கரை நெருப்பினால் நெருக்கினாய்
அம்புகளின் தீயால் தொலைத்து அருளினாய்

கண்ணலாலோர் கண்ணிலேன்
நீயே தான் நிர்வாஹகன் -வேறு நிர்வாஹகன் யாரும் இல்லை

கலந்த சுற்றம் மற்றிலேன்
நெஞ்சு பொருந்தின சுற்றம் வேறு இல்லை

எண்ணிலாத மாய நின்னை என்னுள் நீக்கல் என்றுமே
அநந்தமான ஆச்சர்ய சக்தி உடையவனே உன்னை எக்காலத்திலும் என்னை விட்டுப் பிரிக்கக் கூடாது -என்கிறார் –

——————————

விடைக்குலங்கள் ஏழு அடர்த்து வென்றி வேற் கண் மாதரார்
கடிக்கலந்த தோள் புணர்ந்த காலி யாயா வேலை நீர்
படைத்து அடைத்து அதில் கிடந்து முன் கடைந்த நின் தனக்கு
அடைக்கலம் புகுந்த என்னை யஞ்சல் என்ன வேண்டுமே –-92-

பதவுரை

விடைக்குலங்கள் ஏழு அடர்த்து
ஏழு ரிஷபங்களையும் கொழுப்பை அடக்கி

வென்றி வேற் கண் மாதரார்
ஜெயசீலமான வேல் போன்ற கண்கள் உடைய நப்பின்னை பிராட்டி உடைய

கடிக் கலந்த தோள் புணர்ந்த
பரிமளம் மிக்க தோள்களுடன் சம்ஸ்லேஷித்த

காலி யாயா
கோபால கிருஷ்ணனாக

வேலை நீர் படைத்து
ஜல தத்வமான கடலை சிருஷ்டித்து

அடைத்து
ஸ்ரீ ராமாவதாரத்திலே அணை கட்டி அடைத்து

அதில் கிடந்து
தங்கள் ஆபத்தை சொல்லி முறை இட ஹேது வாக அதிலே பள்ளி கொண்டு அருளி
முன் கடைந்த நின் தனக்கு அடைக்கலம் புகுந்த என்னை யஞ்சல் என்ன வேண்டுமே

எனக்கும் மாஸுசா என்று அருளிச் செய்ய வேணும்-

ஸ்ரீவிபீஷணாழ்வானுக்கு அபயப்ரதாநம் செய்தருளினாற் போலவும்

அர்ஜுநனை நோக்கி “மாசுச:” என்றாற்போலவும்

அடியேனை நோக்கி அஞ்சேல் என்றருளிச் செய்யவேணும் பிரானே! என்கிறார்.

“முன்கடைந்த நின்றனக்கு” என்றும் பாடமுண்டு.

அஞ்சல்- எதிர்மறை வினைமுற்று.

—————————

சுரும்பு அரங்கு தண் துழாய் அலர்ந்த பாதமே
விரும்பி நின்று இறைஞ்சுவேற்கு இரங்கு அரங்க வாணனே
கரும்பு இருந்த கட்டியே கடல் கிடந்த கண்ணனே
இரும்பு அரங்க வெஞ்சரம் துரந்த வில்லி ராமனே-93-

பதவுரை

சுரும்பு அரங்கு தண் துழாய் அலர்ந்த பாதமே
வண்டுகள் படிந்த குளிர்ந்த திரு துழாய்

துகைத்து அலர்ந்த பாதமாய் –
நெருங்கி விகசிக்க பெற்ற உனது திருவடிகளையே

விரும்பி நின்று இறைஞ்சுவேற்கு இரங்கு அரங்க வாணனே -கரும்பு இருந்த கட்டியே -கடல் கிடந்த கண்ணனே-
இரும்பு அரங்க வெஞ்சரம் துரந்த வில்லி ராமனே
இரும்பு போன்ற ராஷச சரீரங்கள் அழியும் படி
அஞ்சேல் என்று மட்டும் அருளினால் போராது-உனது திருவடியில் நித்ய கைங்கர்யம் பண்ணும் அனுபவம்
தந்து அருள வேண்டும் என்கிறார்-

கீழ்ப்பாட்டில் “அஞ்சலென்னவேண்டுமே” என்று அபயப்ரதாநமாத்ரத்தை வேண்டினாயினும்

அவ்வளவினால் த்ருப்திபெறக் கூடியவரல்லரே;

பெரியபெருமாள் திருவடிகளிலே நித்யாநுபவம் அபேக்ஷிதமாயிருக்குமே;

அவ்வநுபவம் வாய்க்குமாறு கிருபை செய்தருளவேணுமென்கிறார் இதில்.

“நான்காமடியில், இரும்பு போல் வலியநெஞ்சினரான அரக்காக என்ன வேண்டு மிடத்து

இரும்பு என்று அபேதமாகச் சொன்னது ரூபகாதிரயோக்தியாம்.

அரங்குதல்- (இங்கு) அழிதல்.

———————

ஊனின் மேய வாவி நீ உறக்கமோடு உணர்ச்சி நீ
ஆனில் மேய ஐந்தும் நீ யவற்றின் நின்ற தூய்மை நீ
வானினொடு மண்ணும் நீ வளம் கடல் பயனும் நீ
யானும் நீ யதன்றி எம்பிரானும் நீ யிராமனே –94-

பதவுரை

ஊனின் மேய வாவி நீ-
சரீரத்தில் உள்ள பிராணன் நீ இட்ட வழக்கு

உறக்கமோடு உணர்ச்சி நீ
ஜ்ஞானமும் அஜ்ஞ்ஞானமும் நீ இட்ட வழக்கு

ஆனில் மேய ஐந்தும் நீ
பசுவின் பஞ்ச கவ்யமும் நீ

யவற்றின் நின்ற தூய்மை நீ வானினொடு மண்ணும் நீ வளம் கடல் பயனும் நீ யானும் நீ யதன்றி எம்பிரானும் நீ யிராமனே
அவன் சர்வ பிரகாரி -கடல் அமுதம் தேவர்களுக்கு தந்தது போலே ரத்னம் போன்றவற்றை ஐஸ்வர் யார்த்திகளுக்கும் தருகிறாய்

வானினொடு மண்ணும் நீ -என்றது –
ஆகாசத்தில் பல பல தேவதைகள் ஏங்குவதும் நீரிலே கரையாமல் பூ லோகம் இருப்பதும் உன்னாலே தான்

யானும் நீ என்றது –
எனக்கு உன் பக்கல் ருசி பிறவாத காலத்திலும் எனக்கு நல்ல மதி அளித்து ருசியை பெருக்கினதும் நீ தான் என்கிறார்

எம்பெருமான் ஸர்வப்ரகாரி என்னுமிடத்தை யருளிச்செய்கிறார்.

உறக்கமோடு உணர்ச்சி நீ = தமோகுணத்தின் காரியமான உறக்கமும்

ஸத்வகுணத்தின் காரியமான புத்திய விகாஸமும் நீயிட்ட வழக்கு;

சிலர் விஷயாந்தா ப்ரவணராய் அறிவுகேடராய்க் கிடப்பதும்,

சிலர் உன்பாதமே பரவிப்பணிந்து கிடப்பதுமெல்லாம் நீ. ஸங்கல்பிக்கும் வகைகளேயா மென்றவாறு.

வளங்கடற்பயனும்நீ = சிறந்த கடலிலுள்ள பயன்- அம்ருதம் ரத்னம் முதலியவை; அவையும் உன் ஸங்கல்பாதீநமென்றபடி,

பிரயோஜநாந்தா, பரர்களான தேவர்களுக்குக் கடலினின்றும் அமுதமாகிற பிரயோஜநரந்தரத்தை யெடுத்துக் கொடுத்தருளினதுபோல்

மற்றுள்ள பிரயோஜநாந்தர பரர்கட்கும் நீயே அப்பிரயோஜகங்களை அளிக்கவல்லை என்பது உட்கருத்தாம்.

(ஆனின்மேய இத்யாதி.) சுத்தியை வினைக்கக்கூடிய பதார்த்தங்களுள் முதன்மையாகக் கூறப்படுகிற பஞ்சகவ்யமும்,

அவற்றிலுண்டான பரிசுத்தியும் உனது ஸங்கல்பத்தினாலாயது.

ஊனின்மேய ஆலிநீ என்றது – சரீரம் நின்றிருப்பதும் நசித்துப் போவதும் உன்னுடைய இச்சா தீநமென்றபடி.

வானினோடு மண்ணும் நீ என்றது- ஆலம்பநமற்ற ஆகாசத்திலே பலபல தேவதைகள் ஸஞ்சரிக்கிறதும்,

நீரிலேகிடக்கிற பூமியானது கரையாமல் ஸகலத்துக்கும் ஆதாரமாயிருப்பதும் உன்னாலே என்றபடி,

யானும் நீ என்றது- எனக்கு உன்பக்கல் ருசி பிறவாதகாலத்திலும் எனக்கு நல்லமதியை யளித்து ருசியைப் பெருக்கினதும் நீயென்றபடி.

———————

அடக்கரும் புலன்கள் ஐந்தும் அடக்கி யாசையாம் யவை
துடக்கு அறுத்து வந்து நின் தொழில் கண் நின்ற வென்னை நீ
விடக்கருதி மெய் செயாதே மிக்கோர் யாசை யாக்கிலும்
கடல் கிடந்த நின்னலாலோர் கண் இலேன் எம் அண்ணலே -95-

பதவுரை

என்னை நெகிழ்கிலும் என்னுடைய நல் நெஞ்சம் தன்னை அகல்விக்க தானும் இங்கிலன் போலே
நீ எது செய்தாலும்-ஒரு கால் கை விட்டாலும் – என் மனம் உன்னை விட்டு போகாது

மெய் செயாது -என்னை உஜ்ஜீவிப்பிக்க திரு உள்ளம் பற்றி தொடங்கின கிருஷிகளை
மெய்யாகத் தலைக் காட்டாமல் -என்கை-

புறப்பண்டான விஷயங்களில் விருப்பத்தை விலக்கி உன்னளவில் அபிநிவேசத்தைப் பிறப்பித்து

கைங்கர்யத்தைப் பிரார்த்திக்கும்படி அடியேனை இவ்வளவு நல்ல நிலைமைக்குக் கொண்டு வந்த நீ

தானே என்னை உபேக்ஷித்து விஷயாந்தர ப்ரவணானகக் கெட்டுப்போகும்படி ஒருகால் கைவிட்டபோதிலும்

உன்னையொழிய வேறொரு கதி இல்லை யெனக்கு என்று தம்முடைய அத்யவ ஸாயத்தை அருளிச்செய்கிறார்.

ஆசார்யனுடைய நல்ல உபதேசங்களைக்கொண்டும் சாஸ்த்ர பரிசயத்தைக் கொண்டும்

இந்திரியங்களை அடக்கப்பார்த்தால் அடக்கமுடியாத இவ்விந்திரியங்களை

உன் திவ்யமங்கள விக்ரஹவலக்ஷண்யத்தைக் காட்டி ஈடுபடுத்தி விஷயாந்தாங்களில் போகாதபடி தகைந்து

புருஷார்த்தங்களின் மேலெல்லையாகிய கைங்கர்ய ப்ரார்த்தனையிலேயே நிலைநிற்கும்படி

உன் திருவருளுக்குப் பாத்திரமாøகி நின்ற என்னை நீ உபேக்ஷிப்பதாகத் திருவுள்ளம்பற்றி

எனது உஜ்ஜீவ நக்குஷியை முட்டமுடியா நடத்தாமல் இன்னும் விஷயாந்தரங்களிலேயே ருசியைப் பிறப்பித்து

உன்னைவிட்டு நீங்கும்படி நீ செய்தாயாகிலும் என் மனம் உன்னைவிட்டு நீங்காது என்றவாறு.

“என்னை நெகிழ்க்கிலும் என்னுடை நன்னெஞ்சந்தன்னை அகல்விக்க தானுங் கில்லாணினி” என்ற நம்மாழ்வாரைப்போல அருளிச் செய்கிறபடி.

மெய்செயாது- என்னை உஜ்ஜிவிப்பிக்க வேணுமென்ற திருவுள்ளத்துடன் தொடங்கின க்ருஷிகளை மெய்யாகத் தலைகாட்டாமல் என்கை.

——————

வரம்பிலாத மாயமாயா வையம் ஏழும் மெய்ம்மையே
வரம்பிலூழி யேத்திலும் வரம்பிலாத கீர்த்தியாய்
வரம்பிலாத பல் பிறப்பு அறுத்து வந்து நின் கழல்
பொருந்துமாறு திருந்த நீ வரம் செய் புண்டரீகனே–96-

பதவுரை

வரம்பிலாத மாயமாயா வையம் ஏழும் மெய்ம்மையே வரம்பிலூழி யேத்திலும்
பல பல கல்பங்கள் ஸ்தோத்ரம் பண்ணினாலும்

வரம்பிலாத கீர்த்தியாய்
எல்லை காண முடியாத புகழ் உடையோனாய்

வரம்பிலாத பல் பிறப்பு அறுத்து வந்து நின் கழல் பொருந்துமாறு
உனது திருவடிகள் கிட்டி அவற்றிலே சக்தனாய் இருக்கும் படி

திருந்த நீ வரம் செய் புண்டரீகனே
தம்முடைய பிராப்யத்தை ஸ்பஷ்டமாக பிரார்த்திக்கிறார்-

அஞ்சல் என்ன வேண்டுமே -இரங்கு அரங்க வாணனே-என்று பொதுப்பட அருளிச் செய்ததை
விவரியா நின்று கொண்டு
சம்சாரத்தை வேர் அறுத்து உன் திருவடிகளில் பொருந்தும்படி அனுக்ரஹம் பண்ணி அருள வேணும் –
என்று ப்ராப்ய நிஷ்கர்ஷம் இதில் –

“அஞ்சலென்னவேண்டுமே” என்றும்

“இரங்கு அரங்கவாணனே!” என்றும் பொதுப்பட அருளிச்செய்ததை விவரியாநின்றுகொண்டு,

“ஸம்ஸாரத்தை வேரறுத்து உன் திருவடிகளிலே பொருந்தும்படியாக அநுக்ரஹம் பண்ணியருளவேணும்” என்று

தம்முடைய ப்ராப்யத்தை ஸ்பஷ்டமாகப் பிரார்த்திக்கிறார்.

———————

வெய்ய வாழி சங்கு தண்டு வில்லும் வாளும் ஏந்து சீர்க்
கைய ! செய்ய போதில் மாது சேரு மார்பா !நாதனே !
ஐயிலாய வாக்கை நோய் அறுத்து வந்து நின்னடைந்து
உய்வதோர் உபாயம் நீ எனக்கு நல்க வேண்டுமே -97-

பதவுரை

ஐயிலாய வாக்கை நோய்-ஸ்லேஷ்யம் முதலியவற்றுக்கு இருப்பிடமாகிய சரீரம் என்கிற வியாதியை

——————————

மறம் துறந்து வஞ்சம் மாற்றி ஐம் புலன்கள் ஆசையும்
துறந்து நின் கண் ஆசையே தொடர்ந்து நின்ற நாயினேன்
பிறந்து இறந்து பேர் இடர் சுழிக் கண் நின்று நீங்குமா
மறந்திடாது மற்று எனக்கு மாய நல்க வேண்டுமே -98-

பதவுரை

மறம் துறந்து -கோபத்தை ஒழித்து

நீங்குமா– நீங்குமா ஆ -வழியையும்

நீங்கும் ஆ மற்று–நீங்கும் பிரகாரத்தையும் அதற்கு மேற்பட்ட பரம ஆனந்தம் அடையும் பிரகாரத்தையும்
இரண்டையும் மறந்திடாது எனக்கு மாய நல்க வேண்டுமே-

பிறர்க்கு ஒரு ஏற்றமிருந்தால் அதனை பொறுக்கமாட்டாமையும்

பிறர்க்குத் தீங்கு விளைவிப்பதையே சிந்திக்கையும் மறம் எனப்படும்.

அதனை யொழித்து, வஞ்கமாவது- அநுகூலன் போலத் தோற்றி முடிவில் பிரதிகூலனாய் நிற்றல்;

அதனையும் தொலைத்து, இந்திரியங்களுக்கு விஷயாந்தரங்களிலுண்டான ஆசையையும் அகற்றி

உன்பக்கல் ஆசையே மேன்மேலும் தொடர்ந்து பெரும்படியான நிலைமையிலேயே நின்ற அடியேன்,

பிறப்பதும் இறப்பதுமான மஹா துக்கசக்கரத்தில் நின்றும் நீங்கும் விதத்தையும்

அதற்குப் பிறகு ப்ராப்தமாகக் கூடிய பரமாநந்த ஸாம்ராஜ்யத்தையும் நீயே தந்தருளவேணும்.

மற்று என்பதை அசைச்சொல்லாகக் கொண்டு,

பேரிடர் சுழிக்கணின்று நீங்குதலை மாத்திரமே பிரார்த்திக்கின்றா ரென்னவுமாம்.

—————————————

காட்டி நான் செய் வல் வினைப் பயன்தனால் மனம் தனை
நாட்டி வைத்து நல்ல வல்ல செய்ய எண்ணினார் எனக்
கேட்டதன்றி என்னதாவி பின்னை கேள்வ நின்னொடும்
பூட்டி வைத்த வென்னை நின்னுள் நீக்கல் பூவை வண்ணனே -99-

பதவுரை

காட்டி நான் செய் வல் வினை-
நான் செய்யும் பெரிய பாபங்களை எனக்கு நினைவு படுத்தி

பயன்தனால் மனம் தனை நாட்டி வைத்து
அந்த பாபங்களின் பயன்களை அனுபவிப்பதில் மனசை செலுத்தி
நல்ல வல்ல செய்ய எண்ணினார் எனக
ஹிம்சைகளை செய்ய நினைத்து இருக்கிறார்கள் என்று

கேட்டதன்றி
நான் கேட்டு இருக்கிற படி யாமைக்காக

என்னதாவி பின்னை கேள்வ நின்னொடும் பூட்டி வைத்த வென்னை
என்னுடைய ஆத்மாவை உன் பக்கலில் சமர்ப்பித்து நிர்ப்பரனாய் இருக்கும் என்னை-

நின்னுள் நீக்கல் பூவை வண்ணனே
உன்னை விட்டுப் பிரித்திட வேண்டாம்-

நான் கணக்கு வழக்கில்லாதபடி செய்திருக்கும் பாவங்களுக்குப் பலன் அனுபவித்தே தீரவேண்டியதாகும்;

நான் செய்த பாவங்கள் இவ்வுலகத்தில் அந்தந்த க்ஷணங்களில் அழிந்துபோய்விட்டாலும்

அவற்றை நான் மறந்தொழிந்தாலும் பாபபலன்களை ஊட்டுவதற்காக ஏற்படுத்தப்பட்டுள்ள யமகிங்கரர்கள்

என்னுடைய ஒவ்வொரு பாவத்தையும் எடுத்தெடுத்துக்கூறி

‘இவற்றின் பலனை அநுபவித்தே தீரவேணும்’ என்று வற்புறுத்தக் கடமைப்பட்டிருக்கிறார்களென்பதை

நான் பெரியோர் முகமாகவும், சாஸ்திரமுகமாகவும் கேட்டிருக்கிறேன்;

அப்படிப்பட்ட பயங்கராமன யமகிங்கரயாதனைகள் அடியேனுக்கு நேரக்கூடாதென்று ஏற்கனவே

தேவரீர்பக்கல் ஆத்மஸமர்ப்பணம் பண்ணியிருக்கிறேன்;

இவ்வடியேனை அந்த ரங்கபூதனாக தேவரீர் திருவுள்ளத்தில் கூட்டிக்கொண்டருளினால்

*** என்றபடி அந்த நரகவேதனைகட்கு ஆளாகதொழியலாம்;

ஆகையாலே தேவரீர் அடியேனை அவிநாபூதனாகக் கொண்டருள வேணும் என்று பிரார்த்திகிறார்.

செய்யவெண்ணினார் என்ற வினைமுற்றுக்கு ஏற்ப “நமன் தீமர்” என்ற எழுவாய் வருவித்துக் கொள்ளவேணும்.

என்றைக்கோ செய்து முடிந்துபோன வல்வினைகளைக் காட்டுவதாவது- நினைப்பூட்டுகை;

இன்ன இன்ன பாவங்களைச் செய்தாயென்று தெரிவித்தல்

“பயன்றனால்” என்பதும் சிலருடைய பாடம்.

பயன்றனில் மனந்தனை நாட்டி வைக்கயாவது – பிறரை வஞ்சித்து ஏகாந்தாமகப் பாவங்களைச் செய்து தீர்த்தோம்;

அவற்றின் பலன்களை இப்போது அநுபவித்தே தீர வேண்டும்;

இப்போது யமபடர்களை வஞ்சிக்க முடியாது என்று தீர்மானித்துக் கொள்ளுகை.

யமபடர் செய்யக்கூடிய ஹிம்ஸைகளின் கொடுமையை நினைத்து இன்ன ஹிம்ஸையென்று சொல்ல அஞ்சி

நல்ல அல்ல என்று பொதுவிலே அருளிச் செய்கிறார்: நல்லதாகாத செயல்களையென்கிறார்.

—————————

பிறப்பினோடு பேர் இடர் சுழிக்கண் நின்று நீங்கும் அஃது
இறப்ப வைத்த ஞான நீசரைக் கரைக்கொடு ஏற்றமா
பெறற்கு அரிய நின்ன பாத பத்தியான பாசனம்
பெறற்கு அரிய மாயனே யெனக்கு நல்க வேண்டுமே -100-

பதவுரை

பிறப்பினோடு பேர் இடர் சுழிக்கண் நின்று நீங்கும் அஃது இறப்ப வைத்த -மறந்து ஒழிந்த
ஞான நீசரைக் -சர்வஜ்ஞ்ஞராக நினைந்து கொண்டு இருக்கும் நீசரை

கரைக்கொடு ஏற்றமா-கரையில் கொண்டு சேர்க்கும் படியாக

பெறற்கு அரிய நின்ன பாத பத்தியான பாசனம்-மரக் கலம்
பெறற்கு அரிய மாயனே யெனக்கு நல்க வேண்டுமே-

‘என்னை நின்னுள் நீக்கல்’ என்ற ஆழ்வாரை நோக்கி

எம்பெருமான் ‘ஆழ்வீர்! அவிச்சிந்நமான திவ்ய ஸம்ச்லெஷத்தைப் பிரார்த்திக்கின்றீரே;

அது பெறவேணுமானால் நீர் பரமபக்தியோடு கூடியிருக்க வேணுமே’ என்ன;

அப்படிப்பட்ட பரமபக்தியையும் நீயே தந்தருளவேணுமென்று இரக்கிறார்.

தேவரீருடைய பாதாரவிந்தத்திலே பக்தியுண்டாவது ஸாமாந்யமல்ல;

அஃது அனைவர்க்கும் எளிதில் பெறுதற்கு அரிது;

அதனை அடியேனுக்கு நிர்ஹேதுகக்குபையினால் தந்தருளவேணுமென்று பின்னடிகளில் பிரார்த்திக்கிறார்.

அப்படிப்படட் பக்தி அடியேனுக்கு தேவரீர் அருளினால் அஃது என்னொருவனுடைய உஜ்ஜீவநத்துக்கு மாத்திரம் உபயுக்தமாகாது;

அதனைக்கொண்டு பல நீசர்களை நான் கரையேற்றப் பார்ப்பேனென்கிறார் முன்னடிகளில்.

——————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ உ வே P.B.A -ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருமழிசை பிரான் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்